Adoptie is momenteel een veelbesproken onderwerp. In de Tweede Kamer wordt er volop over gedebatteerd, want er is kritiek. In het derde seizoen van het RTL programma Met Open Armen worden stellen gevolgd die middenin een procedure zitten. Elk verhaal heeft twee kanten. Deze twee vrouwen spreken zich uit.
'Was ik maar nooit geadopteerd'
Aloka Liefrink (38) werd als baby geadopteerd. Haar jeugd verliep alles behalve stabiel.
“Heel lang heb ik gedacht: was ik maar nooit geadopteerd. Had mij maar laten opgroeien in India, waar ik geboren ben. Toen ik twee dagen oud was, ben ik als vondeling achtergelaten bij een weeshuis. Ik had gezondheidsproblemen en het had weinig gescheeld of ik was er niet meer geweest. Later, in mijn donkerste tijden, schoot het zelfs door mijn hoofd dat ik liever toen was overleden. In India had ik waarschijnlijk ook geen makkelijk leven gehad. Maar misschien was mijn biologische moeder dan wel heel arm, maar ook heel lief. En had zij mij wel de liefde, geborgenheid en stabiliteit kunnen geven die ik later zo gemist heb."
Genetisch geheugen
"Toen ik negen maanden oud was ben ik geadopteerd door een Nederlands-Belgisch stel. Op school werd ik gepest vanwege mijn bruine huid. Ik geloof sterk in een genetisch geheugen. Hoe klein een kind ook is tijdens de adoptie, het neemt altijd bagage mee. Andere genen, een ander land. En het groeit niet op met de taal, cultuur, geuren en kleuren waarmee het eigenlijk had moeten opgroeien.”
Eenzaam
“De eerste jaren in België verliepen prima, dankzij mijn zorgzame adoptievader. Een warme, intelligente man. Maar mijn adoptiemoeder was een kille, grillige en labiele vrouw. Zij kon geen kinderen krijgen en zag adoptie als laatste uitweg. Toen ik tien was gingen mijn ouders scheiden. Het liep uit op een vechtscheiding waarbij mijn moeder mij weghield bij mijn vader. Een afschuwelijke tijd, waarin ik me ontzettend eenzaam voelde. Mijn moeder dronk veel, ik voelde me onveilig bij haar. Toen ik uiteindelijk bij de rechtbank mocht aangeven bij wie ik wilde wonen, koos ik voor mijn vader. Woest was mijn moeder. ‘Weet je wel hoeveel geld jouw adoptie mij gekost hebt?’ siste ze me toe."
Niets moederlijks
"Het is mij een raadsel waarom zij ooit voor adoptie heeft gekozen, want ze had helemaal geen zin of energie om voor mij te zorgen. Er zat niets moederlijks in haar. Ik ging bij mijn vader wonen en heb vanaf dat moment, tot op de dag van vandaag, amper contact met haar gehad. Helaas overleed mijn vader toen ik zestien was. Ik stond al heel vroeg op eigen benen en rolde van de ene slechte relatie in de andere. Ik zocht een vaderfiguur, iemand die voor me wilde zorgen. En trok daarmee onbewust foute mannen aan. Mannen die mij sloegen en uitscholden. Het heeft behoorlijk wat therapie gekost om deze cirkel te doorbreken en mijn verleden te verwerken…"
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of voor €0,49 via Blendle
