Begin deze maand werd in Duitsland een vrouw veroordeeld tot 12,5 jaar cel, omdat zij haar kind liet misbruiken. Mirjam werd als vierjarige ook misbruikt. “Mijn vader ging elke nacht zijn gang met mij in hun bed.”
Misbruikt
“Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik gedacht dat er niets ergers was dan dat mensen erachter zouden komen dat ik als kind seksueel misbruikt ben. Mijn vader begon ermee toen ik vier was, en mijn moeder wist ervan. Ze koos er op een gegeven moment zelfs voor in míjn bed te slapen, zodat mijn vader uiteindelijk elke nacht zijn gang met me kon gaan in hun tweepersoonsbed. Ik denk dat ze het wel best vond. Of niet, maar dat liet ze nooit merken. Als ik overdag op mijn eigen kamer speelde, kwam ik regelmatig een lege fles drank tegen. Dat is het enige signaal dat me later deed vermoeden dat het haar misschien toch iets deed.”
Overleven
“Dit misbruik ging door totdat ik op mijn twaalfde uit huis werd geplaatst, omdat ik opstandig begon te worden en steeds vaker wegliep. Ik kwam in een gezinsvervangend tehuis terecht en op mijn zestiende ging ik begeleid op kamers wonen. Maar de schaamte en angst hadden me inmiddels zo in hun greep, dat het zo veel mogelijk wegduwen van mijn herinneringen mijn manier van overleven was geworden.”
Gevangenis
“Die gevangenis afbreken en mijn verhaal delen is de pijnlijkste en tegelijk de helendste ervaring in mijn leven geweest. De aanzet daartoe was een interview met een incestslachtoffer dat ik las in een tijdschrift – hoe kon zij hier zo open over zijn, en ook nog op zo’n krachtige manier? Zelf verstijfde ik al bij het idee dat mensen me als ‘slachtoffer’ zouden zien en ik de gruwelijke details uit mijn jeugd zou moeten oprakelen. Ik voelde een diep medelijden voor deze vrouw, maar ook een immense bewondering. En daardoor realiseerde ik me dat in mijn poging om mijn herinneringen zo diep mogelijk te begraven, ik mijzelf verwaarloosde en dat ik het veel makkelijker vond om medeleven voor een ander te tonen dan me om mijzelf te bekommeren. Zo kon het niet doorgaan.”
Trauma
“Toch duurde het nog jaren voordat ik actief met mijn trauma’s aan de slag ging. Ik zette de stap uiteindelijk omdat ik inmiddels zelf een kinderwens had. Om een goede, stabiele moeder te kunnen zijn, moest ik toch echt eerst in staat zijn om voor mezelf te zorgen. Ik zocht een therapeut en voor het eerst in mijn leven praatte ik en huilde ik om wat me was aangedaan…”
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia die nu in de winkel ligt!
Lees ook: ‘Hij zou nooit bij zijn gezin weggaan, ik was er om zijn ego op te krikken’
