Zwanger zijn is natuurlijk heel bijzonder, maar je kunt je ook maandenlang beroerd voelen. Of je verveelt je dood tijdens je verlof. Anna weet er alles van en zocht een oplossing voor haar maternity boredom.
Anna (34): "Felix en ik hadden een heel dynamisch leven. Ik vloog als stewardess de wereld over en hij maakte als creatief bij een reclamebureau makkelijk zestig uur per week. Ons motto was ‘work hard, play hard’. Festivals, concerten of met ons bootje het water op; we waren altijd onderweg naar het volgende avontuur. Toen we ontdekten dat het volgende avontuur ons eerste kindje zou zijn, waren we dolgelukkig."
Vreselijk saai
"Voor mij betekende dit wel dat ik vrijwel direct moest stoppen met werken (sommige airlines laten zwangere stewardessen vanwege gezondheidsoverwegingen niet vliegen, red.). De eerste weken van mijn verlof vulde ik met koffieafspraken en lunches, maar in plaats van ontspanning ervoer ik een groeiend gevoel van onrust. Ik had er nooit echt bij stilgestaan hoe vreselijk saai je leven kan worden als je zwanger bent. Zonder een drankje waren etentjes en avonden in de kroeg maar vermoeiend geworden. Ik miste mijn werk, mijn buikspieroefeningen, mijn broodjes filet américain. Zwanger zijn was een zegen, maar het voelde net zo goed als een straf. Al wist ik wel dat ik daar bij niemand mee aan hoefde te komen. Iedereen was zo blij voor me en zei dat het afzien het waard zou zijn."
Gratis nieuwe bril
"De eerste keer dat ik zonder te betalen een winkel uit liep, ging per ongeluk. Ik had me een halfuur vermaakt met zonnebrillen passen in een groot warenhuis. Toen ik mezelf twee winkels verder in een paskamer bekeek, spotte ik tot mijn grote verbazing een grote zonnebril op mijn hoofd. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik was totaal achteloos met een Gucci-bril ter waarde van 350 euro de deur uit gelopen. Eigenlijk moest ik terug, maar die gedachte verdween al snel. Het idee dat ik nu ‘gratis’ het nieuwste model Gucci had, gaf een kick. Dit was een cadeautje. Ik ging fluitend naar huis – en dat was al even geleden, dat ik vrolijk was. De volgende dag vergaapte ik me in een winkel aan veel te dure geurkaarsen. Met één blik op de deur ontdekte ik dat deze winkel geen alarmpoortjes had. Ik liet de kaars in mijn tas vallen en wandelde glimlachend naar de kassajuffrouw naar buiten. Het verbaasde me hoe koelbloedig ik dit had gefikst. Daarna was het hek van de dam. Overal waar ik kwam, zocht ik naar de mogelijkheid om iets te stelen. In de supermarkt gleed de biologische ossenhaas mijn handtas in. Bij de drogist pulkte ik de beveiligingsstickers van de nagellakjes en in kledingwinkels scoutte ik items waar geen alarmtag aanzat. Als ik daarna de drempel van de winkeldeur overging, voelde ik een enorme rush door mijn lijf gaan. Het toverde een glimlach op mijn gezicht. Na een tijdje wist ik precies welke beveiligingssystemen er werden gebruikt, welke winkels een ‘makkie’ waren en waar er juist continu op je wordt gelet. Stelen was iets waar ik heel goed in was geworden."
Schuldig
"Naarmate mijn buik dikker werd, werd het alleen maar makkelijker. Beveiligers hielden de deur voor me open als ik met mijn buit naar buiten waggelde. Als klap op de vuurpijl stal ik een dure kinderwagen die ik, toen ik zeven maanden zwanger was, op een onbewaakt moment zó de showroom uit karde. Ik loog tegen Felix dat ik hem ongebruikt op Marktplaats had gevonden. Hij vond dat ik dat fantastisch goed had geregeld met mijn bolle buik. Hoewel ik er weer makkelijk mee weg was gekomen, voelde ik me voor het eerst ook schuldig. Vooral over het liegen tegen mijn man. Dat dit mijn stoute geheim was, voelde al die maanden daarvoor juist wel lekker. Het was een uitlaatklep waar niemand een idee van had en waar ik dus ook niemand kwaad mee deed. Althans, zo dacht ik toen. De komst van onze zoon Tobias veranderde alles. Het eerste halfjaar kwam het niet één keer in me op om te stelen. Ik ging uiteindelijk toch weer voor de bijl en heb nog altijd lange vingers, maar het is niets vergeleken bij wat ik deed tijdens mijn zwangerschap. Naast de zorg voor Tobias, mijn werk en de romantiek met mijn man heb ik er simpelweg geen tijd meer voor."
