Real life: ‘Mijn oom noemde het misbruik een moment van zwakte’

Een heftig verhaal...

‘Voordat ik mijn geheim vertelde, sprak ik zacht. Nu is mijn stem luid en duidelijk.’ Crystel Poetiray (33) werd als klein meisje misbruikt. Ze geeft workshops om andere vrouwen te helpen hun stem te laten horen.

Scheiding ouders

“Ik was altijd een vrolijk kind dat graag in de schijnwerpers stond. Ik hield van zingen, van optreden en was absoluut niet verlegen. Na de scheiding van mijn ouders, die veel impact had, veranderde dat. Het was geen harmonieuze tijd – mijn vader heeft het mijn moeder lastig gemaakt. Hij kon haar niet loslaten. Ik voelde als kind van acht jaar echt álles. Na die scheiding kwamen we in wat rustiger vaarwater terecht. Om de twee weken gingen mijn zus en ik een weekend naar mijn vader. Ik vond dat een aangenaam vooruitzicht: we waren dol op hem. Hij was ’s avonds wel soms weg als wij er waren, want ja, hij was weer vrijgezel. Mijn zus en ik sliepen in zijn huis – we hadden daar allebei een slaapkamertje – en onze oom, de broer van mijn vader, kwam dan oppassen. Na een paar oppas- avonden kwam mijn oom voor het eerst op mijn kamer en ging naast me in bed liggen. Ik kneep mijn ogen dicht, dacht dat hij kwam checken of ik al sliep. Maar hij pakte mijn hand en legde die op zijn geslachtsdeel. Snel trok ik mijn hand terug. Hoewel ik als klein meisje geen idéé had wat sex inhield, voelde ik wel in elke vezel van mijn lijf: dit klopt niet.”

Groot geheim

“Gek genoeg deed ik alsof het niet was gebeurd. Ik weet nog dat ik de volgende dag wakker werd en dacht: heb ik dat nou gedroomd? Ik was totaal in de war en heb het daarna ver weggestopt. Net als met de details van de keren die volgden – alle avonden waarop mijn oom steeds verder ging. Ik durfde het aan niemand te vertellen, ook niet aan mijn ouders. Als kind zag ik hoeveel pijn de scheiding hen deed. Ik wilde niets liever dan een gelukkige papa en mama. Ik zag steeds meer op tegen de weekenden dat ik naar mijn vader moest. Doordat ik mijn geheim verstopte, verstopte ik eigenlijk ook mezelf. Het kost zo veel energie om je verhaal te verzwijgen… Ik werd stil, teruggetrokken, verlegen en ongelukkig. Iedereen dacht dat het door de scheiding kwam. Later had ik het er met therapeuten over: wáárom liet ik hem anderhalf jaar lang zijn gang gaan? Het klinkt gek, maar mijn oom gaf me de aandacht die mijn vader ons niet gaf als we bij hem waren. Het was natuurlijk totaal de verkeerde vorm van aandacht, maar mijn oom wás er. Ik heb dat lang verwarrend gevonden."

Heftige ruzie

“Mijn moeder, zusje en ik verhuisden naar een andere stad toen ik elf was. Dat was mijn geluk: ik kon dat als reden gebruiken om niet meer naar mijn vader te gaan. De middelbareschooltijd rondde ik zonder problemen af. Ik had vriendjes, ging studeren. Tijdens mijn opleiding logopedie had ik wel mentale dips, maar die koppelde ik niet aan het misbruik. Daarna zat ik voor een zangopleiding in Kopenhagen. Pas toen ik afstudeerde, kwam de ellende eruit. Ik had een heftige ruzie met mijn toenmalige vriend. Hij noemde me egoïstisch. Toen schreeuwde ik zoiets als: ‘Je moest eens weten waar ik allemaal mee loop!’ Toen was het hek van de dam. De herinneringen kwamen naar boven en ik vertelde hem alles. Hij schrok, maar reageerde lief. ‘Crys, je moet dit aan je vader vertellen’, zei hij. Pas een maand later had ik een gesprek met mijn vader en zus. Ik zat eerst alleen maar te huilen. Mijn zus voelde zich schuldig: had ze iets kunnen doen? Mijn vader pakte me vast – voor het eerst in ik weet niet hoeveel jaar. Daarna ging ik naar mijn moeder. Zij reageerde woedend en is de volgende ochtend meteen naar mijn oom toegegaan – heel dapper. Ik wilde dat eigenlijk niet, maar achteraf gezien was het een goede zet. ‘Je weet wel waarom ik hier ben’, zei ze tegen hem. Hij biechtte alles op. Daarna nodigde mijn moeder hem bij ons thuis uit. Het was heel heftig om hem weer te zien. Ik voelde verdriet, maar ook woede en angst. Diezelfde verwarring als toen. ‘Wat is er in jouw leven gebeurd dat je mij zoiets kan aandoen?’ vroeg ik. Hij noemde het ‘een moment van zwakte’. Onzin, want een moment van zwakte duurt geen anderhalf jaar. Op zijn knieën heeft hij mij om vergiffenis gevraagd. Volgens mij reageerde ik niet echt.”

De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.

Tekst: Lisanne van Sadelhof Beeld: iStock

Laatste nieuws