Sophia van Sorgen (40) kreeg op 17-jarige leeftijd lymfeklierkanker. Zes jaar geleden was het weer raak: borstkanker. In plaats van aan de chemokuren te gaan, pakte ze het vliegtuig en zocht ze alternatieve behandelmethoden. Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia, wij geven je alvast een sneak peek.
Lymfeklierkanker
"Ik was pas zeventien jaar. Ineens kreeg ik helse pijnen in mijn buik. Een week lang onderging ik allerlei onderzoeken in het ziekenhuis. Ik heb altijd al een sterke intuïtie gehad. Toen ik de arts met mijn ouders zag praten, wist ik dat het mis was. Mijn moeder bracht me het slechte nieuws: de ziekte van Hodgkin, oftewel lymfeklierkanker. En het zag er niet goed uit. De kans was aanwezig dat ik het niet zou overleven. Bizar."
"Anderhalf jaar lang werd ik behandeld. Ik kreeg een van de zwaarste chemokuren. Dat was heftig. Rillingen, kotsen, koorts. Ik kreeg pijnen in mijn lijf die heel onnatuurlijk voelden, echt anders dan een griepje of gebroken been. Tegen alle verwachtingen in ging de kanker weg. Twee jaar lang was ik alleen maar met genezen bezig, leefde ik in het nu. En plots was er weer een toekomst."
Foute boel
"Ik stortte me op studeren, feesten en reizen. Ik liep stage in Londen en studeerde af in marketing en communicatie in New York. Terug in Nederland deed ik nog meer opleidingen: psychotherapie, regressietherapie, meditatie, voedingskunde. Ik was net lekker bezig met mijn eigen coachingpraktijk, toen ik zes jaar geleden ineens een knobbeltje in mijn borst voelde. Ik wist meteen dat het foute boel was. Wéér die intuïtie. Onderzoek wees inderdaad uit dat ik borstkanker had."
Geen chemo
"Direct werd er een behandelplan opgesteld: chemokuren en een operatie. Maar ik was niet meer dat meisje van zeventien dat klakkeloos de artsen volgde. Ik was volwassen geworden, kende mezelf beter en had, mede door mijn opleidingen, veel geleerd over voeding en mijn lichaam. En de wereld was veranderd sinds 1994, toen ik voor het eerst ziek werd. Nu was er internet, Google. Ik kon zelf informatie opzoeken. Maar vooral: ik luisterde meer naar mijn gevoel. En dat zei heel sterk: geen chemokuren."
"Ik besefte heel goed wat de consequenties konden zijn van het weigeren van het behandelplan. Ik moest vrede hebben met de dood, alleen dan kon ik die keuze maken. Maar mijn besluit stond vast. Ik zou proberen de tumor op natuurlijke wijze weg te krijgen."
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
