Sanne Akkerman: 'Ik zie het leven als een soort improvisatieshow'

Ze heeft niet echt verstand van mode, zegt ze. En toch komt Sanne Akkerman het interview met Grazia binnenlopen in een fashionable roze pak van Refined Department en een grote logo-tas van Céline, waar elke vrouw jaloers op zal zijn. “Deze mom-bag is echt mijn droomtas”, vertelt ze, “maar ik mag er wel wat zuiniger op zijn, want ik gebruik ’m zelfs als sporttas” – Sanne wijst naar de sportkleding die er nog in zit. Het zijn overigens niet alleen haar tassen (waarover later meer) die verraden dat Sanne wel degelijk een fashion lover is, ook haar enorme collectie designer zonnebrillen spreekt tot de verbeelding.

De perfecte kandidate dus voor deze covershoot van Grazia’s grote modenummer. “Het is de eerste keer dat ik zo’n fashion shoot doe en ik vind het heerlijk om te worden aangekleed... dus kom maar op met al die looks!”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Op 15 april verschijnt je eerste boek Dit verzin je niet. Hoe kwam je op het idee hiervoor?

“Ik was al vaker benaderd om een boek te schrijven, maar ik merkte dat ik daar toen nog niet de ruimte voor had. Niet mentaal, maar ook niet in mijn agenda. Bij mij moet zo’n idee altijd eerst een tijdje rijpen, een beetje marineren. Afgelopen jaar is er een soort luikje opengegaan en steeds vaker dacht ik: o, dit is een leuk verhaal voor mijn boek. Ik heb zo vaak in mijn leven momenten dat ik denk: heb ik weer! Dus ik wist al snel dat ‘dit verzin je niet’ het overkoepelende thema moest worden. Toen ik eenmaal begon met schrijven, kwamen er zoveel verhalen boven waarvan ik dacht: die moet ik delen, dus hoe bijzonder is het dat ik die nu allemaal kan vertellen in mijn boek.”

Zoals het verhaal over de horror buikgriep die je kreeg voor je droomtrip naar New York met je beste vriendin?

“Dat was me toch een toestand, ik zag onze New York-reis letterlijk en figuurlijk in het afvoerputje verdwijnen. Mijn vriendin en ik hadden alles als maandenlang tot in de puntjes gepland, en toen kreeg ik vlak voor ons tripje die vreselijke buikgriep, waarbij ik vastgeplakt zat aan de wc. Mijn grootste angst was dat ik het hele vliegtuig onder zou poepen. Maar ik wilde per se gaan, dus ik heb mezelf helemaal volgestopt met Norit en Loperamide en daarna de hele vlucht stijf van de zenuwen in mijn stoel gezeten. Bij elke borreling in mijn darmen sloeg de paniek toe. Gelukkig heb ik het gered en die avond hebben we even flink geproost in de rooftopbar. Dat ik de rest van de week niet meer naar de wc kon vanwege alle diarreeremmers in mijn lijf, mocht de pret niet drukken. Achteraf kan ik heel hard lachen om situaties als deze, maar op dat moment was het echt van: dit verzin je niet!”

Of het nu over poepschaamte of over je hypochondrie gaat, je bent niet bang om je kwetsbaar op te stellen en taboes te doorbreken...

“Zeker niet. Ik zie het leven als een soort van improvisatieshow. Er gebeuren altijd dingen waar je niet op bedacht bent, dat heeft iedereen. Hoe opener je daarover bent, hoe normaler andere mensen het ook gaan vinden. Ik ga me niet schamen als ik een keer een aambei heb of over het feit dat ik al tien jaar aan de Macrogol-zakjes zit om mijn ontlasting soepel te houden. Ik denk dat mensen die herkenbaarheid alleen maar fijn vinden. Mijn kracht zit in mezelf én het leven niet al te serieus nemen. Ik probeer alledaagse dingen altijd met een lach aan te vliegen, want humor maakt alles in het leven lichter en leuker.”

De humor is waar jouw vele volgers jou vooral van kennen. Verwachten ze wel dat jij ook een serieuzere kant hebt?

“Dat is natuurlijk spannend. Wat ik met mijn typetjes op Instagram doe, is een uitvergroting van de werkelijkheid. In mijn boek is niets uitvergroot, daarin laat ik veel meer van mijn ware zelf zien, en dat is een stuk kwetsbaarder. Als ik een keer iets serieus deel op mijn Instagram, krijg ik soms berichtjes van: ‘Waar blijft de grap?’ En dan denk ik: het is echt niet zo dat ik alleen maar als een wandelende clown door het leven ga. Al zorgt humor er wel voor dat je in elke moeilijke situatie een lichtpuntje kunt vinden. Daarom probeer ik mijn tone of voice over het algemeen luchtig te houden, ook in mijn boek.”

Je schrijft ook met een knipoog over je hypochondrie, maar het is wel degelijk een serieus issue, toch?

“Ik vier dit jaar mijn tienjarige hypochondrie-jubileum, het is echt een rode draad in mijn leven. Het belemmert me soms ook wel. Zo moet ik echt geen pijntje of knobbel voelen vlak voor een reis, want dan neemt mijn hypochondrie het over en is die hele trip verpest. Ik kan ook niet naast iemand zitten die een gesprek voert over haar tante die borstkanker heeft, want dan voel ik meteen dat ik het ook heb. Ik google al zeven jaar niet meer op klachten of ziektes, ik weet namelijk dat ik dan meteen in paniek bij de huisarts aan de lijn hang. Het is dus vrij serieus, en ik heb hier ook wekelijks therapie voor. Daar leer ik om mijn angst voor ziektes beter te begrijpen en te doorbreken en krijg ik handvatten om ermee om te gaan.”

Vorig jaar stortte je je helemaal op je fitte lifestyle: je nam een personal trainer, ging gezonder leven en viel negen kilo af. Gaat dat nog steeds goed?

“Ik sport nog steeds twee keer in de week met een personal trainer, maar ik heb wel tegen hem gezegd dat ik de teugels wat meer wil laten vieren. Ik voel me toch comfortabeler met een beetje meer rondingen, en ik miste ook mijn borsten. Ik zit nu tussen mijn oude en nieuwe gewicht in en voel me daar heel lekker bij. Kijk, ik ben een frituurliefhebber. Dat heb ik een tijdlang helemaal laten staan, maar ik denk nu: ik wil weer gewoon mijn bitterballetje of crackers met kaas kunnen eten en niet alleen maar op kwark en gezonde toestanden leven. Ik geloof ook heilig in wandelen voor je gezondheid, die tienduizend stappen per dag vind ik echt niet moeilijk om te halen. Laatste hoorde ik dat je rimpels krijgt van hardlopen, omdat je gezicht gewoon zakt. Toen dacht ik: dat gaan we dus echt niet meer doen. Dan stap ik liever thuis op mijn inklapbare loopband waar ik lekker vijf kilometer per uur wandel terwijl ik een serie kijk.”

Hoe verzin je elke keer weer die typetjes als Invaljuffie, Baukje en Claire-Sophie?

“Mijn typetjes ontstaan heel organisch. Ik kan op Schiphol om me heen kijken, de stress van mensen bij de douane zien of stellen ruzie horen maken en dan gaat het in mijn hoofd alweer los. Soms zie ik mensen in een restaurant op een bepaalde manier naar hun menukaart kijken of ik vang een gesprek op in de trein. Eigenlijk haal ik overal mijn inspiratie vandaan. Mensen vragen me weleens: ‘Met wie voel je je het meest verbonden?’ En dan zeg ik: ‘Ik heb van iedereen wel een beetje in me.’ Soms ben ik net Invaljuffie als een van mijn kinderen een vriendje te spelen heeft en ik denk: houd je brutale klep eens dicht. Maar ik kan ook wel het nuchtere van Friezin Baukje in me hebben. Dat is denk ik ook wat mensen zo leuk vinden aan die typetjes: iedereen herkent er wel iets van zichzelf of een ander in.”

Mensen vergeten soms dat je ook nog moeder bent van drie kinderen. Hoe doe je dat allemaal?

“Het is druk, maar ik denk niet dat ik drukker ben dan iemand die een kantoorbaan heeft. Ik heb natuurlijk het geluk dat ik eigen baas ben en daardoor heel flexibel mijn tijd kan indelen, dat geeft me heel veel vrijheid. Ik vind het vooral heel bijzonder dat ik dit allemaal mág doen. Dat ik vijf dagen voor mijn werk naar Kaapstad ga. Dat ik word uitgenodigd voor bijzondere events. Of dat ik nu naar het Boekenbal mag – dat is echt een bucketlist dingetje. Ik neem die luxes nooit voor lief en vind het nog steeds heel cool dat ik hier mijn werk van heb kunnen maken.”

Wat is het grootste vooroordeel dat mensen hebben over jouw job?

“Mensen grappen weleens naar mij: ‘Ik ga ook leuk filmpjes opnemen met typetjes en daar geld mee verdienen.’ Dan denk ik: doe het maar! Veel mensen beseffen niet hoeveel tijd en aandacht erin gaat zitten. Het is niet zomaar even een filter over mijn hoofd zetten en een grappige zin bedenken. Ik denk heel goed na over wat ik in mijn video’s wil zeggen en steek daar ook veel tijd in. Ik zal altijd kwaliteit boven kwantiteit kiezen.”

Wat zijn dingen in je carrière waar je nog van droomt?

“Ik heb niet een heel grote ambitie in de zin dat ik continu bezig ben met doelen behalen. Ik zie wel wat er op mijn pad komt, net zoals dat nu met mijn boek gebeurd is. Wel zou ik het heel leuk vinden om een keer op televisie in een comedyachtige serie te spelen. Ik zou ook nog wel meer willen leren over het vak acteren, want wat ik doe met mijn typetjes is natuurlijk weer een andere tak van sport. Zo’n serie als Gooische Vrouwen vind ik te gek, voor een gastrol mogen ze mij altijd bellen.”