Wake up call: ‘Mijn vaders transitie gaat helemaal niet om mij’

Zijn bericht kwam als een klap.

“Ik was 24 toen mijn vader vertelde dat hij na lang soulsearchen geaccepteerd had dat hij in het verkeerde lichaam was geboren. Hij wist het al langer, maar wilde het eerder nooit toegeven. Zijn bericht kwam als een klap. Ik heb nooit iets vermoed. Mijn ouders zijn zes jaar geleden gescheiden, omdat mijn moeder haar huwelijk omschreef als ‘broer en zus’. Dat vond ik niet onlogisch, ik zag ook wel dat mijn ouders elkaar al jarenlang niet meer knuffelden. Hoe langer ik nadacht over papa’s biecht, hoe meer ik die begreep. Mijn vader legde vroeger altijd mijn kledingsetjes klaar en bakte cake met ons. Voetbal of fietsbanden plakken vond hij niets. Ik vroeg mijn vader of hij nu nog een papa voor me bleef. Ik was bang dat alle leuke dingen, zoals samen squashen of Netflix-series bingen, weg zouden vallen. Gelukkig knikte hij. Mijn jongere zus barstte in huilen uit.”

Vincent werd Valerie

“De verandering naar vrouw, want daar had mijn vader zich al voor aangemeld, zou drie jaar duren. Als we elkaar zagen, maakten we een selfie. Ineens stonden er vier in plaats van twee borsten op de foto. En met een pruik zag mijn vader eruit als een vreemde. Als ik de foto’s thuis bekeek, werd ik opstandig. Ik negeerde mijn vader soms weken. Het ging te snel. Ik was boos, vond dat er een stuk van mijn verleden werd afgepakt. Mijn zus en ik mochten kiezen wanneer mijn vader veranderde van Vincent naar Valerie. Dat was heftig, want zowel mijn zus als ik wilden dit moment zo lang mogelijk uitstellen. Uiteindelijk koos mijn zus de dag na haar afstudeerfeest."

"Valerie was erg met zichzelf bezig. Ze bloeide op, ging op zangles. Maar ik kon dat eerste jaar gewoon niet blij zijn voor mijn vader. Ik ging samenwonen en wilde dat mijn vader hielp met schilderen en behangen. In plaats daarvan kwam Valerie met kleuradvies en naaide ze gordijnen. Ook mijn familie moest erg wennen, al vielen de negatieve reacties mee. Uit mijn moeders familie kwamen wat foute grappen, maar die werden gelukkig al snel minder. Langzaamaan werd ik zelf ook milder."

"Toen ik een keer met mijn vader in damesmodezaak was, omdat hij een rokje wilde passen, voelde ik een soort berusting. Want hoewel ik mijn vader miste, was deze vrolijke Valerie best leuk. We hadden een supergezellige shopping spree gehad. En wat kwam ik nu eigenlijk te kort? Plotseling viel het kwartje. Deze transitie ging helemaal niet om mij. Pa had al genoeg moeilijkheden overwonnen door zijn gevoel jarenlang te onderdrukken. Daarna had hij zijn comingout gehad op zijn werk, bij zijn familie, in zijn straat. Als Valerie had hij alle grappen en pesterijen getrotseerd, allemaal omdat ze volgens haar hart niet anders kón. Wie was ik om te blijven mokken en in het verleden te willen leven? Dat mijn vader nu Valerie heette en hakken droeg, voelde inderdaad anders, en ik miste zeker dingen van vroeger. Maar Valerie was lief en gezellig, we konden goed praten, ik kon haar bellen wanneer ik wilde. Als er een probleem was, hielp Valerie me meteen. Ook midden in de nacht.”

Gelakte teennagels

“Ook mijn zus accepteert Valerie steeds beter. Ze is nog niet zover dat ze mijn vaders teennagels lakt of haar helpt met opmaken, iets wat ik weleens doe in mijn salon. Maar nu mijn vader minder opgaat in zijn nieuwe wereld, omdat dingen wat ‘gewoner’ zijn geworden, zoekt mijn zus meer contact en zie ik ook bij haar berusting. Laatst zijn we met ons drietjes een weekend naar Barcelona geweest. Wel met gescheiden kamers, want naakt willen we Valerie niet zien. Dat komt te dichtbij."

"Laatst zwommen we samen in een meertje. Mijn vader in bikini zien, vond ik meer dan genoeg. Het blijft altijd raar om de man waarbij ik vroeger op schoot zat, die me voorlas terwijl ik over zijn stoppels krabde, nu met borsten en bilimplantaten te zien. Inmiddels ben ik trots op mijn vader. Ik vind het prachtig dat we als gezin voor Valerie hebben gekozen en niet zijn weggelopen. Daardoor voel ik een soort oerkracht. Mijn familie komt voor elkaar op. En daar hoor ik bij. Wanneer we nu een restaurant inlopen en worden begroet met ‘Dag, dames’ glim ik van trots. Dat hebben we maar mooi geflikt, denk ik dan.”

Tekst: Eveline Karman Beeld: IStock

Laatste nieuws