‘Ben ’r klaar voor.’ Een appje van Dinand met een foto van zijn uitzicht: vanaf een veranda met schommelbank zie je een tuin met palmbomen, felblauwe hemel en de zee.
Wat woon je prachtig op Ibiza! Jullie gaan verhuizen toch, naar Engeland?
“Mijn vrouw Lucy is Engels en ik heb altijd tegen haar gezegd: ‘One day I’m gonna walk you home.’ Het voelt heel goed dat we gaan naar waar zij vandaan komt, en om in beweging te blijven. Makkelijk is het niet: al die dingen die je ziet in Ik Vertrek, maken wij ook mee. Weliswaar in een soort luxe editie, maar de thema's zijn hetzelfde. Toch is het ontzettend fijn dat we dit kunnen doen.”
Hebben de kinderen er zin in?
“Zeker. Het is natuurlijk allemaal dubbel en hangt er ook vanaf wie je het vraagt, de een is ouder dan de ander. Maar het avontuur wat wij in de familie brengen, dat voelen zij ook.”
Kane eindigt deze maand. Is Exit & Entrances écht het allerlaatste album of zeg je nooit nóóit?
“Ik denk wel echt dat dit het allerlaatste album is voor Kane. Ik zie niet in waarom we nog een album zouden maken. Kijk, wij hadden er niet eens op gerekend dat we weer bij elkaar zouden komen. Toen we hieraan begonnen, wisten we helemaal niet of we überhaupt wel één liedje zouden vinden wat ergens over zou gaan. Maar één liedje werden er twee en vier en toen hadden we er twaalf.”
Was je van tevoren zenuwachtig of het wel weer zou lukken?
“Nee, wij zijn er heel relaxed over, joh. We hadden zoiets van: wat komt, dat komt. Dus Dennis en ik gingen bij elkaar zitten en het was alsof we nooit weg waren geweest van elkaar. En dat was natuurlijk heel bijzonder. Voor ons is het vinden van een liedje het allermooiste wat er is. Volle stadions, fantastisch, maar een liedje vinden is de holy grail.”
Zullen Dennis en jij dit keer mer contact houden dan tijdens de vorige break?
“Toen zijn we met een soort van stille trom vertrokken. Dat doen we nu helemaal niet. We nemen supergoed afscheid met een album en shows. Dat maakt natuurlijk dat de vibe heel anders is, dus ik denk het wel, ja. Ik hoop het wel.”
25 jaar na jullie eerste album is nu de laatste uit. Als je die twee platen naast elkaar legt, wat valt jou dan op?
“Toen waren we jonge honden die geen idee hadden waar ze naartoe gingen, maar wel dachten: we’re gonna make it. Je hoort op die plaat gasten die er vol voor gaan. Vijfentwintig jaar verder zitten we aan de andere kant van het spectrum: nu gaat het alleen maar om het maken van de beste songs die we kunnen vinden. De overeenkomst is dat we geen concessies doen om het beste te vinden in onszelf.”
Inmiddels zijn jullie vader. Zijn jullie kinderen bij de afscheidsconcerten?
“Voor Dennis en mij was dat een van de redenen om weer op te gaan treden. Het is heel bijzonder om dat te kunnen delen met je kinderen. De eerste keer dat zij er met z’n allen bij waren, in Ziggo Dome, was voor mij misschien wel het hoogtepunt uit de hele geschiedenis van Kane. Vroeger deed je het toch voor jezelf en nu doe je het ook met de mensen om je heen. En je kúnt het alleen maar doen dankzij hen. Omdat je vrouw en kinderen – en dat geldt voor Dennis ook – je het laten doen. Want zij hebben ook hun eigen leven.”
Hierna ga je veel op het schoolplein staan?
“Dat deed ik sowieso al. Op Ibiza moeten we veel met de auto doen, wij wonen erg afgelegen. Dus ik ben een soort taxi voor de kinderen, breng ze overal naartoe: school, sport, speelafspraakjes.”
Gaan jullie in Engeland net als op Ibiza afgelegen wonen?
“We willen daar ook voedsel verbouwen enzo, maar hoe en waar we dat precies gaan doen, laat ik in het midden. We waren ooit mensen uit de stad, maar zijn nu toch wel meer van het platteland. Ik merk dat het cliché klopt: als je ouder wordt, word je rustiger. Niet alleen in de muziek, maar ook in waar je wilt wonen.”
Wat ga je verder doen na Kane?
“Ik heb een kinderboek geschreven in 2021: Sloddervos. Daar ga ik een tweede deel van schrijven. En ik vind het ook heel fijn om eventjes m’n voet van dat gaspedaal af te halen. Niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor de mensen om mij heen. Het kan heel vermoeiend zijn om met mij te zijn.”
Maar muziek zal altijd wel in je leven blijven toch?
“Zeker. Ik doe ook The Voice of Holland nog, dat wordt uitgezonden vanaf januari.”
En het kan zomaar zijn dat je op een dag in je moestuin in Engeland aan het spitten bent, en er een fantastisch liedje in je opkomt...?
“Ja! Ik was, volgens mij in 2023, hier op Ibiza aan het verbouwen en ik stond ergens in een muur te boren met een drilhamer. In dat geluid, dat ritme, was er in één keer een liedje: Older. Dus op het moment dat je die deur openzet, dan is er een kans dat je een liedje mag vinden.”
- Tekst: Eva Munnik
- Paul Bellaart