Wake up call: ‘Mijn ex had gelijk, ik wil wél een baby’

"Sinds een jaar rammelen mijn eierstokken"

"Chris en ik waren al een jaar samen toen we het voor het eerst over kinderen kregen. Niet gek, we waren 24, studeerden nog. We hadden wel wat anders aan ons hoofd. Ik dacht er sowieso nooit over na. Een kind, tja, misschien, ooit. Maar misschien ook niet, wist ik veel. Dat zou ik later wel zien."

Een must

"Ik keek ervan op dat Chris er veel uitgesprokener over was. Oké, nu vond hij het nog te vroeg, maar vader worden was zeker een droom van hem. Een must zelfs. Een leven zonder kinderen kon hij zich niet voorstellen. Dat ik zei dat ik dan niet wist of hij bij mij wel aan het juiste adres was, nam hij niet serieus. ‘Jouw eierstokken gaan nog wel rammelen’, voorspelde hij. ‘Natuurlijk wil jij kinderen.’ Hm, dacht ik. Misschien heeft hij gelijk. We merken het wel."

Buitenaards wezen

"Na onze studie vonden we allebei een leuke baan. We verdienden goed en kochten een huis. In de jaren erna waren we heel happy. Alles klopte. Behalve dan dat ik steeds meer de rillingen kreeg als ik aan kinderen dacht. Een paar vriendinnen van mij waren moeder geworden en ik vond hun leven allesbehalve aantrekkelijk. Alleen al die zwangerschap! Vreselijk, om je lijf zo te zien veranderen omdat er een of ander buitenaards wezen is ingetrokken. De bevalling, dat leek me pure horror. Hoe kon je ooit nog leuke sex hebben als je er een voetbal had moeten uitpersen? En daarna begon het pas. Borsten die werden leeggezogen tot het hangtieten werden. De slapeloze nachten, spuugdoekjes, snotlapjes en natuurlijk de stinkende luiers. En als je er nu nog iets leuks voor terugkreeg? Maar ik kon niet zien wat er nou zo schattig was aan een krijsende baby. En als ik zag hoe mijn vriendinnen in kirrende wezens veranderden en alles – hun carrière, vrijheid en zelfs hun relatie – op een lager pitje zetten, dacht ik: dat is niets voor mij. Chris vond het juist geweldig om op kraambezoek te gaan. ‘Cute hè’, zei hij, als we dan weer naar huis reden. Daar trok ik dan een fles wijn open, om de onrust in mijn buik tot bedaren te brengen. Ik wist dat er een dag zou komen dat hij zou zeggen: ‘Zullen wij ook?’ Wat zou mijn antwoord dan zijn?"

Abortus

"Op een dag – ik was dertig – drong tot me door dat ik overtijd was. Drie weken al! Ik raakte helemaal in paniek. Als een dolle haalde ik een zwangerschapstest. Jankend zat ik even later op de wc. Ik wist dat ik, als het raak zou zijn, een abortus zou willen. Zonder dat tegen Chris te zeggen. Want die zou me vast willen overhalen. Godzijdank bleek het vals alarm. Tenminste, volgens de test. Ik wilde er twee dagen later alweer een halen, toen ik opeens ongesteld werd. Geen idee waarom mijn menstruatie zo laat was geweest, maar ik zag het als een teken. Ik moest tegen Chris zeggen dat een kind er met mij niet in zat. Ik mocht hem niet aan het lijntje houden. Er volgde een half jaar met veel gesprekken, ruzies en huilbuien. Van ons allebei. Want dit was echt een deal breaker. Chris stelde nog voor het onderwerp een paar jaar te parkeren. Wie weet zou ik nog van mening veranderen. Maar ik wist het heel zeker en als de pijn dan toch moest komen, dan maar meteen."

Drang om te zorgen

"We verkochten ons huis en namen afscheid. Om los van hem te komen, ging ik reizen. Daar genoot ik zo van, dat ik opgeladen terugkwam. Ik was er zekerder van dan ooit dat ik de juiste beslissing had genomen. Het is nu zes jaar geleden dat ik Chris voor het laatst zag. Zijn droom is uitgekomen: hij is vader van twee jongens. Geweldig, ik gun het hem van harte. Het zure is alleen dat hij toch gelijk had. Sinds een jaar rammelen mijn eierstokken. Hoe het mogelijk is, weet ik niet. Maar baby’s roepen opeens vertedering bij me op. Ik wil ze knuffelen en vasthouden. Een leven lang alleen maar werken en reizen lijkt me kaal. Ik voel gewoon de drang om me voort te planten, te zorgen. Ik heb ertegen gevochten, mezelf voor gek verklaard, maar de wens blijft. Ik wil toch moeder worden. En ik vind het zo erg dat ik Chris kwijt ben. Want hij was de leukste. Wij pasten perfect bij elkaar. Elke andere man is een slap aftreksel van hem. En als ik eens een leuke date heb, doet hij vaag over kinderen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk: was ik maar bij Chris gebleven. Hadden wij toch maar een gezin gesticht. Maar ik vrees dat ik voorgoed een verkeerde afslag heb genomen."

Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock

Laatste nieuws