Jo Frost: ‘Kinderen worden niet slecht geboren’

Voor haar nieuwe programma duikt Jo Frost in de macabere wereld van pubers die moorden. Wat drijft deze killer kids zo ver?

Voor haar nieuwe programma duikt Jo Frost in de macabere wereld van tieners die moorden. Wat bezielt deze killer kids?

Supernanny

Op 2 juni 2017 wacht de 14-jarige Brian N. uit Lunteren (Gelderland) zijn even oude klasgenootje Romy na school op met de fiets. Romy appte naar haar vriendinnen: “Oh my God, ik ben nu onderweg en Brian wacht op mij. Ik vind hem eng.” Brian verkracht en wurgt haar, waarna hij haar lichaam in een sloot dumpt. Omdat zij zijn liefde niet beantwoord had. Daarna gaat hij, op weg naar huis, nog even doodleuk limonade drinken bij een boer. Van de rechter krijgt hij een jaar cel en jeugd-tbs, de maximale straf die kan worden opgelegd aan een jongere onder de zestien jaar. Het is schokkend en bijna niet te bevatten dat tieners blijkbaar tot moorden in staat zijn. In Nederland gebeurt dit zo’n tien keer per jaar. Hoe komen minderjarigen tot zulke verschrikkelijke daden? Geen eenvoudige vraag, waarop ook geen eenduidig antwoord is, zegt Jo Frost in gesprek met Grazia.

Killer Kids

Voor haar vierdelige documentaire Jo Frost: Killer Kids gaat de Britse, bekend van het programma Supernanny, op onderzoek uit. Zijn deze kinderen van nature slecht? Of is er iets misgegaan tijdens hun opvoeding? “Ik denk niet dat deze kinderen zo worden geboren, maar het is aan de kijker om daar een eigen mening over te vormen. Mijn doel is om mensen aan het denken te zetten. Kan iemand door zijn genen of opvoeding aangezet worden tot geweld? Hoe werkt ons strafrechtelijk systeem? Is het de verantwoord om deze jonge daders na hun straf terug in de maatschappij te laten keren?” Met diverse experts, maar ook met familieleden van de daders, gaat Jo terug naar die ene fatale dag waarop een kind een moordenaar werd. “Hoe monsterlijk hun daden ook zijn, als je naar het grotere plaatje kijkt, kun je je afvragen of ze wel de nodige hulp hebben gekregen. Doen wij als samen- leving wat we zouden moeten doen?”

De duivel

Jo verdiept zich onder meer in de moordzaak van de achttienjarige Engelse kapster Katie Rackliff. Zij werd in 1992 vermoord door de opdat moment twaalfjarige Sharon Carr. Sharon viel Katie – een totaal onbekende voor haar – aan toen ze uit een nachtclub kwam. Ze stak 27 keer op haar in. In haar dagboek schepte ze op over het delict: ‘I’m a killer. Elke nacht zie ik de duivel in mijn dromen.’ In eerste instantie werd Sharon niet gezien als verdachte. Enkele jaren later stak ze een schoolgenoot neer op het toilet. Als ze vanwege deze daad in een speciaal opvoedkundig instituut wordt geplaatst, doet ze een boekje open over haar eerdere moordactie. Sharon had een gewelddadige jeugd achter de rug, waarbij haar moeder haar sloeg en dwong om dieren op de offeren als voodooritueel. Daarmee dringt het alom oude nature-versus-nurture-debat zich weer op: is Sharon als moordenaar geboren of heeft haar gewelddadige jeugd van haar een bloeddorstige moordenaar gemaakt? "Zij had van jongs af aan al zo veel voor haar kiezen gekregen, dat je ter discussie kunt stellen of ze überhaupt een kans heeft gehad in dit leven. Als er op enig moment was ingegrepen door familie of instanties, zou de uitkomst dan anders zijn geweest? Lastig, want niemand die het weet."

Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.

Laatste nieuws