/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F03%2F76eQku0b50BzXL1741352352.jpg "Hoe gaat het nu met… Alessandro Wempe (ALES)?")
Het prille begin
Alessandro is al heel lang bezig met muziek. Dat begon op zesjarig leeftijd met een talentenjacht in Zaandam, waar hij vandaan komt. Twee jaar later ging hij op musicalles en daarna zette hij al snel de eerste stappen in de richting van rap. "Ik ging rappen met vrienden, gewoon buiten, dan gingen we freestylen met elkaar. Daar begon het een beetje", blikt hij terug in gesprek met Grazia. "Vervolgens heb ik op een YouTube-beat een liedje geschreven, dat heette My Girl. Toen ik tien was deed ik weer mee aan die talentenjacht in Zaandam – en ik won! Dat was voor mij net dat zelfvertrouwenboostje om me voor de eerste keer op te geven voor het Junior Songfestival, met het liedje My Girl", vertelt hij. Die eerste keer viel hij echter net voor de liveshows af.
Junior Songfestival
Maar Alessandro gaf niet op. "Een jaar later schreef ik Una Chica Especial samen met mijn zangdocente", vervolgt hij. "Want ondertussen was ik zangles gaan volgen. Niet eens met het idee om te gaan zingen, want ik was rapper, en als je rapper bent – toen – mocht je echt niet zingen. Dat was not done. Ik was altijd heel snel schor en de KNO-arts raadde aan om met ademsteun te leren werken", legt hij uit. "Toen heb ik met Una Chica Especial opnieuw auditie gedaan en wél raak geschoten!" In 2012 deed hij dus mee aan het Junior Songfestival. Een groot avontuur op zijn veertiende.
"Het begon met het insturen van een auditiefilmpje. Toen ik meedeed hadden ze een nieuw concept, dat mensen online al moesten stemmen. Heel a-relaxed, want ik moest ineens stemmen gaan verzamelen en je zag ook wie de meeste stemmen kreeg", vertelt hij over die tijd. Uiteindelijk mocht hij op auditie komen en zijn nummer laten horen.
Dansen tijdens de auditie
"Dat was heel grappig, want Una Chica Especial had een heel lang intro. M’n ouders hadden het fantastische idee dat ik daarom een dansje moest doen. Maar ik had nog nooit gedanst, ik heb altijd gevoetbald. Ik heb toen met een meisje uit de buurt die bij Lucia Marthas danste een kleine choreo bedacht en geoefend", vertelt hij. En toen was het tijd voor de auditie. "Ik deed dat dansje en het eerst commentaar komt van Lucia Marthas herself. Haar eerste zin ga ik nooit meer vergeten, dat was ‘je hebt echt een heel leuk liedje en je zong het heel goed, je kan alleen niet zo goed dansen’."
"Ik dacht meteen: dit is het, ik ga in de eerste ronde eruit, maar ik bleek toch door te gaan", vervolgt Ales. "Fast forward: na de finale auditie werd Alessandro overvallen met het nieuws dat hij door was naar de liveshow. “In die tijd – en nu klink ik heel oud – bestond Instagram net en TikTok nog helemaal niet. Dus wij werden dagelijks uitgezonden op tv en dat fandom was toen ook echt voelbaar. Dat hele Amerikaanse, bijna obsessieve. Dat werd voelbaar groter naarmate de tijd vorderde", weet hij nog goed.
Naar een paragnost
Uiteindelijk stond Alessandro met zijn liedje Una Chica Especial in de liveshows, maar op dat moment kwam een klein probleem om de hoek kijken. "Ik werd veertien en kreeg de baard in de keel." Hij heeft toen extra zanglessen genomen, maar zijn ouders namen meer maatregelen. "We zijn zelfs naar een paragnost geweest", vertelt hij lachend. "Die ‘gezonde energie’ naar mij kon sturen voor tijdens de liveshow, want mijn stem vloog alle kanten op. Het grappige is dat het heeft gewerkt tijdens de eerste halve finale – en nu ga ik zo zweverig klinken, maar het is echt gebeurd. Die paragnost had tegen mijn vader gezegd dat ik voor mijn optreden drie keer haar naam in mijn hoofd moest noemen, want dan kreeg hij een soort 'seintje'. Ik hoorde dat, keek m’n pa aan en ik denk: gaat het wel lekker met je?", blikt hij terug. "Maar goed, ik deed het en mijn keel begint als een malle te branden en pijn te doen. Vervolgens zag ik twee literflessen water staat backstage en die heb ik ineen keer allebei opgedronken in vijf minuten." And it worked! "Het ging helemaal goed, ik had nergens last meer van haha. Noem het bovennatuurlijk of placebo, maar het werkte."
Nooit verwacht
Destijds waren er eest twee halve finales en uiteindelijk een finale, waarin werd bepaald welke act Nederland mocht vertegenwoordigen op het Junior Eurovisie Songfestival. In de halve finale van Alessandro kwam hij als winnaar uit de bus. Helaas greep hij in de finale nét naast de winst. "Ik werd tweede, op één punt", weet hij nog. Toch was de jonge Ales niet teleurgesteld. "Ik zat met Mainstreet in de finale en die waren al mega populair. Dus ik dacht: ik geniet gewoon en ben niet bezig met de wedstrijd. We waren ook heel goed bevriend, dus we gunden het elkaar allemaal", vertelt hij. "Ik genoot enorm van dat optreden en de vakjury zei tijdens het commentaar ineens: ‘Wij denken dat hier de terechte winnaar staat’ en ik dacht echt: huh? Hoe bedoel je? Toen had ik pas het gevoel dat ik meedeed aan de titel." Uiteindelijk werd hij dus tweede en won Femke Meines. Toch baalde hij niet. "Het was niet zuur dat ik verloor, ik had überhaupt nooit verwacht dat ik aanraking kunnen komen met een eventuele winst", stelt hij nuchter.
Vloek en een zegen
We zijn inmiddels twaalf jaar verder en mensen kunnen Una Chica Especial nog steeds meezingen. "Het is een soort cult nummer geworden. Dat had ik nooit verwacht", zegt Alessandro daarover. "Het is heel gaaf, maar het is ook een vloek en een zegen tegelijk. Het is het nummer waar alles mee is begonnen. Dat nu, zoveel jaar later, hele jonge mensen – die toen nog niet geboren waren – mij kennen, dat is heel gaaf. Tegelijkertijd overschaduwd het soms nog wel de nieuwe muziek. Dat is wel lastig", zegt hij eerlijk. "Eigenlijk is het echt een luxe probleem, haha."
Na het Junior Songfestival wist Ales zeker dat hij verder wilde met muziek, al was dat best lastig. Want hoe pak je dat aan op zo'n jonge leeftijd? "Als veertienjarige wordt je heel snel volwassen, want je moet ineens manoeuvreren in het volwassen wereldje en de muziekindustrie", legt hij uit. "Ik had geen partij die mij had getekend en mijn ouders komen ook niet uit het muziekwereldje. Ik heb toen letterlijk alle optredens gedaan die ik kon en altijd foto’s en handtekeningen uitgedeeld. Met het geld dat ik kreeg heb ik zelf geïnvesteerd in nieuwe nummers en videoclips. Daardoor kwam ik op vette plekken terecht en maak ik nog steeds muziek."
Grote mengelmoes
Tegenwoordig maakt Alessandro muziek onder de artiestennaam ALES. "De muziek die ik nu maak is een blend van reggaeton en het heeft allemaal een soort pop/urban randje en R&B zanglijnen en melodieën – en af en toe komt er ook een soort house invloed bij, omdat ik daar ook heel erg van hou. Het is een grote mengelmoes van verschillende genres, omdat ik ook heel breed door mijn ouders ben opgevoed met muziek", verklaart hij. "Ik zit heel veel in de studio voor mijn eigen muziek, maar ik schrijf en produceer ook nummers voor andere artiesten", deelt hij verder. "Dat vind ik heel leuk en hoop ik dit jaar nog meer stappen in te kunnen maken.
Maar hij is ook met een ander bijzonder project bezig. "Ik heb een MDT-project (maatschappelijke diensttijd, red) bedacht, dat komt vanuit de overheid. Het heet MDT muziekmakers en daarbij gaan jongeren in gesprek met iemand die een heftig of mooi verhaal heeft. De jongeren krijgen vervolgens rondom zo’n verhaal songwriter- en productie workshops, en ze gaan naar de studio om van dat verhaal een nummer voor diegene te maken. Het is een heel mooi project waar hele toffe nummer uitkomen, wat creativiteit stimuleert en een maatschappelijk randje heeft", vertelt hij trots.
Leven van muziek
Inmiddels leeft Alessandro al grotendeels van de muziek, maar hij heeft nog volop dromen en doelen voor de toekomst. "Ik heb nu nog liedjes die half Nederlands, half Spaans zijn, dat is waarmee ik begon. Ik wil nog groter worden in Nederland, zodat ik een show in een Ziggo Dome of een Ahoy kan doen", deelt hij. "Maar mijn uiteindelijke grootste doel is om volledig Spaanstalige muziek te maken en om naar Zuid-Amerika en Spanje te gaan. Als ik heel groot mag dromen zou ik heel graag een concert willen doen op de plek waar mijn familie vandaan komt, dat zou echt de cirkel rond maken." Maar dat is nog niet alles. "Als dat allemaal gelukt is, zou ik ook wel een eigen label willen om jong talent, net als we nu met muziekmakers doen, ook een kans te geven."
- De Formule