Bij sommige reisorganisaties, of vliegmaatschappijen moet ik zeggen, heb je het wel, bij Easyjet niet: bagagevrijdom voor baby’s.
Maar Bo’s spullen moesten wel mee. En dan heb ik het niet alleen over rompertjes, een skipakje of twee, en verzorgingsproducten, maar ook over een bedje, een kinderstoel (super opgelost, daarover later meer) en de kinderwagen. Luiers voor de eerste dagen, een knuffel en wat speeltjes. Ook handdoeken en beddengoed moesten mee.
Voor je het weet zit je tas vol en kan er voor jezelf niks meer bij.
En skikleding neemt behóórlijk wat ruimte in.
Wat dacht je van twee loodzware skischoenen? Die moesten ook nog mee. Uiteindelijk als handbagage van Pier.
Ik ben er niet goed in, in inpakken. Ik geef het eerlijk toe. Ik kan het wel hoor, ik heb vaak genoeg gebackpackt, dan moet je wel. Maar heel mijn volwassen leven droom ik weken voor de vakantie al dat ik de boel niet op tijd ingepakt krijg. Dat er iemand op me staat te wachten, de trein of het vliegtuig bijna vertrekt en er nog stapels spullen en tasjes in de kamer liggen die allemaal nog een plekje moeten krijgen. Ik haat die droom. Hij komt altijd terug.
Niet dat het inpakken op zich zo veel werk is; het in de tas doen is zo gepiept. Maar het uitzoeken vooraf. Keuzes maken. Neem ik dit mee of dit? Laat ik dit thuis of heb ik het misschien nodig? Moet dit mee of zou je het daar kunnen kopen? Lees ik 1, 2 of 3 boeken op vakantie?
Heb ik één of twéé miniflesjes crèmespoeling nodig? En doe ik die in mijn handbagage, keurig in een doorzichtig zakje, of toch in mijn grote bagage?
Ja, de wereldproblematiek is er niets bij vergeleken.
Een paar dagen ervoor was mijn moeder bij ons en zag wat ik allemaal had klaargelegd. Ze bekeek de boel hoofdschuddend. Maar wat er lag was echt niet overdreven.
Drie skipullys voor 12 dagen vind ik geen overbodige luxe. Sterker nog, ik vind het al vrij ranzig. Want je krijgt het met een handwasje nooit weer zo lekker fris als thuis in de masjien.
(Typisch trouwens, als ik handwasje zie staan lees ik steeds washandje).
‘Help, mijn man is klusser!’ kan ik dan ook nog zeggen, want wat moest óók nog even mee: een zware luxe douchestang en -slang met extra grote kop, een douchegordijn, een nieuwe bestekset inclusief ophangding én gereedschap.
‘Doe je de zware dingen toch in je handbagage,’ zei iemand.
Een bestekset zeker. Messen en vorken. Ze zien je al aankomen.
Vrij dom.
Best knap dus dat het ons gelukt is het toegestane gewicht (2 x 20 kilo) niet te overschrijden En nog op tijd op Schiphol te zijn ook.
© Foto: Denise Miltenburg
