De F*ckulteit-actrice Julia Akkermans: 'Ik durf nu duidelijker mijn grenzen te stellen'

De F*ckulteit gaat over machtsmisbruik en grensoverschrijdend gedrag. Wat kunnen we precies verwachten?

“De serie is geïnspireerd op waargebeurde feiten van een docent op een Nederlandse Rechtenuniversiteit, die grensoverschrijdend gedrag vertoonde. In de serie volg je Anouk, die op het punt staat carrière te maken binnen de advocatuur. Op dat moment werkt een man zich naar binnen in het advocatenbedrijf waar zij werkt. Hij was vroeger haar docent op de Rechtenfaculteit en zij had destijds een affaire met hem. Zij maakte het uit, maar hij bleef aandringen om elkaar te zien. Uiteindelijk gaf ze toe en is er iets heel seksueel grensoverschrijdends gebeurd. Ze heeft het al die tijd wegstopt, maar op het moment dat hij weer in haar leven is, komt dat trauma naar boven en zie je hoe ze daarvan probeert te vluchten.”

Hoe vond je het om deze rol te spelen?

“Ik vind het een heel mooie en rijke rol. Anouk maakt van alles door, van de hoogste pieken tot de diepste dalen. Eerst probeert ze te vluchten in feesten, drugs en haar werk. Je ziet hoe ze haar hoofd boven water probeert te houden, totdat ze breekt. Ik vond het belangrijk om ook haar levenskracht en moed te laten zien, dat ze niet gedefinieerd wordt door die nare ervaring. Daarnaast trok het maatschappelijke thema me aan. Al was het mijn zwaarste rol tot nu toe. Ik heb documentaires gekeken over seksueel misbruik en heb onderzoek gedaan naar de advocatuur. Ik moest de draaidagen van me afschudden. Op een moment moést ik mijn tegenspeler Fedja (van Huêt, red.) in de make-upbus even in de ogen kijken van: jij bent niet echt die enge man. Mijn lijf had niet door dat het fictie was. Thuis had ik zin in vrolijke, fijne en lichte dingen, zoals lekker knuffelen met mijn vriend.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De grens van grensoverschrijdend gedrag is soms heel dun.

“Jazeker, daar speelt de serie ook mee. Als kijker kun je met Fedja’s personage meegaan en jezelf de vraag stellen: wanneer geef je iemand toestemming en ga je wel of niet in op een uitnodiging? Het personage is ook charmant, ik kan me best voorstellen dat je heus iets met hem gaat drinken. Waar voor mij de grens ligt? Ik zag laatst een interview naar aanleiding van de verkrachtingszaak Gisèle Pélicot. Haar dochter zei: ‘Niet alleen het woord ‘nee’ is een teken dat er geen toestemming gegeven wordt, maar stilte is ook een ‘nee’.’ Dat vond ik heel raak. Ik denk dat het heel belangrijk is dat er meer bewustzijn komt over de kwetsbare positie van vrouwen. Wat Gisèle daarover zei is fantastisch. Zij draait de rollen om en zegt: ‘De schaamte zou niet moeten liggen bij de vrouwen maar bij de daders.’ Ik hoop dat we daar als maatschappij naartoe gaan en dat de serie daar een steentje aan kan bijdragen. En ik hoop dat de serie recht doet aan slachtoffers, dat ze hierin iets van herkenning en erkenning vinden.”

Heb je zelf ervaring met grensoverschrijdend gedragen?

“Ik heb het geluk dat me nooit iets naars is overkomen. Misschien ook omdat de grote projecten die ik deed allemaal met vrouwelijke regisseurs waren. Dat neemt niet weg dat ook ik als vrouw altijd op mijn hoede ben en momenten heb dat ik bang ben als ik ’s avonds alleen buiten ben. Ik herken wel dat je minder serieus wordt genomen als vrouw en dat mannen hun macht willen gebruiken, bijvoorbeeld door je te zien als dat jonge naïeve meisje. Ik heb het wel bij de mensen om me heen gezien op de Toneelschool, nog voor MeToo. Het was in die tijd heel normaal om als student en docent een hechte band te hebben. Dan werd er een docent verliefd op een student. Als een student aankaartte dat het te ver ging, dan was de reactie van de directeur: ‘Dat hoort er nou eenmaal bij.’ Terwijl we allemaal dachten: dit is niet oké. Maar als student sta je dan machteloos. Nu zou ik duidelijker zeggen: ‘Ik ga daar niet mee akkoord.’ De serie heeft mij ook aan het denken: ik sta nu dichterbij mezelf en durf sneller en duidelijker mijn grenzen te stellen, op elk gebied.”

Hoe is de filmwereld in de afgelopen jaren veranderd door de MeToo-beweging?

“Ik denk dat de beelden, perspectieven en het bewustzijn aan het veranderen zijn. Een belangrijke daarin is de komst van de intimiteitscoach. Mensen durven nu eerder hun grenzen aan te geven en is er ruimte voor een open gesprek. Voor MeToo waren het de vrouwen die naakt waren in een serie of film. Een man kon gewoon lekker zijn broek aanhouden. De regisseuse van De F*ckulteit heeft er bewust voor gekozen om juist Fedja met z’n billen bloot te laten gaan. Over die andere perspectieven gaat bijvoorbeeld ook de film Babygirl van Halina Reijn. Dat vind ik verfrissend en een verademing. Het liefst speel ik rollen waar urgentie in zit en die maatschappelijke thema’s aan de kaak stellen.”