Na twee lange relaties gooit journalist Chantal Tromp (42) zich op de onlinedatingmarkt. Maar hoe gaat dat tijdens de coronacrisis?
Maatje
Laten we meteen bij de kern beginnen. Waarom ik op een datingapp zit? Simpelweg omdat ik na twee lange relaties van bij elkaar twintig jaar weer iemand wil ontmoeten, iemand met wie het klikt. Noem het een maatje. In het wild vallen de mannen helaas niet in bosjes voor mijn voeten. Het leven speelt zich tegenwoordig grotendeels op social media af. Dus ja, ik ben aan het tinderen.
Arm om me heen
Single zijn heeft zijn voordelen. Zo hoef ik aan niemand verantwoording af te leggen. Voor de honderdste keer Dirty Dancing kijken? Dat kan! Ik hoor ’s nachts geen gesnurk en er is niemand die mijn deken steelt. Maar met de onzekerheid over de toekomst – de wereld staat op zijn kop – moet ik ook alleen dealen. Als ik me zorgen maak om mijn demente vader die ik niet kan bezoeken vanwege het coronavirus, is er niemand die een arm om me heenslaat en zegt dat het goedkomt. Als ik nerveus ben over mijn werk, is er geen partner om dat te relativeren. Niemand om me te steunen als ik me druk maak over mijn broer die in lockdown zit in Zuid-Afrika met zijn pasgeboren baby. Ik bijt nagels. Doe ik normaal nooit. Bij gebrek aan een vriend schrijf ik mijn zorgen op, old skool in een schriftje, met een potlood. Er zijn dagen dat ik mijn stem niet gebruik, maar tegen mijn planten praten gaat me iets te ver. ’s Morgens stap ik alleen uit bed, ’s avonds ga ik er als een eenzaam lepeltje weer in. Ik verlang naar dat andere lepeltje. Omdat de muren op me afkomen en ik mijn gedachten wil verzetten, is mijn huis nog nooit zo aan kant geweest. Mijn kleding is volgens de Marie Kondo-methode opgevouwen en de ramen zijn fris gelapt. Ik kan een hartje maken met het schuim van mijn cappuccino… Maar niemand die ik ermee kan verrassen. Ik ben als een malle aan het swipen op Tinder. Ik schaam me een beetje om het op te schrijven. De wereld staat op zijn kop en ik zit op een datingapp, wat een contrast. Het is een soort van tijdverdrijf, even iets luchtigs in deze heftige tijd. Diep vanbinnen hoop ik gewoon dat het bestaat: je liefde ontmoeten op een datingapp in tijden van corona. Ik mis een partner, een steun. Iemand met wie ik me door deze uitzonderlijke periode van sociale onthouding en thuisisolatie kan worstelen.
Geduld trainen
De coronaslogan ‘alleen samen’ gaat ook op voor het online daten. Tinder roept gebruikers op om dates uit te stellen en liefde op een andere manier te uiten. Dat vraagt om aanpassingen. Een koffiedate gaat niet. Verdieping zoeken en mijn geduld trainen wél. Ik vraag me af of het niet zinloos is om me nu bezig te houden met de zoektocht naar een partner, of op z’n minst gezelligheid? Kan ik niet beter speuren naar wc-papier? Afspreken is tenslotte een no-go. En daten met anderhalve meter afstand tussen jou en je potentiële nieuwe lover, dat werkt niet. Is er een match (lees: we kunnen het met elkaar vinden, en, minstens zo belangrijk, hij kan spellen), dan spreek ik normaal gesproken het liefst snel af. Koffie, want dan kun je, als het niks is, zo snel mogelijk weg. Ik heb gewoon die reallife-ontmoeting nodig om te weten of de klik er echt is, en vraag me sterk af of deze vorm van contact nu niet zinloos is. Waar ben ik mee bezig? Iedereen zit in zijn eigen coronabubbel. Dat merk ik ook op de app. Het lijkt alsof mannen rustiger zijn, zich subtieler uiten. Zo heb ik nog geen berichten gekregen als: ‘Zal ik je even uit elkaar trekken?’ Of: ‘Neuken?’ Ja, dat schrijven sommigen soms. Nu gaat het meer zo: ‘Mag ik bij je op de bank zitten, coronaatjes drinken?’ Eh nee. A. Ik hoef geen ‘vreemde’ op mijn bank. B. Ik, braverik, houd mij aan de regels. Nog een soms gebruikte openingszin: ‘Heb jij het al?’ En dan is er J. Ik had hem geliked omdat hij ‘humor’ in zijn profiel had staan. Maar humor is subjectief en aan de lopende band wc-papiergrappen maken is NIET grappig. Sommige mannen hebben een vragenlijstje. Wat wil je nog doen in je leven? Of: heb je vandaag al gelachen? Doodvermoeiend. De contacten bij wie ik dat extra laagje mis, kap ik (netjes) af. Dan leg ik uit dat ik geen zin heb in ellenlange oppervlakkigheden en een echte ontmoeting er voorlopig niet inzit. De meesten begrijpen dat.
Luchtkusjes
Omgekeerd lijken ook mannen minder energie in het scoren van een date te steken. Wellicht omdat er geen date te halen valt? Of is het toch die bezinning? Ik twijfel of ik mijn app niet moet verwijderen om geheel naar binnen te keren. Yoga te doen. Mijn Spaans op te pakken. Maar dan beland ik geheel onverwacht in een diep gesprek met F. Ik wil hem in eerste instantie netjes afkappen, maar dat lukt niet. Hij is gevat. En ik moet lachen. Gevolg: uren berichten heen en weer sturen. We voeren gesprekken waarin we echt connecten. Vertellen wie we zijn, wat ons raakt. Dingen die je normaal gesproken niet meteen zou delen tijdens een eerste date. Gek is dat. Dat het soms geschreven makkelijker is om jezelf bloot te geven. Het doet me denken aan de Netflix-serie Love is Blind, waarin singles trouwen met iemand die ze nog nooit hebben gezien. Ze leren elkaar kennen in gescheiden hokjes. Op een bepaalde manier zitten we nu ook in ons eigen hokje, onze bubbel. Laten mensen in deze bizarre tijd iets meer van zichzelf zien? Het lijkt erop. Ik weet niet hoe F. het voor elkaar krijgt, maar ik ben geboeid. Ik denk omdat hij echt en eigen is. Tenminste, zo lijkt het. Ik merk dat ik blij opspring als mijn telefoon piept. Ik probeer mijn hoofd koel te houden en niet de hele tijd op mijn schermpje te turen. Zijn foto’s? Top. Humor? Check. EQ en IQ? Ja! En hé, hij kan nog spellen ook. O ja, en dan is er zijn stem, want je kunt ook een voicebericht sturen… Bijzonder hoeveel een stem zegt. We zijn nu op een punt gekomen dat we elkaar best willen ontmoeten. Elkaar willen zoenen, ook dat. Maar ja, hoe doe je dat in deze tijd? Toch die anderhalve meter? Luchtkusjes geven? Hij wil bij me langskomen, maar iemand in mijn huis uitnodigen die ik heb ontmoet op Tinder, vind ik geen goed idee. ‘Dan houden we ons aan de richtlijnen van het RIVM,’ zeg hij nog. Tja. Nou. Nee. Hij is het ermee eens, we laten het nog even zoals het is. Geduld, zeg ik tegen mezelf. Geduld. Gaan we het redden om nog twee maanden te wachten? Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Voorlopig is het samen alleen, alleen samen.
Tekst: Chantal Tromp | Beeld: iStock
