Sandra Kleine Staarman (34) trok begin dit jaar rigoureus de stekker uit haar succesvolle blog More Style Than Fashion. Waarom?
Bezit
"Met alles wat je bezit wil je iets uitstralen. Mensen met een kast vol boeken willen laten zien hoe belezen ze zijn of hoe breed hun interesse is. Een volle inloopkast? ‘Kijk eens wat een goede smaak ik heb.’ Toen ik dat besefte, werd me duidelijk dat we onze eigenwaarde vaak laten afhangen van hoeveel we bezitten. En dat wilde ik doorbreken. Ook begon de modewereld voor mij aan te voelen als een extreme uiting van onze behoefte om altijd meer te willen. Nooit was ik tevreden, de ene week wilde ik die tas en een paar weken later die schoenen. Het werd een vermoeiende reis en ik dreef steeds meer van mijzelf af."
Effect
"Ik realiseerde me dat mode een vluchtige vorm van plezier is die me geen voldoening meer gaf. Dan bedoel ik het consumeren, niet de creatieve kant van mode. Ik heb ook altijd gedacht: als ik die Chanel-tas heb, dan ga ik daar zó van genieten. Maar toen ik die tas had, bleek dat niet het geval. Ik voelde er bijna niets bij. Hoe meer ik had, hoe meer ik wilde. Totdat al die spullen een last werden. Ik werd me ook bewust van het effect van de fashionindustrie op het milieu. Doordat we steeds meer kopen, groeit de modeindustrie. Aanbiedingen van fast fashion vliegen je om de oren. Mensen vergeten hoeveel er nodig is om zo’n kledingstuk te produceren en wat de omstandigheden zijn van de mensen die in de fabrieken moeten werken. Hoe meer ik me dat realiseerde, hoe pijnlijker ik het vond. Ik kon er niet meer in meegaan."
Misselijk
"Ik mocht bijvoorbeeld twee jaar lang voor honderden euro’s per maand shoppen bij bekende webshops. Er waren dagen bij dat ik voor duizenden euro’s aan spullen kreeg. In het begin voelde dat natuurlijk fantastisch, een beetje als Sinterklaas en Kerst tegelijk. Toch knaagde het. Ons huis was de rust zelve, maar mijn inloopkast werd voller en voller. Ik moest manieren bedenken om al die spullen op te bergen, ik kocht zelfs opbergboxen om alles kwijt te kunnen. Ik raakte verzadigd. Ik vergelijk het met een kind in een snoepwinkel: als je ongelimiteerd alles mag eten, word je misselijk. Het voelde niet meer goed, ik werd letterlijk misselijk van al die spullen en kon niet meer het enthousiasme voelen als ik iets nieuws kreeg of kocht."
Het hele verhaal lees je in de nieuwste Grazia, die nu in de winkel ligt.
Tekst: Annemieke Riesebos, Beeld: BSR
