De laatste echte vakantiedag.
Boom weg, goede voornemens alweer in de prullenbak (heeft nog lang geduurd!) en Liz haar verjaardag achter de rug (oké, niet helemaal, we vieren het dit weekend). Tijd voor het gewone leven en dus tijd voor een educatief moment.
Bij één van mijn favoriete rotzooiwinkels (mijn verzamelnaam voor Action, Kruidvat, Xenos etc.) had ik iets bijzonders op de kop getikt: een zelfbouw planetarium met lichtgevende planeten. Zag er nogal plastik uit maar was afgeprijsd tot ongeveer negen eurocent dus ik dacht: wie weet levert het een leuke knutselmiddag op.
Afijn. Ik had de Kletsen al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk niets zou worden want ik heb net als Machteld niet zulke hele fantastische ervaringen met van die voorgeprogrammeerde knutselpakketten, dus we waren op het ergste voorbereid.
Maar het viel niet tegen. De planeten pasten zowaar in elkaar (alleen de ring van Saturnus was lastig maar met enig astraal geweld lukte het ons om ook deze op zijn plaats te krijgen) en ook qua kleur vielen de planeten niet tegen. Met een beetje fantasie kon je zowel qua kleur als qua grootte de verschillende hemellichamen uit elkaar houden.
Nadat we alle touwtjes bevestigd hadden zochten we een goede plek om ons planetarium lucht te geven. Een kale hoek in Liz haar kamer voldeed en ik prikte de bevestigingsterren in het plafond. In de jeugdencyclopedie zochten we op wat precies de planetaire volgorde was en zo hingen we Mars, Pluto, Aarde en alle anderen in hun baan. En het moet gezegd: het zag er buitegewoon leuk uit, het huis van Eise Eisinga was er niets bij! (Jammer alleen dat we geen Zon in huis hadden, nou ja, op mij na dan, haha.)
Een tijdje stonden we bewonderend naar ons home-made planetarium te kijken. De planeten gaven inderdaad licht in het donker – onterecht volgens Lizzy, planeten geven geen licht duhuh – en als je er een een tikje gaf, dan draaide de rest mee. Oke, de baan klopte niet helemaal (alle planeten staan ongeveer op gelijke hoogte) maar dit was wel zo leuk voor het speelse effect. Trouwens, zo en detail waren die Kletsen helemaal niet met het heelal bezig…
Dacht ik.
Maar daar vergiste ik me in.
“En waar,” vroeg Annabel nadat ze een tijdje naar de mobile had staan kijken, “zit die André Kuipers nou precies?
