Een avond alleen

Ik begroet het lege huis. Onder het motto ‘ik heb toch niets om voor naar huis te gaan’ heb ik zeker vijf minuten overg...

Ik begroet het lege huis.

Onder het motto ‘ik heb toch niets om voor naar huis te gaan’ heb ik zeker vijf minuten overgewerkt.

De wijzers van de klok kijken me nieuwsgierig aan. “Waar is de rest?” lijken ze te vragen. Luid fluitend hipt Tuffy op zijn stokje heen en weer. “Haal me eruit,” zingt hij. “Haal me eruit.” Bij gebrek aan Kletsen (logeren bij oma) en Paul (verplichtingen) knoop ik een gesprek aan met de parkiet.

Het is geen diepgaand gesprek. Maar het is beter dan niets.

In het lege stille huis ga ik zitten op de bank. Wat nu? Het bereiden van mijn stoommaaltijd kost nog geen zes minuten. En dan? Voorzichtig werp ik een blik op de lege avond voor me. Hoe deed ik dat vroeger? Toen ik nog geen kinderen had? Of nog langer geleden, toen ik nog geen relatie had.

Om tijd te winnen zet ik de computer aan. Had ik vroeger niet. Mail. Ook geen internet. Geen blog. Wat deed ik dán als ik thuiskwam? Ik kan het me niet meer herinneren. Wat het ook was, ik ben het verleerd. De ruimte om me heen voelt niet goed. Alsof het huis een te groot surfpak is dat elk moment kan vollopen met koud water.

Ik zet een cd op. ’t Is een beetje deprimuziek maar oké, dat past wel bij het weer. En bij het gevoel van alleenzijn. Daar kan ik de poëzie wel van inzien. Daarna zet ik mijn maaltijd in de magnetron en eet ik zwijgend in mijn eentje aan tafel.

Ik doe een administratief klusje terwijl ik me afvraag of er nog speculaasjes zijn. Misschien dat een kopje thee helpt tegen de verkoudheid die momenteel alles boven mijn middenrif teistert. Een kopje thee en dan in bad. En misschien zelfs… Ja. Opeens weet ik hoe ik de avond alleen ga besteden.

Ik ga vroeg naar bed.

Laatste nieuws