Onlangs stapten vier Nederlandse vrouwen naar de rechter om de fabrikant van het inmiddels verboden sterilisatiemiddel Essure aan te klagen. Ook Bianca Janssen (40) koos voor het implantaat, niet wetende dat het haar leven zou verwoesten. “Het is een sluipmoordenaar.”
Hele lijst aan klachten
“‘Ben je weer zwanger?’ vraagt de moeder op het schoolplein wijzend naar mijn opgezette buik. ‘Nee, ik heb het prikkelbaredarm-syndroom’, vertel ik. Als ze vraagt welk anticonceptie- middel ik gebruik, vertel ik haar dat ik gesteriliseerd ben met de Essure-methode. Ik zie haar schrikken. Ze legt uit dat zij hier ook last van heeft gehad, het implantaat inmiddels heeft laten verwijderen en tipt me om snel te googelen. Eenmaal thuis doe ik dat meteen. In shock staar ik naar het scherm. Daar staat het: de hele lijst aan klachten waar ik al jaren last van heb en aan onderdoor ga. Black-outs, heftige vermoeidheid, gewrichts- pijnen, hevige menstruatiekrampen, slecht zicht, prikkelbaredarmsyndroom – ik kan ze allemaal afvinken.
Mijn leven is al zeven jaar voorbij en ik ben al die tijd op zoek geweest naar de medische reden. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Van zelfreiniging met appelazijn tot accupunctuur, ik heb de gekste dingen geprobeerd. Niets hielp. En geen enkele arts kon me een duidelijk antwoord geven. Tot nu. Eindelijk weet ik het, dit is de sluipmoordenaar waardoor ik zeven jaar van mijn leven en mijn gezin heb gemist.”
Simpele ingreep
“In 2011, een jaar nadat ik mijn tweeling op de wereld zet, besluit ik: geen kinderen meer voor mij. Mijn laatste zwangerschap heeft behoorlijk wat schade aangericht, zo was ik 53 kilo aangekomen. Bovendien heb ik nu drie prachtige kinderen. Ik wil niet meer zwanger worden, het is mooi zo. Na wat research lees ik over Essure. Een vrij simpele ingreep zonder narcose of snijwerk. De implantaten in de vorm van veertjes komen in je eileiders. Die groeien binnen een maand of drie dicht waardoor je honderd procent gesteriliseerd bent. En het mooiste is, binnen een half uurtje sta je weer buiten. Ideaal. Tot ik na twee jaar ineens klachten kreeg. Het begon met vermoeidheid. Wat wil je met drie kleine kinderen, denken we eerst nog. Totdat het steeds heftiger wordt. Voor mijn baan als assistent filiaalmanager draai ik geregeld koopavonden. Ik kan ineens niet meer uit mijn woorden komen, zo moe ben ik. Ik heb hevige pijnen in m’n heupen, gewrichten en knieën. De hele dag staan in de winkel gaat niet meer.
Ook heb ik last van black-outs en mijn zicht wordt steeds slechter. Autorijden durf ik niet meer. Met al mijn klachten stap ik in 2015 naar de huisarts die me acuut doorstuurt naar het ziekenhuis. Op dat moment zijn de nadelige BIANCA: effecten van de Essure-veertjes helaas nog niet bekend. De eerste berichten daarover komen pas een jaar later, als ik al volop in de medische molen zit en niemand meer aan die veertjes in mijn eileiders denkt. Na allerlei testen werd de diagnose ‘fibromyalgie’ gesteld. Hierbij hoort een ziektebeeld van chronische pijn in je spieren en bindweefsel en dat gaat ook vaak gepaard met vermoeidheid. Ik had het gevoel dat er iets niets klopte en probeerde van alles. Niets hielp. Uiteindelijk dacht ik: ik kan niet anders dan dit volledig accepteren.”
Altijd moe
“Ik besloot dat ik minder zou gaan werken: een klein deel in de winkel en de rest vulde ik in met administratief en dus zittend werk. Verder mocht ik rond het middaguur naar huis, zodat ik anderhalf uur kon slapen. Dat mijn baas me zo heeft gesteund, daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Er zijn genoeg vrouwen die door Essure hun baan en zelfs hun man zijn kwijtgeraakt, weet ik nu. Voor Jeroen, met wie ik inmiddels al ruim twintig jaar samen ben, was het natuurlijk ook vreselijk. Intiem zijn kon nauwelijks, want dat deed enorm veel pijn. Daarbij had hij een vrouw die altijd maar moe was. Alsof je met een oma samen bent. Gelukkig heeft hij geen moment gedacht dat ik me aanstelde. Hij voelde ook echt dat er iets niet klopte. Naar de kinderen toe heb ik me nog het meest schuldig gevoeld. Zij moesten altijd overblijven en als ze uit school kwamen, lag ik als een dweil op de bank. Samen leuke dingen doen zat er nauwelijks in. Een dagje pretpark was bijna onmogelijk. Ging ik toch, dan lag ik de volgende dagen ziek op bed. Verjaardagen vierden we niet meer. En ook al ben ik positief ingesteld, ik ben echt door een dal gegaan toen ik eenmaal doorhad dat ik al die dingen gewoon niét meer kon doen. Een soort rouwproces. Ik wist: als ik nog een beetje een leuk leven wil, moet ik accepteren dat mijn lijf niet meer doet wat ik wil.
Deze ellende duurde tot juli vorig jaar, toen die moeder me aansprak op het schoolplein en ik de heftige gevolgen van Essure ontdekte. Direct belde ik mijn huisarts natuurlijk. Die schrok en beaamde dat dit inderdaad weleens de oorzaak kon zijn. Ook voelde hij zich erg schuldig dat ik hier nu pas op deze manier achterkwam, maar ik heb het hem geen moment kwalijk genomen. Toen ik jaren geleden bij hem aanklopte, was dit nog helemaal niet bekend. Vervolgens kwam ik er al snel achter dat er een Facebook-groep bestaat vol duizenden vrouwen met klachten doordat ze ook gesteriliseerd zijn met de Essure-veertjes. Daar heb ik zo veel aan gehad. Zo kwam ik erachter dat er een lijst is van artsen en gynaecologen die bekwaam zijn bevonden om de Essure-veertjes operatief te verwijderen. Het is namelijk erg belangrijk dat dit goed gebeurt en écht alles verwijderd wordt, anders blijf je klachten houden. Er was alleen een wachtlijst van acht maanden. Dat duurde me veel te lang.”
Zenuwstelsen aangetast
“Via de huisarts kon ik in het MMC Veldhoven bij een gynaecoloog terecht die niet op de lijst staat, maar bij wie ik wel meteen een goed gevoel had. Zij legde uit dat de nikkel uit de veertjes zich door mijn lichaam had verspreid en mijn zenuwstelsel had aangetast. Daar kwamen de gewrichtspijnen dus vandaan. Gelukkig kon ze me zes weken later al opereren, omdat er onverwachts een plekje vrij kwam. Ik besloot naar mijn gevoel te luisteren en het risico te nemen. Zo snel als de veertjes erin gingen, zo lang en moeizaam duurde het om ze te verwijderen: tweeënhalf uur waarbij ik al die tijd op m’n kop heb gehangen, zodat ze er goed bij konden. M’n eileiders zijn volledig verwijderd, omdat alles vergroeid was. Het goede nieuws: ik kwam bij uit de narcose en voelde me direct als herboren. Mijn wattenhoofd, waar ik al jaren mee moest leven, was compleet verdwenen. Net als de vermoeidheid.
Van de operatie heb ik verder gelukkig geen last gehad. Alleen de pijn in m’n gewrichten is nog niet weg, waarschijnlijk omdat de nikkel nog in mijn systeem zit. Er is een grote kans dat ik hier voor altijd last van blijf houden. Staan in de winkel kan dus nog steeds niet. Maar ik heb al 70 procent gewonnen en ben bijna weer mijn oude zelf. Ik heb mijn zicht weer terug, geen last meer van black-outs en ik kan weer normaal autorijden. Mijn middagdutje is niet meer nodig en als vrienden langskomen, hoef ik niet meer bang te zijn dat ik eerder moet afhaken of zelfs helemaal niet kan afspreken. Het eerste wat Jeroen zei: ‘Die grijze gloed over je gezicht is verdwenen, je ziet er weer fris uit.’ En de kinderen vinden het natuurlijk ook fantastisch dat ik weer alles met ze kan doen. Ik heb zeven jaar in mijn eigen schaduw geleefd en nu heb ik eindelijk mijn leven weer terug.”
Tekst: Kim Buitenhuis Beeld: iStock
