Hoe gaat het nu met... Sanne Verbeek (Ayden) van de hit Till It Hurts?

Minderwaardigheidsgevoel

Sanne: “Toen ik op mijn achttiende doorbrak met Till It Hurts, leek het alsof ik alles had. Vooral toen ik een paar jaar later naar Los Angeles verhuisde. Daar werkte ik met grote producers en mocht ik meekijken met de beste artiesten, zoals Ariana Grande. Op social media leidde ik een droomleven, maar in het echt was dat anders. Zo zat ik in LA en kon ik niet vrijuit bewegen, omdat ik nog vast zat aan eindeloze contracten in Nederland. Ook had ik weinig te zeggen over mijn carrière en verdiende ik niet veel. Daarnaast worstelde ik al langere tijd met een diep minderwaardigheidsgevoel wat in Amerika alleen maar erger werd. Vaak hoorde ik dat ik een mooi meisje was, maar ik was enorm onzeker over mijn lichaam. Op mijn achttiende liet ik daarom al mijn borsten vergroten. Toch was ik daarna nog steeds niet tevreden als ik in de spiegel keek. Nadat iemand in Amerika een keer tegen me zei ‘dat ik een dikke kop had’, trok ik me dat enorm aan. Ik was in die tijd wat aangekomen en ik weet nog dat ik dacht: ja, ik moet afvallen. Voordat ik het wist, was ik obsessief met mijn gewicht bezig, wat al snel tot een eetstoornis leidde. Hoe meer ik probeerde te voldoen aan het onhaalbare plaatje, hoe leger ik me voelde.”

Eetstoornis

“Achteraf gezien was mijn verhuizing naar Amerika gewoon niet de goede timing voor mij. Ik zat daar alleen, zonder mijn familie, en voelde me allesbehalve gelukkig. Met feestjes en alcohol probeerde ik deze gevoelens te onderdrukken, maar daarna voelde ik me juist nog slechter. Het schuldgevoel naar mijn familie was groot. Ik dacht vaak: ik ben hier, maar ik breng helemaal geen muziek uit. Wat voeg ik eigenlijk toe? Uiteindelijk besloot ik op mijn drieëntwintigste terug te keren naar Nederland. Mijn eetstoornis en depressie nam ik met me mee. Eenmaal thuis was ik echt mezelf kwijt. Ik had veel donkere momenten, maar wilde mijn dierbaren niet opzadelen met mijn depressieve gevoelens. Alles hield ik voor mezelf, totdat ik op een gegeven moment suïcidale gedachten kreeg. Tijdens een zware huilbui appte ik mijn beste vriendin: ‘Zou jij me missen als ik er niet meer was?’ Ze schrok zich kapot en belde me direct. Toen moest ik wel vertellen hoe ik me echt voelde."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

"Mijn beste vriendin liet me beloven zo snel mogelijk in therapie te gaan. Die therapie vond ik erg confronterend. Alles wat ik jarenlang had onderdrukt, moest ik eindelijk onder ogen zien. Maar ik wist ook: hier begint mijn weg omhoog. Dankzij de gesprekken leerde ik inzien hoe vaak ik mijn eigen grenzen had genegeerd. Ik was gewend om te pleasen, vooral in LA, terwijl ‘nee’ ook een antwoord mocht zijn. Het voelde alsof ik opnieuw moest leren leven. Ik stopte met drinken, ging weer sporten en nam tijdelijk ander werk als community manager, zodat er in ieder geval brood op de plank kwam. Muziek maken, raadde mijn therapeut af. Of beter gezegd: het mocht wel, maar alleen als er geen prijskaartje of verwachtingen van anderen aan hingen. Langzaam maar zeker voelde ik me lichter worden. Ik werd liever tegen mezelf. En het plezier dat ik met muziek maken had, kwam eindelijk terug.”

Bekijk ook

Hoe gaat het nu met... Dewi Pechler van Idols? 'Ik heb een eigen vintage boetiek' | Grazia

Ze deed in 2002 mee aan de allereerste Idols. Inmiddels runt Dewi Pechler haar eigen kledingwinkel, maar ze heeft de muziek nog niet losgelaten... 

Moederschap

“In die periode leerde ik mijn vriend Dylan kennen. Met hem kreeg ik twee jaar geleden mijn zoontje Zen-Lovi. Dit heeft me nog meer veranderd. Ik zal nooit vergeten dat ik tijdens mijn bevalling schreeuwde dat ik het niet kon. Maar uiteindelijk baarde ik Zen-Lovi wel, helemaal zelf en zonder verdoving. Dat moment was voor mij een belangrijke spiegel. Ik was altijd zo streng voor mezelf geweest en ineens besefte ik: wow, ik kan veel meer dan ik dacht. Het moederschap heeft me dus echt kracht gegeven. Het heeft me laten zien dat ik als vrouw zoveel sterker ben dan ik dacht. Mijn zoon heeft me mijn focus en levenslust teruggegeven. En aan hem wil ik met mijn muziek laten zien dat je altijd je dromen mag najagen en nooit hoeft op te geven."

"Afgelopen zomer bracht ik de track Zon in de Winter uit. Een luchtig en vrolijk nummer, maar voor mij staat het voor zoveel meer. Het is een nieuw begin en mijn revolutie als vrouw. Dit komt ook goed naar voren in de track Zeventien die in november uitkomt. Dit is een heel persoonlijk liedje, waarin ik me richt op mijn zeventien-jarige zelf die toen nog niet wist wat haar allemaal te wachten stond. Tegen haar zeg ik: het komt goed, je bent echt goed genoeg. Dit is ook iets wat ik andere (jonge) vrouwen wil meegeven: we zijn echt goed zoals we zijn, dus stop met vergelijken. Natuurlijk mag je fouten maken, maar je bent krachtiger en sterker dan je zelf denkt. Houd je daar aan vast als je het moeilijk hebt en praat er ook met iemand over die je vertrouwt. Ik heb mijn zware gedachten zolang voor me gehouden. Als ik mijn beste vriendin niet in vertrouwen had genomen, was ik er misschien wel niet meer geweest. Maar ik ben er. En ik leef. Gelukkiger en sterker dan ooit!”

Denk je aan zelfdoding en wil je erover praten of zoek je hulp? Ga naar: 113.nl of bel gratis: 0800-0113.