Lizzy klaagde al een paar dagen over haar naveltje.
Branderig, schraal, van alles. Weer zon kinderkwaaltje dat direct werd gepresenteerd als een ernstige vorm van een of andere aandoening. Ik had er al een watje ingedaan, sussende woordjes gesproken en nu moest het maar over zijn.
Maar ze bleef klagen. Dus besloot ik het naveltje eens goed te bekijken. En terwijl ik daar zo hing, met mijn neus boven Lizzys buik en geflankeerd door assistent Annabel, zag ik inderdaad wat ze bedoelde, er zat een smetplekje, misschien zelfs een soort navelbreukje want ik zag ook een bobbeltje. Hm, snuffelde ik en ik bracht mijn hoofd wat dichterbij.
Misschien zit er een onsteking,” zei ik. “Want het naveltje stinkt nogal.” Lizzy keek me een beetje geschrokken aan en ik keek een beetje geschrokken terug want het stonk écht heel erg. Op dat moment meldde assistent Annabel zich. Eh. Ik heb een scheetje gelaten, zei ze.
