Had ik maar… Mij niet laten overhalen tot een abortus

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret.

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret. Naam: Veerle, 26 jaar Relatie: Nee Beroep: ZZP’er (industrieel vormgever)

Vlinders

"Ramon en ik kenden elkaar vijf maanden en waren stapelverliefd. Maar of dat gevoel verandert in houden van, dat weet je pas als de vlinders gaan liggen, had ik ontdekt tijdens eerdere relaties. Dus ik schrok me rot toen ik erachter kwam dat ik al een tijd niet ongesteld was geweest. Met trillende handen een zwangerschapstest en die wees onomwonden uit dat ik zwanger was. Ik wilde graag kinderen, ooit, op een dag, maar nog niet nu – en zeker niet al zo vroeg in een nieuwe relatie. Dus ik was verre van blij. Ik was zo van slag dat ik in bed kroop en me ziek meldde op mijn werk. Ook Ramon app’te ik de smoes dat ik buikgriep had. Die ochtend, daar in mijn bed, gebeurde er iets geks. Eerst deed ik niets anders dan huilen. Ik was woedend dat er iets was misgegaan – en hoe, wat, waarom?! Want ik slikte gewoon de pil! – en zocht op internet naar informatie over een abortus; iets waarvan ik had gehoopt dat ik mij daar nooit in zou hoeven te verdiepen. "

Controlfreak

Maar langzaam werd ik rustiger. En begon er iets te kriebelen in mij. Ik werd overvallen door nieuwsgierigheid. En door een gevoel van ‘misschien moet het wel zo zijn.’ Ik ben altijd een controlfreak geweest, iemand die de dingen nauwkeurig plant. Wie weet was dit een teken dat ik dat eens moest loslaten? Een kind krijgen is een cadeautje, er zijn zat vrouwen die het graag willen en bij wie het niet lukt. Was een abortus wel de juiste weg? Kon ik mijn plannen dit keer niet eens aanpassen aan de omstandigheden, in plaats van altijd maar voor het omgekeerde te knokken?"

Nesteldrang

"Ik bleef de hele dag in bed. En toen Ramon ’s avonds bij me langs kwam, bezorgd omdat ik ziek was, was mijn gevoel gekanteld. Ik twijfelde nog, dat wel, maar ik neigde meer naar het houden van dit kindje dan om het weg te laten halen. Wat zou Ramon daarvan vinden? Hij ging uit zijn plaat toen ik hem het nieuws vertelde. Dat begreep ik, gezien mijn eigen eerste reactie. ‘Maar laat het nu eens bezinken,’ herhaalde ik. ‘Wie weet kan dit iets prachtigs worden, ook tussen ons.’ Maar ook een week later hield hij voet bij stuk. Hij wilde geen kind. Het kwam nu helemaal niet uit, herhaalde hij continu. We woonden nog niet eens samen en hij zat midden in een reorganisatie op zijn werk. ‘Het zijn gewoon hormonen, die plotselinge nesteldrang van jou’ zei hij. ‘En als die hormonen weg zijn, zul jij dat ook beseffen.’ Zijn stelligheid maakte me aan het twijfelen. Wie weet had hij gelijk en was mijn hoofd op tilt geslagen."

Hart vs hoofd

"Dat suggereerden ook mijn vriendinnen, die mij kenden als een nuchter iemand die zich nooit gek laat maken. Zij zeiden precies wat ik waarschijnlijk ook tegen hen gezegd zou hebben in deze situatie: ‘Kappen hiermee, later krijg je nog kansen genoeg.’ Met mijn verstand begreep ik het. Maar waarom deed het me dan zoveel pijn? Ik heb er heel wat slapeloze nachten van gehad. Mijn hoofd stond lijnrecht tegenover mijn hart. Nu denk ik: ik had mijn hart moeten laten spreken. Dat vergist zich niet. Maar ik ging mee in wat anderen zeiden, en vooral waar Ramon maar op bleef hameren."

Spijt

"Ik was zeven weken zwanger toen ik mijn kind heb laten weghalen. Ik weet nog precies hoe leeg en ellendig ik me voelde toen het achter de rug was. Ik kon alleen maar huilen. Eigenlijk wist ik meteen dat ik een megafout had gemaakt, maar ik hoopte nog dat dit gevoel zou zakken. Dat is niet gebeurd. Tussen Ramon en mij heeft het geen anderhalve maand meer geduurd; hij werd gek van mijn tranen en ik kon hem ook niet meer om mij heen verdragen. Toen het uit was, hoopte ik dat ook mijn spijt zou overwaaien. Ik had toch nooit een alleenstaande moeder willen worden? Dat kón ook helemaal niet, met mijn werk enzo. Maar de spijt is gebleven."

Verdriet

"Het voelt gewoon niet goed, wat iedereen er ook over zegt en wie mij ook moed probeert in te spreken. Ik weet exact hoe oud mijn kind nu zou zijn geweest en word niet goed van baby’s van die leeftijd op straat. Ik barst gelukkig niet meer te pas en te onpas in tranen uit, maar het gemis en de spijt blijven zeuren. Ik heb sinds kort een nieuwe serieuze relatie. Hij weet wat er gebeurd is, en hij weet ook dat ik zo snel mogelijk – nou ja, als we elkaar een jaar kennen – aan kinderen wil beginnen. Hij staat daar gelukkig achter. Ik hoop dat het goed blijft gaan tussen ons, en dat we over een tijd een gezinnetje vormen. Hopelijk verdwijnt dan mijn spijt en verdriet over mijn eerste zwangerschap naar de achtergrond."

Laatste nieuws