Zij is part of the package, of je het nu leuk vindt of niet: je schoonmoeder. De relatie tussen Ellie (32) en de hare is op zijn zachtst gezegd, niet al te liefdevol.
Nieuwe familie
“Als je erover nadenkt, is het een gek idee: je wisselt geloftes en ringen uit en opeens behoor je tot een compleet nieuwe familie. Een groep mensen met wie je voorheen wat over koetjes en kalfjes kletste op de verjaardag van je vriend, is vanaf dat moment opeens familie. En het meest bizarre van alles is nog, tenminste zo zie ik het, de komst van de schoonmoeder in je leven. Deze moeilijke vrouw die overal een mening over heeft, neemt van het ene op het andere moment je leven over en eigent zich de rol van ‘mama’ toe. En, je kunt je hier met geen mogelijkheid op voorbereiden. Het ding is, de eerste keer dat ik Carol ontmoette, was ze aardig en meegaand. De eerste vier jaar van mijn relatie met haar zoon Dan, hield ze zich netjes op de achtergrond. Ik weet nog dat ik al die horrorverhalen over schoonmoeders die ik om me heen hoorde, zwaar overdreven vond. De mijne was helemaal prima. Ik had toen niet in de gaten dat dat kwam omdat ik op dat moment nog gewoon het vriendinnetje van haar zoon was. Want eenmaal getrouwd, terwijl de slingers van de bruiloft nog niet eens waren opgeruimd, verwachtte ze opeens de wereld van me. Vanaf de dag dat wij terugkwamen van onze huwelijksreis, was ik Carols nieuwe – en enige – dochter.
Klinkt misschien liefdevol en gezellig, maar ik moet het misschien even toelichten. Opeens had ze van alles aan te merken op de manier waarop ik mijn zaakjes regelde en met haar Dan omging. Want hij was nog steeds haar ‘kleine jongen’, voor wie moest worden gezorgd. Ze verwachtte min of meer dat ik de taken van huishoudster en personal assistant op me nam. Carol maakte zeer duidelijk dat ik verantwoordelijk was voor zo goed als alles: het organiseren van etentjes, verjaardagskaartjes en -feestjes regelen, cadeautjes kopen en beterschap wensen waar nodig. Als hij een uitnodiging kreeg voor een familie aangelegenheid, werd ik geacht mee te komen. Ook was ik degene die erop werd afgerekend dat ons huis niet voldeed aan haar maatstaven op het gebied van orde en hygiëne. Ze is tal van keren bij ons over de vloer geweest, toen we nog niet getrouwd waren. Ze liet de boel gewoon de boel, repte er geen woord over. Maar vanaf het moment dat ik haar zoons vrouw werd, verwachtte ze dat mijn interesse in het huishouden was aangewakkerd.”
Achternaam
“Hoe meer ik weigerde te veranderen, hoe meer commentaar Carol op me had. Mijn achternaam, bijvoorbeeld. Ik heb Dans naam niet aangenomen toen we trouwden, ik vind dat ouderwets. Ook zag ik niet in waarom mijn familiegeschiedenis zou moeten worden gewist na mijn huwelijk. Carol weigerde dit te accepteren. Als ze post naar me stuurde, gaf ze mij op de envelop schaamteloos zijn achternaam. Toen onze kinderen werden geboren, kregen ze mijn en zijn achternaam. En ook hier kon Carol zich niet bij neerleggen. Als ze over hen sprak hadden ze enkel Dans (en haar) achternaam. Al heb ik honderden keren tegen haar gezegd hoe het zat met hun namen. Soms denk ik dat, ook al zou ik het op mijn lichaam tatoeëren en naakt door haar huis rennen, ze nog net zou doen alsof haar neus bloedt. Het is erg genoeg als je eigen moeder van alles over jouw leven te zeggen heeft (en geloof me, dat heeft ze, maar zij vindt tenminste nog dat we beiden verantwoordelijk zijn voor de chaos in huis), maar als de moeder van je man onaangekondigd voor de deur staat en afkeurend kijkt naar de stapel ongestreken was (die haar zoon op tafel kwakte voordat hij neerplofte voor de tv, by the way) is dat tien keer zo irritant. Meestal lukt het me om haar opmerkingen te negeren. Ene oor in andere oor uit, om een confrontatie uit de weg te gaan. Maar soms knapt er iets, zoals die keer dat we bij haar logeerden en Dan tegelijk met onze eenjarige dochter was opgestaan. Ik was de hele nacht op geweest, omdat ze niet in slaap kon komen, dus was het zijn beurt. ‘Oh, is hij niet geweldig!’ kirde Carol. ‘Ja, goed hoor, met je eigen dochter spelen’, was mijn reactie. Ze negeerde mijn sarcasme en zweeg.
De keren dat ik bij Dan klaagde, zei hij dat ik er niet te lang in moest blijven hangen en dat hij geen zin had om zich ermee te bemoeien. En zelfs als hij het met me eens was, hield hij zich afzijdig, zei hij dat hij geen zin had om ertussen te zitten. Waar het op neerkomt: Carol en ik komen van twee verschillende planeten. In haar wereld is de vrouw dienstbaar en leeft volgens eeuwenoude regels en tradities die in het leven zijn geroepen om de man te behagen. Toen ik hier met mijn vriendinnen over sprak, had ieder een eigen versie van mijn verhaal. Mijn vriendin Lizzy, vertelde me dat haar schoonmoeder verwacht dat zij thuis is als zij op visite komt, ook al is dat twee dagen per week. Toen ze even naar de supermarkt heen en weer was gegaan, hoorde ze achteraf van haar man dat zijn moeder het niet vond kunnen dat ze weg ging terwijl zij er was! Amy, een andere vriendin, vindt het weer irritant dat haar man verandert in een kleuter als zijn moeder in de buurt is. Hij verwacht van Amy en zijn moeder dat ze als sloofjes achter hem aanlopen. En zij vindt het heerlijk. Hoe zielig. Na alle verhalen kwamen we tot dezelfde conclusie: de schoonmoeder wil de controle niet uit handen geven aan een andere vrouw.”
Aardiger
“Het keerpunt, zo zou je het kunnen noemen, kwam een paar jaar geleden. Ze was een avondje bij ons en elke keer als Dan even niet in de kamer was, schoot ze in de kritiekmodus: mijn badkamer was niet schoon genoeg, Dan moest wel erg hard werken (nee, ik zit stil op kantoor…). Ik was er zo klaar mee, dat ik haar vertelde hoe vervelend ik al haar commentaar vond en dat het me kwetste. Ik overviel haar compleet en na een paar seconden stilte, bood ze zowaar haar excuses aan. De keer daarop dat we elkaar zagen, lette ze veel meer op haar woorden. En dat is zo gebleven. We gaan sindsdien een stuk beter met elkaar om en ook Dan vind het een stuk ontspannender, nu hij niet steeds partij moet kiezen. Het is nog steeds niet perfect, maar we houden rekening met elkaar, zijn aardiger voor elkaar. Ik zie nu in dat het niet haar bedoeling was om de boel te verzieken. Ik denk dat ze moest wennen aan de nieuwe situatie en onderlinge verhoudingen. Net als ik. Nu focus ik me op haar goede kanten, haar onuitputtelijke energie, gulheid, medeleven en kiezen we bij twijfel gewoon de middenweg.”
Bron: Grazia Beeld: Giphy, iStock
