Bregje ontdekte zwangerschap nadat ze het uitmaakte: 'In shock riep ik dat het niet waar kon zijn'

Ermee stoppen

Bregje: “Moe en geïrriteerd zat ik rond half één ’s nachts naast mijn vriend Jordy in de auto. We waren naar een feestje van vrienden geweest. ‘Ik vind het echt niet tof wat er net gebeurde’, zei ik toen ik de snelweg op reed. ‘Jij zou eigenlijk de BOB zijn, maar na drie biertjes vroeg je of ik kon rijden. En toen ik zei dat ik moe was, wilde jij per se blijven en gingen die anderen zich er ook nog mee bemoeien.’ Vermoeid schudde Jordy zijn hoofd. ‘Weet je, Breg’, zei hij. ‘Dit werkt toch niet zo? We kunnen er beter mee stoppen, want dit schiet niet op.’ Verward keek ik hem aan. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ik. ‘Gewoon wat ik zeg’, antwoordde hij. ‘Ik wil ermee stoppen, want het gaat niet meer tussen ons.’ Even dacht ik dat hij een geintje maakte. ‘Dit meen je niet. Je hebt gedronken’, zei ik. ‘Nee hoor’, zei Jordy kalm. ‘Ik ben helder genoeg om te weten wat ik zeg. Het is klaar tussen ons. Ik kap ermee.’"

"Ik moest hard huilen. Door de rustige manier waarop hij sprak, besefte ik dat hij serieus was. Hij maakte het echt uit, op deze manier en plotseling voelde ik van alles tegelijk. Verdriet, woede, ongeloof. Hoe kon hij me dit aandoen? In de 2,5 jaar dat we samen waren, hadden we vaker flinke discussies en ruzies gehad, maar we maakten het altijd weer goed. Wat was er nu dus anders? Helaas kreeg ik daar geen antwoord op. Jordy bleef maar herhalen dat hij er klaar mee was. Toen we thuis waren, zei hij dat hij er niet meer over wilde nadenken. Die nacht deed ik, in tegenstelling tot Jordy, geen oog dicht. Uiteindelijk ging ik de volgende dag aan het werk. Voor Jordy leek ik niet meer te bestaan.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Gebroken

“Op werk voelde ik me alles behalve fit. Ik was moe, duizelig en had hoofdpijn. In overleg met mijn leidinggevende ging ik eerder naar huis. Daar trof ik Jordy die nog steeds emotieloos leek. Ik wist wel dat hij geen prater was, maar zo harteloos kende ik hem niet. Nadat ik hem weer vroeg waarom hij het uitmaakte, zei hij heel abrupt dat hij wilde dat ik mijn spullen bij elkaar verzamelde (ik was bij hem ingetrokken) en binnen een week verhuisde. Voor mij was dat een tweede steek in mijn hart. Anderhalf jaar hadden we samengewoond en opeens was dat allemaal voorbij. Als een hond met zijn staart tussen de benen droop ik af. Diezelfde week ging ik bij mijn ouders wonen. Mijn hart was echt gebroken. Daarna had ik geen contact meer met Jordy, totdat ik een maand later met heftige buikpijn in het ziekenhuis terechtkwam."

"Mijn huisarts had een ernstig verwaarloosde blaasontsteking geconstateerd, maar na twee dagen antibiotica kon ik niet meer lopen door zeer heftige pijnscheuten. Op de spoedeisende hulp bleek waarom. Ik was zwanger en stond op het punt van bevallen. Compleet in shock riep ik dat dat niet waar kon zijn. Ik was elke maand gewoon ongesteld geweest en had niks van een baby in mijn buik gemerkt. Dat ik was aangekomen, weet ik aan al het emotie-eten dat ik door de stress met Jordy de afgelopen tijd had gehad. Nou, mooi niet dus... Ik kon meteen gaan persen en opeens lag er een volgroeide baby op mijn borst. Een prachtig, kerngezond jongetje dat ik Finn noemde. Hoe idioot de situatie ook was, ik hield meteen van hem en voelde dat ik heel graag voor hem wilde zorgen.”

Bizar

“Jordy wist op dat moment nog van niks. Mijn moeder, die net als ik totaal overdonderd was van de komst van Finn, belde hem na de bevalling met het nieuws. Tegen alle verwachtingen in was Jordy helemaal in de wolken. Hij zei dat hij van me hield en heel trots op me was. Vervolgens kwam hij naar het ziekenhuis. Voor mij was dat zo’n bizarre situatie. Natuurlijk wilde ik Jordy terug, maar ineens was ik ook moeder geworden en Finn verdiende mijn volledige aandacht. Omdat ik het een beetje rustig aan wilde doen, bleef ik met Finn bij mijn ouders wonen. Jordy en ik zagen elkaar vooral in het weekend, samen met Finn. Langzaamaan leken we weer dichterbij elkaar te komen, totdat hij na negen maanden weer tegen me zei dat het niet meer werkte voor hem. Opnieuw gaf hij aan dat hij het niet meer ‘voelde’. Ik begreep er niets van. We waren toch juist de afgelopen maanden onze relatie rustig weer aan het opbouwen, ook voor Finn. Ik was erg verdrietig, maar dacht ook aan mijn zoon. Hij had dit gedoe niet nodig in zijn leven en voor hem zou ik er alles aan doen om weer gelukkig te worden.”

Compleet

“Inmiddels zijn we zes jaar verder. Met Finn en mij gaat het hartstikke goed. We hebben het heel gezellig samen en een nieuwe partner hoeft voorlopig niet voor mij. Ik ben happy single. Met Jordy heb ik alleen nog contact over Finn. Eén keer in de twee weken gaat hij naar Jordy toe en voor onze zoon doen we ons best om geen ruzie meer te maken. Het verdriet dat Jordy me bezorgd heeft, zal ik nooit vergeten. Toch ben ik hem ook dankbaar. Zonder hem was Finn er niet geweest en hij maakt mijn leven compleet.”

*Wegens privacyredenen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Heb je zelf ook een verhaal dat je wilt delen? Mail dan naar verhalen@grazia.nl.