Dateleed: 'Ik zag een leven zonder hem niet zitten'

Twijfels

Julia: “Op een zondagavond kwam mijn vriend Tom thuis van een uitje met collega’s. Het was lente en hij reed met zijn ramen open naar huis. ‘Ik voelde me zo gelukkig net’, zei hij. ‘Zo vrij heb ik me lang niet gevoeld.’ Onbewust dacht ik terug aan de gesprekken die Tom en ik eerder hadden gevoerd. Hierbij sprak hij zijn twijfels over ons al uit. We waren te verschillend volgens hem. Zo was hij sportief en avontuurlijk, en ik niet. Ik liep wel een paar keer per week hard, maar meer omdat ik in vorm wilde blijven voor Tom. En als we op vakantie gingen, nam ik genoegen met een eenvoudige camping omdat Tom dat leuk vond, terwijl ik liever in een luxe hotel verbleef."

"Kortom: in de negen jaar dat we samen waren, had ik me flink aangepast aan hem. Toch merkte ik die avond uit zijn woorden dat zijn twijfels er nog steeds waren. ‘Het klinkt bijna alsof je liever vrij wil zijn dan dat je in een relatie zit’, floepte ik eruit. Even keek Tom mij aan. ‘Ja’, zei hij vervolgens. ‘Dat klopt wel.’ Terwijl mijn hart begon te bonzen, vroeg ik of hij uit elkaar wilde gaan. ‘Ja’, was zijn antwoord weer. ‘Dat wil ik.’”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Paniek

“In blinde paniek klom ik meteen bij hem op schoot. ‘Nee, nee, nee’, riep ik. ‘Je mag niet bij mij weggaan.’ Het lullige was dat ik al een paar dagen ziek thuis zat met een flinke oogontsteking. Mijn tranen konden daarom geen weg naar buiten vinden. Maar vanbinnen huilde ik wel, en hard ook. ‘Ik doe er alles aan om het goed te maken’, ratelde ik. ‘We kunnen onze huur en banen opzeggen. Dan kopen we een camper en reizen we samen de wereld rond zoals je al zolang wilt. En als je het fijn vindt om liever alleen te reizen, dan kan dat ook. Ik wacht op je, maar we gaan niet uit elkaar.’ ‘Maar dat wilde je toch allemaal niet?’ vroeg Tom. Ik kon duidelijk zien dat hij niet wist wat hij met mijn heftige reactie aan moest. ‘We zijn gewoon te verschillend.’"

Bekijk ook

Dateleed: 'Dat was een hele dure fantasie' | Grazia

Het was zelfs zó leuk dat ze na lang nadenken besloot om nog een keer terug te gaan, maar daar kreeg ze niet veel later behoorlijk spijt van. 

"Om eerlijk te zijn, kwamen zijn woorden daarna niet meer bij mij aan. Ik probeerde alleen maar te redden wat er te redden viel. Uiteindelijk gingen we, nadat ik urenlang op hem had ingepraat, samen naar bed. Tom lag aan de ene kant, ik aan de andere. Hij viel al snel in slaap terwijl ik klaarwakker lag. Waarom wilde hij ermee stoppen? Had hij een ander? Ik kon alleen maar malen. Langzaam zag ik de uren op de klok wegtikken. Toen het eindelijk ochtend was en Tom wakker werd, begon ik weer. ‘Geef me een kans om te laten zien dat ik wel de vrouw kan zijn die jij wil’, zei ik. ‘Denk er maar over na wat jij van mij nodig hebt, maar we blijven bij elkaar.’ Omdat Tom waarschijnlijk ook niet meer wist wat hij moet zeggen, was het enige antwoord dat ik kreeg een korte ‘oke’. Daarna gingen we allebei naar ons werk.”

Niks aan de hand

“Na deze nacht hebben we het nog een paar weken geprobeerd samen. We praatten niet meer over het feit dat Tom eigenlijk onze relatie wilde beëindigen en deden alsof er niks aan de hand was. Totdat het moment kwam dat hij zei dat hij echt wilde stoppen. Er was geen ander in het spel, hij wilde vrij zijn. Opnieuw nam mijn paniek het over. Huilend smeekte ik hem of we nog een paar weken konden blijven samenwonen, in ieder geval tot onze huur afliep. Dat Tom daarmee akkoord ging, begrijp ik nog steeds niet helemaal. Misschien wilde hij mij geen pijn doen, dus we bleven nog even samenwonen. Ondertussen raakte ik zwaar depressief. Werken ging niet meer en zodra Tom thuiskwam van zijn werk, klampte ik me aan hem vast. Ik wilde absoluut niet alleen zijn en zag een leven zonder hem niet zitten.”

'Deze ervaring had ik nodig om te groeien'

Trauma

“Na nog een paar weken te hebben samengewoond, kwam dan toch het afscheid. Bijzonder genoeg was dit heel liefdevol. We moesten allebei huilen en bedankten elkaar voor de mooie tijd die we met elkaar hadden beleefd. Daarna trok hij bij zijn ouders in en ik bij mijn moeder. De maanden daarna was ik aan het overleven. Anderen zeiden steeds dat ik er sterker uit zou komen, maar ik had geen idee hoe. Dankzij veel therapie, kalmeringsmiddelen en antidepressiva kwam ik er uiteindelijk bovenop. Hierdoor besefte ik al snel dat mijn heftige reacties niet zo zeer met Tom te maken hadden, maar vooral met mijn eigen onverwerkte trauma’s. Ik had als kind een moeilijke jeugd gehad door de psychische problemen van mijn ouders. Ik had nooit geleerd om op mezelf te bouwen. Ook triggerde mijn intense liefdesverdriet mijn depressie die al jaren bij me sluimerde. Pas toen ik dit allemaal onder ogen zag, kon ik werken aan mezelf en ging het beter. Inmiddels ben ik tien jaar verder en supergelukkig. Met Tom heb ik nog steeds contact, we zijn goede vrienden. Ik heb geen relatie en ben daar ook niet naar op zoek. Ik heb het heerlijk nu in mijn eentje. Ik ben Tom heel dankbaar voor de beslissing die hij maakte. Blijkbaar had ik deze ervaring nodig om zelf verder te groeien. Daar ben ik heilig van overtuigd.”