Je moet me helpen!
Mijn moeder laat haar ogen waakzaam de kamer rond gaan. Pas als ze zeker weet dat de kinderen niet binnen gehoorsafstand zijn, schuift ze voorzichtig haar Ipad over de tafel in mijn richting. Ik heb een probleem, fluistert ze.
Ik trek één wenkbrauw op. Langzaam en filmisch, om het moment van verbazing zo lang mogelijk te rekken. Mijn moeder die mijn hulp vraagt terwijl ze kijkt alsof ze per ongeluk bij een grote drugsdeal is betrokken. Dat voorspelt niet veel goed.
Wat is er aan de hand? vraag ik voorzichtig. (Ik heb het niet zo op drugsdeals, maar goed, het blijft toch je moeder he?) Ik neem een slokje thee en werp een blik op haar iPad. Ik zie niets bijzonders, gewoon een spelletje Wordfeud. Stoel, is er gelegd. En waxen.
Híj, zegt mijn moeder terwijl ze op één van haar spelers wijst. Ze trekt veelzeggend haar neus op en tikt met een venijnig gebaar op het scherm van de iPad. Er verschijnt een profielfoto van een mij onbekende – man in beeld. Ik wilde de buurvrouw uitnodigen voor een potje Wordfeud en toen drukte ik per ongeluk op een verkeerd knopje. Toen kreeg ik hém. Ze spreekt het woord hem vol walging uit.
Nou, zeg ik, dat is toch geen ramp? Zo te zien hebben jullie al wat woorden gelegd.
Hij wil met me úit! sist mijn moeder!
Wát?!
Wát zegt ze nou?
Ja, gaat mijn moeder samenzweerderig verder, ik wilde niet flauw zijn, ik had hem zelf gevraagd in feite, dus ik legde een woordje. En nog een. En ik zei netjes gedag en ik vertelde dat ik op de kleinkinderen aan het passen was. En toen,” ze pauzeert even, “en toen vroeg hij of ik wilde daten met hem!
Ik kan er niets aan doen maar ik moet vreselijk lachen. Om mijn moeder met haar verontwaardigde blik (ik zei nog tegen je vader, het is vast zon vieze stalker), om mijn vader die had gezegd dat ze het maar als compliment moest zien en vooral om de hele situatie. Mijn moeder, die via Wordfeud gevraagd wordt om te daten, zeg nou eerlijk, dat is toch humor?!
Maar goed. Mijn moeder ziet de grap er niet van in. Mijn moeder zit met ‘die engerd in haar maag en ze wil van hem af. Ik druk snel op resign en leg haar de werking van het prullenbakje uit. Ten overvloede wijs ik haar nog even op de knop search random opponent en zeg dat ze daar dus vooral níet meer op moet drukken.
Maar o, onhandige onhándige dochter. Per ongeluk raak ik het scherm aan en ja hoor, er wordt direct een nieuwe tegenspeler gezocht. (Echt! Ik deed het echt niet expres!)
Kut! roept mijn moeder (die anders nooit vloekt, werkelijk, Wordfeud heeft een slechte invloed op haar).
Nog geen twee seconden later meldt zich een nieuwe speler (ongetwijfeld een heel onschuldig meisje van veertien). Snel tik ik sorry en druk op resign. Mijn moeders gezicht spreekt boekdelen.
Als we later aan tafel zitten vertelt mijn moeder het hele verhaal aan mijn vader. “En wat denk je?” zegt ze, “drukt zij (- priemende vinger naar mij – ) zo wéér op die knop!”
“Ja, hahahaha, de Dirty Wordfeudknop.”
“De wat?”
“Laat maar mam.”
En binnen een paar seconden was er alweer een nieuwe, zegt mijn moeder terwijl ze haar ogen tot spleetjes knijpt, ik zweer het je, ze liggen gewoon op de loer!
