Gistermiddag om drie uur waren Lief en ik weer thuis van ons weekendje weg. Het weekendje weg bestond uit treinreizen, slapen, eten, zoenen enzo, lezen, winkelen en bioscopen (dat is geen werkwoord, dat weet ik ook wel, maar het past zo leuk in het rijtje). Ik ontmoette aardige mensen die ik alleen nog maar via twitter kende en kocht een mooie nieuwe jurk. Prima weekendje dus (ook al voelde ik me soms wat minder prima door wat aftergriepgevoelens in combinatie met ongesteldheidongemakken (dat laatste was wel heel oneerlijk, want er zat amper drie weken tussen deze en de vorige menstruatie), maar dat mocht de pret verder niet te veel drukken).
Toen we weer thuis waren, was het nog rustig in huis. Mijn ouders brachten de kinderen pas na het avondeten thuis. Dus dronken wij een kopje thee en gingen daarna een paar uur achterstallig huishouden (lees; puinruimen) doen. Vervolgens kookte ik een simpele en gezonde pasta en toen was het gedaan met de rust; de kinderen waren terug!
Heerlijk om ze weer te kunnen knuffelen, fijn ook dat ze ons ook graag wilden knuffelen. Ik zette koffie voor mijn ouders, luisterde naar de verhalen en moest wennen aan het lawaai dat de kinderen maakten. Ze maakten niet alleen lawaai, ze zongen ook. Steeds weer hetzelfde refrein van iets dat leek op een foute carnavalskraker. “Wat voor liedje is dat?” vroeg ik aan Oudste, nadat ik van mijn verbazing was bekomen. “Oh, dat is van carnaval, dat was bij het Jeugdjournaal”. Het hele liedje kende ze ook niet, maar het refrein had ze wel onthouden. Ik grinnikte nog wat na, maar kwam daarna in een discussie terecht die nogal moeizaam verliep. Want Oudste snapte echt niet waarom ik haar vroeg dit liedje niet te zingen waar andere mensen bij waren. Ze kon toch best een liedje zingen over juf Karin en waar iets opgeborgen moest worden??
