Wake up call: ‘Als ik met hem trouw, verloochen ik mezelf’

Mijn hart klopte zo hard, dat ik bang was dat mijn borstkas zou knappen

“Drie weken voordat we zouden trouwen, kwam Rob me op vrijdag rond lunchtijd ophalen bij mijn werk. Hij had een grote weekendtas op de achterbank staan. ‘We gaan naar Parijs’, zei hij. ‘Ik wil nog één keer met mijn ‘vriendin’ op stap.’ Mijn mond viel open. Rob is nooit het toonbeeld van romantiek geweest. Hij is zo’n man die Valentijnsdag onzin vindt en het zelfs een keer gepresteerd heeft om mijn verjaardag te vergeten. Ik was ook degene die had aangedrongen op een huwelijk met een groot feest. Voor Rob was samenwonen genoeg, maar ik wilde mijn meisjesdroom laten uitkomen en in een witte jurk ‘ja’ zeggen tegen mijn grote liefde. En dat gunde hij me. Rob heeft me, ondanks dat hij niet zo attent was, altijd het gevoel gegeven dat hij mij gelukkig wilde zien. Hij bleek alles geregeld te hebben, inclusief oppas voor onze kat. Dus ik ging in de auto zitten en dacht: ik laat het me lekker aanleunen.”

Schoon geweten

“De heenreis was super, met leuke muziek en fijne snacks. We bleken te slapen in een mooi viersterrenhotel. Toen we ’s avonds uit eten gingen in een hippe wijk voelde ik me compleet happy. Rob daarentegen leek niet helemaal zichzelf. Af en toe zag ik een nerveuze trek op z’n gezicht en merkte ik dat hij afdwaalde bij het praten. Toen hij, nadat ik vier keer had gevraagd of het wel goed ging, zei dat hij me iets moest vertellen – ‘Straks in het hotel’ – sloeg mijn stemming om. Wat was er in godsnaam aan de hand? Wat deden wij hier eigenlijk, in Parijs, zo kort voor ons trouwen en onze huwelijksreis naar Curaçao?

In het hotel kwam de aap uit de mouw. Rob vertelde me dat hij wilde trouwen met een schoon geweten. Een nieuwe start maken en voortaan open en eerlijk zijn. Want eh, nee, dat was hij niet altijd geweest. Hij had me meerdere keren bedrogen. Het had niets te betekenen, ging puur om de sex. Ook toen hij een paar maanden had gerommeld met een collega. Wist ik het nog, dat ik een keer op een verdacht appje was gestuit? Hij had dat toen weten recht te praten, maar er was wel degelijk iets aan de hand. Hij kon niet met zichzelf leven als hij dat nu niet opbiechtte.

Bij zijn betoog, dat hij haperend en half in tranen deed, zat ik bevroren te luisteren. Inderdaad, ik had een keer een dubbelzinnig bericht gezien. Maar Rob had daar zo’n luchtig verhaal over dat ik het meteen weer van me af had gezet. Verder had ik nooit iets vermoed. Terwijl ik toch niet achterlijk ben: als kind moest ik toekijken hoe mijn stiefvader mijn moeder keer op keer bedroog. Toen ik het huis uit ging, wist ik één ding zeker: ik wil géén bedrieger. Maar nu bleek ik al zes jaar van zo’n leugenaar te houden. En ik stond op het punt om met hem te trouwen! Alles was geregeld, we waren er maanden mee bezig geweest. Dat afblazen zou de meest gênante vertoning ooit worden. En nu had hij me meegelokt naar Parijs, zodat ik niet weg kon lopen. Iets wat ik bij ruzies soms deed.”

Trouw aan mezelf

“Ik kon haast niet geloven dat dit me echt overkwam. Mijn hart klopte zo hard, dat ik bang was dat mijn borstkas zou knappen. Ik voelde me erg verraden, maar ook klem gezet. Ik kon niet eens huilen. En toen Rob maar op me in bleef praten, werd ik uiteindelijk zo murw dat ik tegen de ochtend zei dat ik het hem zou vergeven. Ja, dat kon toch ook niet anders? Ik zag al voor me hoe we iedereen moesten afzeggen. En dan alle kosten die we al gemaakt hadden… Het geld van onze dure reis konden we ook nooit terugkrijgen. Nee, ik moest hier maar mee zien te leven.

Toen zijn we eindelijk in slaap gevallen. Drie uur later werd ik wakker. Mijn hart bonkte weer net zo hard als eerder. Terwijl ik naar het slapende gezicht van Rob staarde, had ik zin om hem te slaan. Wat een klootzak! Wat ik die nacht ook had gezegd, ik zou dit nóóit kunnen vergeten. En ik zou mezelf zo verloochenen als ik onze bruiloft wel zou doorzetten. Nee, dat moest ik echt niet doen.

Ik ben het bed uitgeglipt en heb me zachtjes aangekleed. Met alleen mijn handtas ben ik vertrokken, richting het station. Richting een eenzame en onzekere toekomst, met gezichtsverlies vanwege een afgeblazen huwelijk, maar weg van de man die mij had bedrogen en nu op deze manier probeerde om zijn schuldgevoel af te kopen. Hoewel de periode erna niet makkelijk geweest is, heb ik nooit spijt gehad dat ik toen ben weggegaan. Ik verdien trouw en ik ben in ieder geval trouw gebleven aan mezelf.”

Tekst: Lydia van der Weide Beeld: Istock

Laatste nieuws