Real life: ‘Door de coronacrisis besef ik dat mijn relatie een farce is’

Sinds de coronacrisis is het oorlog bij Tessa en Jelle thuis.

Sinds Tessa (32) en haar vriend Jelle (37) door het coronavirus thuis werken, maken ze continu ruzie. Jelle is veranderd in een dominante, egoïstische man. ‘Ik walg van hem.’

Gevangenis

“Ik was vol begrip toen mijn vriend Jelle net als veel andere Nederlanders moest gaan thuiswerken. Besmettingen voorkomen is een goede zaak. Safety first, nietwaar? In het begin verwachtte Jelle nog dat hij met de juiste maatregelen zijn werk als hypotheekadviseur wel kon blijven doen. Maar ondanks toezeggingen om twee meter afstand te houden, vonden klanten het niet prettig als hij langskwam voor offertes of gesprekken. Dat kon best via e-mail of Facetime. Chagrijnig om deze tegenvaller claimde Jelle onze woonkamer als ‘zijn kantoor’. Dat moest er professioneel uitzien voor zijn klanten. Kon ik niet even opruimen en bloemen kopen? Zijn gedrag verbaasde me, want normaal was Jelle helemaal niet zo bazig. Ik liet alles maar over me heenkomen, hoopte dat hij last had van ‘coronastress’ en daardoor tijdelijk niet zichzelf was."

"Verbaasd luisterde ik naar vriendinnen die blij belden dat ze samen konden lunchen met hun partner en gezellig samen zolders en garages opruimden. Zelfs schuttingen werden eindelijk geverfd. Toen ik dat voorstelde aan Jelle vroeg hij of ik gek geworden was. Klussen in de baas zijn tijd was crimineel gedrag. Zelf werk ik als zzp’er al jaren thuis, waardoor ik mijn eigen routine en ritme heb ontwikkeld. Maar Jelle is zo bang om klanten en bonussen te verliezen, dat hij sinds hij thuiswerkt in standje turbo schoot. Als de wekker gaat, wil hij als eerste douchen, want er wachten klanten. Samen ontbijten? Dat deden we ‘normaal ook nooit in werktijd’. Boven heb ik een werkkamer met een tekentafel en dossiers die ik nodig heb voor calculaties. Ik kan niet zomaar ergens anders zitten. Maar mijn fijne werkplek is nu een gevangenis geworden. Ik ben gewend om mijn eigen dag in te delen, regelmatig even beneden een kop thee te zetten of een wasje te draaien. Kom ik nu beneden, dan reageert Jelle zwaar geïrriteerd en snauwerig omdat ik hem stoor. Of ik hoor ineens gegiechel omdat Jelle videobelt met klanten of collega’s en ik nietsvermoedend achter hem boterhammen smeer in tijgerlegging en mijn haar in een Snoopy-crunchy. Een andere werkplek wil Jelle niet, want vanuit álle andere hoeken op de begane grond ‘heeft hij zonlicht op zijn laptopscherm’.”

Knallende ruzies

“Alles moet gaan zoals Jelle bepaalt. Als de postbode aanbelt met een pakje, verwacht Jelle dat ik van boven naar beneden ren en opendoe, want hij ‘is aan het werk’. Als ik het vroeger enorm druk had omdat er deadlines gehaald moesten worden, nam Jelle me vaak mee uit eten. Als ik nu overwerk, roept hij doodleuk om zes uur naar boven om te vertellen dat hij honger heeft. Omdat ik ernstige hooikoorts heb en niet buiten kan joggen, sportte ik tweemaal per week in de sportschool en tweemaal in de woonkamer met een YouTube-les. We wonen klein en de woonkamer is de enige optie voor die les. Maar Jelle heeft last van de muziek en ‘kan niet focussen’. Vroeger opstaan of een headset gebruiken is geen optie, want als ik dat doe maak ik hem wakker of heeft hij ‘last van het gehops en getril’. Van Jelle mag ik op zondag sporten zoveel als ik wil, want dat is de enige dag dat hij niet werkt. Ik begrijp dat hij bang is voor zijn baan en verlies van inkomen. Ik respecteer zijn keuze om 65 uur per week te werken. Maar dat ik niet in mijn eigen woonkamer mag relaxen of tv kijken omdat Jelle niet gestoord wil worden, vind ik belachelijk. Als ik daar iets van zeg, krijgen we steevast knallende ruzie, waarbij hij me ervan beschuldigt dat ik niet flexibel ben."

"Hij vraagt zichzelf zelfs hardop af hoe ik hiervoor jarenlang kon functioneren in mijn werk. Dat ik al die jaren al meer verdien dan hij, vergeet hij voor het gemak. Jelles oplossing voor onze ruzies is dat ik inschik. Nu de werkster bijvoorbeeld niet komt, verwacht hij dat ik het huis bijhoud, omdat hij ‘fulltime werkt’. Hij loopt rustig twee dagen om de stofzuiger heen. Onze eettafel ligt bezaaid met werkmappen en folders van zijn werk. De keer dat ik vroeg of we in het weekend aan tafel konden eten en niet hangend voor de tv, ontplofte hij. Volgens Jelle bagatelliseerde ik zijn werk en waardeerde ik hem niet. Woedend jakkerde hij naar zijn ouders voor de sleutels van hun caravan. Die wilde hij op onze oprit zetten zodat hij een ‘eigen kantoor had’ waar ik hem niet kon ‘koeioneren’. Ik vond het een geweldig idee, maar helaas bleek de caravan-stalling om veiligheidsredenen gesloten.”

Walgelijk gedrag

“Jelles dominante en egocentrische gedrag irriteert me vreselijk. Het lijkt wel of ik in de vorige eeuw ben beland. Ik merk dat ik geen zin meer heb in sex. Als Jelle een move maakt, voel ik afkeer in plaats van lust. Als ik daarover met hem wil praten, heeft hij ‘geen tijd voor futiliteiten’. Of ik krijg de silent treatment. Later vind ik dan tissues in de badkamer-emmer. Weglopen en koffiedrinken in de stad tot we afgekoeld zijn, zoals we normaal deden, kunnen we niet nu we verplicht thuis moeten blijven. Hadden Jelle en ik eerst nog af en toe woorden, nu vechten we elkaar bijna dagelijks de tent uit. Hij zegt de gemeenste dingen. Hij noemde mij zelfs een verwende prinses. In een tijd waarin we juist saamhorig moeten zijn en moeten terugvallen op elkaar, ontdek ik Jelles ware aard. En die bevalt me totaal niet. Deze vreemdeling in mijn huis vind ik walgelijk en egocentrisch. Eigenlijk weet ik al dat ik na de coronacrisis een nieuwe woning wil zoeken. Vier jaar lang dacht ik dat Jelle een pleaser was, mijn droomprins. De afgelopen weken ben ik zo enorm op hem afgeknapt dat ik vrees dat geen enkel liefdesvaccin mijn hart nog kan genezen.”

Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock

Laatste nieuws