"Op mijn veertiende worstelde ik met mijn geaardheid. In het kleine dorp waar ik woonde, draaide alles om ‘erbij horen’: zoenen achter de kerk en een spijkerjack waren de standaard. De enige homo die ik kende werd uitgejoeld. Hoe kon ik mijn klasgenoten ooit vertellen dat ik lesbische gevoelens had? Ik schepte op over verzonnen vriendjes, droeg crop tops, en dronk zoete wijn. Inwendig kwijnde ik weg. Om toch een uitlaatklep te hebben, kocht ik van de broer van een vriendin zakjes wiet die ik achter onze schuur oprookte, terwijl ik fantaseerde over ‘later’. Mijn ouders merkten niets in hun ratrace naar een zitgrasmaaier en plezierjacht. Zolang ik op school goede cijfers haalde, was het goed.''
Alle remmen los
''Ik ging in Nijmegen studeren en huurde bij een hospita een bovenetage. Ze had een vriend in het buitenland, dus ik was vaak alleen. Eindelijk kon ik mezelf zijn. Overal vond ik coffeeshops en gaybars, en de Vierdaagsefeesten waren extatisch. Geen geroddel, geen verplicht gedoe. Ik was dolgelukkig. Al snel ging ik uit tot ik erbij neerviel. Ik ontdekte dat ik nóg langer kon feesten als ik XTC, poppers of speed gebruikte. Was ik vrolijk, dan werd ik daarmee nóg blijer. En als mijn studie even niet lukte, loste cocaïne de vermoeidheid op en werd ik weer helder in mijn hoofd. Mijn diploma haalde ik met twee vingers in mijn neus, en dat maakte me overmoedig. Soms vertrok ik op vrijdagmiddag naar een feest en kwam ik maandagmorgen pas thuis. Dan douchte ik, trok schone kleren aan, en rookte ’s avonds weer minimaal twee joints om ‘bij te komen’. Natuurlijk zagen mijn ouders wanneer ik thuis kwam dat ik eruit zag als een zombie met mijn grauwe huid en wallen onder mijn ogen. Ik leefde op vanillevla en pizza. Maar ik hield vol dat ik gelukkig was en dat alles goed ging. ‘Moet je niet eens trouwen?’ vroeg mijn familie steeds vaker. Ik meed iedereen en verzon excuses. Druk, klus in het buitenland… ik heb zelfs een burn-out gefaked. Mijn ouders gaven geld en zagen niet dat mijn belabberde look niet kwam door een burn-out, maar omdat ik volledig brak was van alle pillencocktails en het doorsnuiven. Vriendinnen gebruikten ook, weliswaar veel minder. Niemand had door hoe belachelijk veel ‘snoep’ ik wegwerkte; het lukte me simpelweg om te blijven functioneren. Wanneer ik voelde dat ik een sterk verhoogde hartslag had of als ik lichamelijk compleet uitgeput was, deed ik het een dag of vijf rustig aan, werkte mijn sociale contacten bij, om vervolgens weer in het nachtleven te duiken. Ik vond het fantastisch, dat is het rare. Geen moment dacht ik na over de gevolgen. Ik ging als een komeet, was succesvol. En zoveel mensen om me heen gebruikten toch?"
Akicken met cake
"Tot ik merkte dat er over me werd gepraat. Ik werd nagewezen, mensen noemden me meesmuilend ‘Harry in de Warrie’. Ik ben resoluut gestopt met alle drugs. Ik nam één vriendin in vertrouwen en vroeg haar drie weken bij me te komen logeren. Ik moest al mijn bankpasjes en mijn telefoon inleveren, en wanneer ik vervelend of zelfs agressief werd, nam ze me mee om te wandelen. Na drie weken werd ik veel helderder in mijn hoofd. Ik zag hoeveel ik had gemist, zoals de verloving van een nichtje. Mijn eten smaakte beter en ik kreeg weer plezier in koken. Met mijn vriendin bakte ik zoveel boterkoek en cake, dat we het op het laatst maar weggaven. Een andere vriendin introduceerde me in het geocachen, een soort wandeling waarbij je een verrassing vindt. Ik zie nu hoe mooi de natuur is. Behalve mijn vriendin weet niemand over mijn vroegere drugsgebruik. Nog steeds ondervind ik dagelijks de gevolgen: cocaïne remt de afbraak van XTC in de lever, waardoor de schadelijke effecten voor lever en hersenen toenemen. Ik vergeet veel, raak spullen makkelijk kwijt en mis hele maanden in mijn geheugen. Mijn gebit is zo verslechterd dat ik twee implantaten nodig heb. Ook mijn IQ is gedaald. Op de middelbare school werd ooit 130 gemeten. Een half jaar geleden was dat 119. Eens per maand rook ik een joint, verder blijf ik overal van af. Na twee glazen wijn, wanneer de eerste tintelingen komen, stop ik acuut. Ik wil helder blijven. Bijna twintig jaar feestvieren heeft veel van me afgepakt. Ik ben minder ad rem, heb concentratiestoornissen en vergeet veel. Ik heb spijt als haren op mijn hoofd. Ik ben mijn eigen proefkonijn geweest, en nu ik de uitslag weet, heb ik er alles voor over om de tijd terug te draaien."
Tekst: Eveline Karman Beeld: iStock
