Op een slechte dag gingen er vier stukken zeep doorheen. In een jaar tijd at ze bijna 1500 stukken op. Irayda (33) lijdt aan pica en raakte daardoor verslaafd aan het eten van crèmezeep.
Schuimbellen
"Het begon zo’n zes jaar geleden toen ik zwanger was van mijn zoon Marvin. Ik was een maand of vier onderweg en had een niet te stillen honger ontwikkeld voor alles wat zoet was: chocola, marshmallows, schuimpjes. Mijn vriend Elroy werd gek van alle leeggegeten verpakkingen die ik om me heen verzamelde. Hij zag me kilo’s aankomen en maakte zich zorgen dat ik als een tientonner uit mijn zwangerschap zou komen. Dus maande hij me tot het bannen van suiker. Ik probeerde te minderen en haalde geen zoetigheid en snoep meer in huis. Maar de trek bleef. Af en toe zette ik gewoon een pak hagelslag aan mijn mond of nam een hap suiker. En op een ochtend, net nadat ik mijn handen in had gezeept met een stuk babyzeep, werd mijn mond naar de schuimbellen op mijn handen toe getrokken."
"Ik likte met mijn tong een bel af en was verrast door de heerlijke smaak: zout en zoet tegelijk. Enthousiast nam ik nog een lik en ging door tot mijn handen helemaal zeepvrij waren. Dat zeep zo lekker smaakte en blijkbaar eetbaar was, verraste me wel, maar helemaal vreemd vond ik het ook weer niet. Ik ben altijd al enorm dol op de geur van Zwitsal-zeep geweest. Tot mijn twintigste waste ik mijn haar nog met Zwitsal. Ik ben pas gestopt toen de kapper me aanraadde geen babyshampoo meer te gebruiken, omdat het mijn haar niet schoon genoeg maakte. Ik nam toen mijn toevlucht tot het speciale babyparfum van het merk. Ik sprayde er dagelijks mijn hele lijf en linnenkast mee in. Toch had ik niet eerder aan de zeep gelikt. Maar vanaf het moment dat ik de smaak had geproefd, was ik om."
Méér
"De smaak, maar ook de structuur op mijn tong, ik wilde er méér van. Voorzichtig beet ik die ochtend een stukje van de zeep af, het knarste tussen mijn tanden, maar smolt als chocola. Met een vijl sneed ik er nog een brok af en voor ik het wist, had ik het hele stuk op. Ik was direct verslaafd en ging daarom diezelfde dag nog naar de drogist. Ik haalde een voordeelpak waar vier stukken in zaten en die verstopte ik in de babycommode. Elke dag hakte ik er met een mes steeds kleine stukjes af en voor ik het wist had ik een heel stuk à negentig gram opgegeten. Binnen een week was de rest op."
"Omdat ik het wel bijzonder vond dat ik zeep zo lekker vond en me er ook wel een beetje voor schaamde, wilde ik weten of ik de enige was. Maar toen ik googelde, las ik dat er veel meer vrouwen zijn die tijdens hun zwangerschap vreemde en ongebruikelijke dingen eten. Daarom was ik gerustgesteld en bleef ik mijn hele zwangerschap door zeep eten. Uiteraard hield ik dit allemaal verborgen voor mijn omgeving. Ik had geen zin in commentaar van mijn vriend of moeder. Ik wist dat ze het zouden afkeuren of bang zouden worden dat ik de baby ermee zou schaden. Maar dat leek me geen gevaar. Ik nam aan dat de zeep volkomen veilig was, baby’s en kinderen nemen immers ook weleens een hapje zeep of drinken hun badwater, het zou vast niet giftig zijn en dus hield ik het voor mezelf. Dat lukte vrij aardig. Er was niemand die het gek vond dat een zwangere vrouw babyzeep kwam kopen. Wel zorgde ik ervoor dat ik de drogisterijen een beetje afwisselde."
Meer zeep dan voedsel
"Nadat mijn zoon Marvin was geboren, verdween mijn trek in zeep spontaan. Twee jaar taalde ik er niet naar en gebruikte ik zeep waarvoor het bedoeld was: om mij en mijn kind te wassen. Maar vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was van Brandon, kwam mijn zucht bijna automatisch terug. En deze keer verdween het niet meer. Die zeep blijkt net zo verslavend als de sigaretten die ik vroeger rookte. Net als bij nicotine had ik steeds meer nodig om te voldoen aan mijn behoefte, en de tijden tussen het eten ervan werden korter. Zo zat ik op een gegeven moment op vier stukken per dag. Ja víer! Zeker als ik gestresst was, at ik op een dag meer zeep dan voedsel."
"Ik werd niet per se relaxter van het eten, maar wel heel onrustig als ik wist dat ik niks in huis had. Daarom zorgde ik er op den duur voor dat ik altijd wel ergens zeep had liggen. In mijn auto, in mijn handtas, bij de laptop, in mijn lingeriela of naast de koektrommel. Mijn favorieten waren de witte crèmezeepjes, zoals die van Zwitsal. Maar ook die van Dove en de Ivory-zeep uit Amerika vond ik erg fijn. Als ik er alleen maar aan dacht, liep het water me al in de mond. Ik schraapte er stukjes af met mijn creditcard als ik in mijn auto zat en geen mes of schaar bij de hand had. Anders sneed ik er ’s morgens al heel dunne schaafjes af, schraapsels die ik makkelijk ongezien kon eten op mijn werk of als ik een dagje op pad ging met mijn moeder. Soms lengde ik het aan met een beetje water, zodat het de hele dag kon smelten en dan nam ik het mee in een leeg spaflesje."
Drang
"Regelmatig ging mijn tong er kapot van. Het zout brandt en dat deed na een paar stukken echt pijn. Het zette mijn smaakpapillen uit. Het maakte dan niet uit wat ik nog at of dronk, ik proefde niks meer. Maar toch pakte ik na een uur of drie weer een stuk zeep, dat ik dan al in wat water had laten smelten, zodat het minder scherp was. Soms werd ik ’s nachts wakker met een bijna onbeheersbare drang. Als ik geen echte stukken in huis had, pakte ik de vloeibare zeep waarmee ik mijn kinderen was. Die vind ik minder lekker, maar smeerde ik op mijn tandenborstel en dan poetste ik er mijn tanden mee. Om de volgende dag weer snel een stuk in te slaan bij de drogist."
"Anderhalf jaar geleden is mijn vriend achter mijn geheim gekomen. Hij begon steeds vaker te klagen dat hij mijn mond zo naar zeep vond ruiken. Ik heb de geur heel lang proberen te maskeren met kauwgom. Het was Elroy al eerder opgevallen dat ik vaak zeep bij me had, maar ik bleef volhouden dat ik het gebruikte als luchtverfrisser. Uiteindelijk geloofde hij het niet meer, vooral omdat hij mijn kussen ook zeepachtig vond smaken en me een keer betrapte, toen ik een stuk zeep doorsneed en in mijn mond propte. Ik heb hem toen opgebiecht dat ik af en toe een stukje zeep at, maar dat ik ook niet goed kon duiden waarom ik dat deed. Elroy werd kwaad, schreeuwde dat ik niet goed bij mijn hoofd was en dat ik hulp nodig had. We zijn toen samen naar mijn huisarts gestapt."
1460 stukken per jaar
"Mijn huisarts keek niet eens vreemd op. Volgens hem was ik psychisch best in orde, maar leed ik aan pica, en voorspelde hij een mineraal- of ijzertekort bij mij. Dat klopte, na bloedonderzoek bleek ik erge bloedarmoede te hebben. Ik kreeg ijzerpillen voorgeschreven, die het tekort moesten aanvullen en de trek in zeep zouden laten afnemen. Nou hebben die pillen wel iets geholpen, maar niet helemaal. Ik vind ze naar bloed smaken en word er misselijk van. Soms moet ik er bijna van spugen. De drang om met de ijzerpillen te stoppen is groot, maar ik weet dat ik dan weer doorsla met de zeep. En ik besef ook wel dat 1460 stukken zeep per jaar belachelijk veel is, kostbaar ook en op den duur ongezond. Want mijn dokter raadde me sterk af nog iets van zeep te eten, omdat het slecht zou zijn voor mijn lever en maagwand. Toch heb ik er nog nooit last van gehad. Wel rispt het vaak op en heb ik met regelmaat last van diarree, maar ik weet niet zeker of dat het gevolg van de zeep is. Hij gaf als tip alle zeepproducten in mijn omgeving weg te halen, zodat ik niet getriggerd word."
Af en toe
"Ik eet nu nog ‘slechts’ één stuk zeep per week. Iets meer als ik erg gestrest ben. Minder krijg ik echt niet voor elkaar. Naast de lekkere smaak, geeft het me een schoon gevoel. Anders dan bij chocola of chips, voel ik me na een vreetbui met zeep niet slecht. En ik word er veel minder dik van, ook een bijkomend voordeel… Mijn vriend Elroy weet niet beter dan dat mijn pica over is, nu ik pillen slik tegen bloedarmoede. Hij zat er zelf bij toen de dokter me verbood nog langer zeep te eten vanwege mijn gezondheid, dus hij denkt dat ik me daar ook keurig aan hou. Alle crèmezeep is inmiddels uit onze badkamer verdwenen."
"Toch vertrouwt hij me niet helemaal. Als ik mijn handen was, is hij extra oplettend. Hij gaat achter me staan en houdt in de gaten of ik niet stiekem het zeepschuim van mijn handen lik. Ook mijn moeder weet nu dat ik aan pica lijd. Ze had al een paar keer kleine stukjes wit schaafsel in mijn auto gevonden en begon een paar maanden geleden een gesprek met me: ging het wel goed met mij? Ze maakte zich druk of ik misschien aan een of andere drugsoort was, omdat ze steeds witte stukjes op mijn schoot zag liggen. Ze was enorm opgelucht toen ze ontdekte dat ik ‘slechts’ zeep at!"
Beeld: iStock
