Hoewel hiv al lang geen levensbedreigende ziekte meer is, is het taboe erop nog altijd groot, merkt Maya op.
'Mij gebeurt niets, was mijn overtuiging'
"Ik was een vlinder als tiener. Veel vrienden, veel uitgaan, nachten wegblijven… Maar ik was niet iemand van de losse relaties, had altijd vriendjes voor langere tijd. Ik leefde onbezorgd, zoals eigenlijk bijna iedereen op die leeftijd. Mij gebeurt niets, was mijn overtuiging. Toen ik begin dertig was, kreeg ik een uitnodiging voor een baarmoederhals- uitstrijkje. Ik ben iemand die alleen naar de huisarts gaat als ik écht iets heb. Als ik dan ga, maak ik een lijstje van dingen die ik gelijk even gecheckt wil hebben. Ik was een tijdje single geweest en had weer een nieuw vriendje, dus ik wilde mezelf ook op soa’s laten testen. Die afgelopen winter was ik heel ziek geweest, met onder meer een heftige keelontsteking.
Achteraf bleek dat de primaire infectie te zijn, dan gaat je lichaam vechten tegen het virus. Ik ben toen wel naar de huisarts geweest, maar omdat ik niet tot de risicocategorie behoor – ik ben niet homoseksueel, gebruik geen drugs – zag hij geen noodzaak me te testen. Achteraf gezien had hij dat natuurlijk wel moeten doen, want nu liep ik al een jaar met een razende infectie rond, en kon ik dus ook pas een jaar later beginnen met de behandeling. Terwijl hoe eerder je begint, hoe beter."
Vervelend onderwerp
"Toen de dokter me na een week belde, had ik er helemaal niet bij stilgestaan dat ik hiv kon hebben. Drukker maakte ik me over de uitslag van de PAP-test. Hij vertelde het me over de telefoon, want ‘als hij me had gevraagd naar de praktijk te komen, wist ik dat er iets mis was’. Nu vertelde hij het me terwijl ik op mijn werk was en op de gang stond. ‘De uitslag is teruggekomen en er is iets gevonden: hiv.’ Ik ben op de grond gaan zitten en heb enorm gehuild. Het eerste wat ik dacht was: ik ga dood. Ik ben opgegroeid in de jaren tachtig, waar de angst voor de toen nog dodelijke ziekte aids, een goede behandeling zoals nu was er nog niet, groot was. De film Streets of Philadelphia, met Tom Hanks als aidspatiënt, was een hit in mijn tijd, de dood van Freddie Mercury groot nieuws.
In groep acht had ik er nog een spreekbeurt over gehouden en de strekking daarvan was: je krijgt aids en dan ga je dood, zo simpel is het. En nu had ik zelf het virus dat aids kon veroorzaken… Als eerste belde ik mijn toenmalige vriendje. Die schrok zich natuurlijk een ongeluk. Hij liet zich snel testen met een spoedtest, dat kan in zo’n geval. Hij bleek ook seropositief te zijn. Ik had het via hem gekregen. Ik heb nooit weten te achterhalen van wie hij het had. Hij ging er op een totaal andere manier mee om dan ik. Ik wilde er open over zijn, als je mensen erbij betrekt, kunnen ze je helpen en steunen. Hij vond het een vervelend onderwerp en wilde het in eerste instantie zijn ouders niet eens vertellen. Had het liefst dat niemand het wist en dat botste. Daarom, maar ook omdat later bleek dat hij vreemd was gegaan, gingen we uiteindelijk uit elkaar."
Besmetting
"Ik moest ook mijn twee exen bellen om hen op de hoogte te stellen. Dat was heel surrealistisch. Ze schrokken, maar waren heel lief. Vroegen hoe het met mij ging, verweten mij niets, gelukkig. Zij hebben zich ook laten testen, maar gelukkig waren ze niet besmet. Ik weet niet of ik het anderen aan zou raden om al zo snel je exen te bellen. Een week vroeger of later maakt niet uit, dus zorg eerst dat je het voor jezelf een plekje hebt gegeven voordat je het anderen vertelt. Niet iedereen reageert even relaxed, mensen kunnen boos worden, daar moet je je tegen wapenen. De heftigste reactie was van een toen so called goede vriendin. Ze zei dat ze met me om wilde gaan zolang het leuk was, maar dat ze geen zin had in dit soort heftige dingen. De mooiste reactie was van mijn collega en tevens beste vriendin op mijn toenmalige werk. Ze had het net gehoord en ik liep met een blikje cola de afdeling op. Ze pakte het blikje, nam een slok en zei: ‘Zo, dit hebben we gehad, oude virusscanner van me.’
Dat vond ik zo bijzonder. Als iedereen zo zou reageren, was dit interview niet meer nodig geweest. Maar een interview als dit ís nodig. De onwetendheid is groot, nog steeds. De moeder van mijn ex-vriend vond het onverantwoord als ik kinderen zou krijgen. Ze noemde me letterlijk een slechte moeder als ik zwanger zou proberen te raken. Terwijl er in Nederland anno 2017 al lang geen besmette baby’s meer ter wereld komen, daarvoor zijn de medicijnen die de moeders slikken te goed. Ze kunnen de besmetting niet meer overdragen. Gelukkig was de reactie van mijn ex-schoonmoeder een van mijn weinige slechte ervaringen, maar ik hoor van lotgenoten maar al te vaak dat ze dit ook meemaken. Ik heb vriendinnen die zich wilden laten testen na onbeschermde sex, maar die door de huisarts werden weg gestuurd, omdat ze geen risicogeval waren en een hiv-test te duur was… Maar ik heb ook verhalen gehoord van vrouwen die zijn ontslagen, naast wie geen collega meer wilde zitten, of die als laatsten bij de tandarts moesten komen, omdat er dan minder kans op besmetting was. Absurd."
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
