In 2011 was het groot nieuws: de 18-jarige Angolese asielzoeker Mauro Manuel moest Nederland verlaten. Dat terwijl hij hier al acht jaar woonde met zijn pleegouders en broertje, vloeiend de taal sprak en een opleiding volgde. Nederland was woedend. In 2013 kreeg hij tóch een verblijfsvergunning. KRO’s De Monitor ging bij hem op bezoek om te kijken hoe het nu, bijna zes jaar later, met hem gaat.
Ophef
Mauro werd als 9-jarig jongetje door zijn moeder op een vliegtuig naar Europa gezet; hij kwam in een Limburgs pleeggezin terecht. Toen hij achttien werd, moest hij echter terug. Voor een reguliere verblijfsvergunning kwam hij niet in aanmerking en adoptie door zijn pleegouders was niet mogelijk omdat zijn biologische moeder nog steeds in Angola leefde. Er ontstond veel ophef in Nederland, maar ook internationaal kreeg de zaak veel aandacht, omdat de tiener hier was opgegroeid. Na een lange strijd mocht hij in 2013 tóch blijven vanwege het kinderpardon.
Vader
Het gaat nu goed met Mauro. “Ik heb hier nu een baan, ik heb een huis gekocht en ik word vader”, laat de inmiddels 24-jarige weten. “Dit is waar we allemaal voor gevochten hebben. Dit was m’n doel. Ik kan nu letterlijk aan m’n toekomst werken.” Hij wil de kansen die hij heeft gekregen dan ook met beide handen aanpakken. “Iedereen heeft zo z’n best gedaan voor mij en mijn pleegouders, dan moet ik al die kansen die ik gekregen heb aanpakken. Ik zie het toch een beetje als ‘voor wat hoort wat’. Ik doe het natuurlijk ook voor mezelf, maar ook voor anderen.”
Beeld: ANP
