Charlotte Walthuis (21) vertrok twee maanden geleden met haar vriend Mick naar Azië. Op het eiland Gili Air werden ze getroffen door de aardbeving op Lombok.
Chaos
"Wat als ik niet nog even naar de wc was gegaan? Of als Mick niet nog iets was vergeten op de hotelkamer en daarom snel terug was gelopen? Dan waren we vijf of tien meter verder geweest op het weggetje waar we liepen. En lagen we nu onder de grote brokstukken die voor ons op straat naar beneden vielen. Huizen stortten ineen, daken schoven naar beneden. Om ons heen begonnen mensen te rennen, te gillen, te schreeuwen en te huilen. Kinderen werden halfnaakt uit hun bed gesleurd, de straat op. We wisten niet wat er aan de hand was. Een aanslag? Het klonk als hard onweer, maar zonder regen."
Schrik
"We waren net de avond ervoor aangekomen op Gili Air, een klein paradijselijk eilandje tussen Bali en Lombok. Na Cambodja, Vietnam, Thailand en Bali zouden we hier even bijkomen. Mick en ik zijn al vierenhalf jaar samen. Op deze vakantie wilden we nadenken over onze toekomst, over een volgende stap. Een lange reis leek ons goed om elkaar nog beter en op een andere manier te leren kennen. Ik dacht ook dat ik iedere gezichtsuitdrukking op zijn gezicht al eens had gezien, maar de schrik in zijn ogen zal ik nooit vergeten."
Aardbeving
"Tijd om echt helemaal in paniek te raken, was er niet. We moesten daar weg. Overal lagen brokstukken, dakpannen en platen. ‘Terug naar het hotel’, schreeuwde Mick. ‘Daar is een open veld, daar kan niks op ons vallen.’ De grond bleef intussen trillen, maar op een gegeven moment wist ik niet meer of het de aardbeving was of dat ik zelf zo aan het shaken was. Het leek wel een film. We renden langs gebouwen die instortten. Mensen lagen huilend op de grond."
"Er verzamelden zich steeds meer mensen op het open veldje, maar daar voelden we ons ook niet veilig. Zeker niet toen mensen begonnen te schreeuwen dat er een tsunami op komst was. Bijna overal aan de kust tijdens onze reis zagen we waarschuwingsbordjes: wat te doen bij een tsunami. Op Gili Air heb ik ze niet gezien. Nu snap ik waarom. Bij een tsunami moet je zo snel mogelijk het hoogste punt opzoeken, zoals een berg. Maar Gili Air is zo vlak als wat. Ik keek om me heen, naar bomen om eventueel in te klimmen. Als ik het niet zou redden, had ik daar dan vrede mee?"
De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
