Het is nog vroeg.
De bakker heeft zijn deuren echter al wijd open. Bij andere winkels worden net de reclameborden buitengezet. Het personeel staat nog even gauw buiten een sigaretje te roken. Ik ruik de geur van sterkte koffie en denk aan vroeger, toen ik een weekendbaantje had in de stad.
We worden begroet door een gezette Surinaamse. Ze heeft een zwaar accent en een heleboel vlechtjes. “Goewemorrge,” klinkt het. “We komen voor oorbellen,” zeg ik. Ik knijp in LizzyÂ’s hand en knipoog naar Annabel. “Leuk,” zegt de Surinaamse. Ze lacht een paar gouden tanden bloot. “Wilt Oe beide kindjes laten piercen?” Even kom ik in de verleiding om te zeggen: “Wel ja, schiet er maar wat gaten in.” Ik hou me in. Piercen is een serieuze zaak.
Lizzy neemt plaats op de stoel. Ze heeft nog niets gezegd. De Surinaamse legt de procedure uit. Ze laat het ‘oorbellenpistool’ zien. Lizzy begint een beetje te trillen. Ze is al zó lang met oorbellen bezig, ze staat stijf van de stress. “Ze vindt het spannend,” zeg ik. “Maar ze wil het heel graag.” Ik voel me een beetje een wrede moeder die haar kind een verminking opdringt.
Drie. Twee. Een. Páng. De oorbellen zitten erin. Lizzy heeft geeneens tijd gehad om in mijn hand te knijpen. “Ze zitten er in,” zegt de Surinaamse. Lizzy haar verbaasd aan. Meen je dat nou, vragen haar ogen. De Surinaamse knikt. “Deed het pijn?” vraagt Annabel. Lizzy schudt verbaasd haar hoofd.
En dan begint ze heel hard te huilen.
Voor wie het leuk vindt, op hyves staat een kort filmpje over Annabel haar verjaardag.
(c) by grandma
