Als ik de keuken binnenkom, is mijn hulp in gevecht met de vuilnisbak.
De verchroomde emmer heeft ze stevig tussen haar knieën geklemd en met twee handen trekt ze voorzichtig aan de overvolle vuilniszak.
Bij jouw prullenbak, zegt mijn hulp, moet ik altijd aan een bevalling denken.
Eh?
Ja, zegt mijn hulp, terwijl ze de zak een beetje schudt en hem nog een paar centimeter omhoog trekt. De opening van je vuilnisbak is zo smal dat het passen en meten is om die zak eruit te krijgen. Ik schud hem wat om de massa te verdelen, ik trek niet te hard want dan blijft hij steken en dan heb je kans dat hij gaat scheuren, een heel langzaam trek ik hem dan, stukje bij beetje, eruit.
Ik heb het al eens eerder gezegd, en ik zeg het nu nog maar weer eens. Mijn hulp is een bijzonder mens. Echt!
Mijn hulp en ik hebben wat met bevallingen. Mijn hulp was bij de bevalling van Annabel. In zekere zin. Dat zat zo, ik had weeën toen ze die maandagochtend kwam en ik vond het heel fijn dat ze er was. Zou mijn huis er een beetje knap uitzien, als het kraambezoek zou komen. We babbelden wat terwijl Paul zenuwachtig rondliep.
Maar opeens ging alles heel snel en voelde ik dat de baby er al aankwam. Dus zei ik tegen mijn hulp: Nou, ik ga boven bevallen, dus je moet zo maar eens gaan.
Dat is goed, zei hulp ik dweil alleen nog even de vloer.
Toen hulp later de tuin inliep, ze had ook nog even snel de keuken gedaan, hoorde ze Annabel door het slaapkamerraam dat openstond al huilen. Het eerste sms-je met ‘gefeliciteerd’ kwam van haar. Dus vandaar, mijn hulp en ik hebben wat met bevallingen.
Niet dat de geboorte van Annabel nou te vergelijken is met het verwisselen van een vuilniszak. Nee, natuurlijk niet. Bij de vuilniszak bleeft alles heel.
