Angela is overledenenverzorger: 'De intense dankbaarheid van de familie zal ik nooit vergeten, daar doe ik het voor’

“Mijn vader was politieagent. Als klein meisje zat ik ’s avonds vroeger vaak op de trap te luisteren naar zijn werkverhalen die hij aan mijn moeder vertelde. Vooral de zaken waarin de dood voorkwam, vond ik interessant. Toen mijn vriendin op mijn vijftiende uit het leven stapte, was ik erg verdrietig. Ik wilde graag iets voor haar en haar familie doen, maar wist niet precies wat. Helaas overleed mijn vader zes jaar later. Ik hielp met zijn verzorging en vond dat zo mooi om te doen. Ik denk dat toen het zaadje bij mij is geplant om zelf als overledenenverzorger aan het werk te gaan. Op dat moment had ik alleen nog geen idee hoe. Daarom richtte ik me op ander werk en begon ik een massagesalon, maar mijn droom om ooit als overledenenverzorger aan de slag te gaan, liet me niet meer los.”

Laatste eer

“Alsof het zo moest zijn, kwam ik op mijn 29e via via in contact met een uitvaartvervoerder. Hij gaf mij een kans en liet me een weekend meedraaien. Zo leerde ik stap voor stap wat het werk van een overledenenverzorger precies inhoudt. Het is namelijk niet alleen het verzorgen van een overledene zoals uitkleden, wassen en aankleden, maar ook het vervoeren naar de gewenste plek. Bijvoorbeeld van verzorgingshuis naar uitvaartcentrum of van ziekenhuis naar huis voor een thuisopbaring. Als overledenenverzorger regel je daarnaast alle benodigde rouwgoederen, zoals een uitvaartkist of een koelplaat zodat het lichaam mooi blijft tijdens de opbaring.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De eerste overleden persoon die ik mocht helpen verzorgen, was een oudere vrouw. In tegenstelling tot bij mijn vader had ik geen emotionele band met haar wat het makkelijker maakte om haar te verzorgen. Eng vond ik het niet, wel spannend. Vooral omdat ik alles graag goed wilde doen. Dankzij de fijne begeleiding lukte dat. Het gaf mij een goed gevoel dat we op een respectvolle en liefdevolle manier deze overleden vrouw en haar nabestaanden een laatste eer konden bewijzen.”

Sneakers

“Daarna wist ik het zeker: dit was wat ik wilde gaan doen. Ik ging voor de uitvaartvervoerder aan de slag, deed verschillende cursussen en leerde veel intern. Ook deed ik later een opleiding tot overledenenverzorger die ik combineerde met werken in een ziekenhuismortuarium. Drie jaar geleden besloot ik voor mezelf te beginnen, zodat ik alles echt op mijn eigen manier kan doen. De uitvaartbranche bestaat voornamelijk uit zwarte pakken, maar als ik een jonge overleden vrouw moet ophalen en verzorgen, doe ik dat liever op sneakers. Dat maakt het net iets minder zwaar voor de nabestaanden en deze stijl past in dat geval ook beter bij de overledene.

Natuurlijk zijn er meldingen van overlijden die mij raken, zoals verkeersslachtoffers, jonge personen die overlijden en mensen die door moord om het leven zijn gekomen. Toch lukt het me altijd om een professionele afstand te houden. Het draait niet om mij, maar om de overleden persoon en zijn of haar dierbaren. Voor de verwerking van de nabestaanden kijk ik graag naar de mogelijkheden voor het opbaren. Verwondingen camoufleer ik bijvoorbeeld vaak met airbrush-technieken. Ook doe ik reconstructies bij overleden mensen die veel lichamelijk letsel hebben opgelopen. Dit restaureer ik met bepaalde producten waardoor iemand weer enigszins toonbaar wordt. Voor nabestaanden is dit van groot belang zodat ze in ieder geval afscheid kunnen nemen.

Een reconstructie die mij altijd is bijgebleven, is die van een overleden jongeman met zwaar lichamelijk letsel. Volgens de uitvaartondernemer was hij niet meer toonbaar en met trillende handen gaf de vader mij de lievelingstrui van zijn zoon. Ik dacht: wat er ook gebeurt, ik ga ervoor zorgen dat deze jongen zijn kleren weer aan kan. Na zeven uur restauratie lag hij in zijn favoriete kleding alsnog opgebaard en kon zijn familie hem zelfs weer aanraken. De intense dankbaarheid van de nabestaanden zal ik nooit vergeten, daar deed ik het voor. Voor mijn werk ben ik 24/7 bereikbaar. De dood laat zich niet altijd plannen, dus privé afspreken doe ik altijd onder voorbehoud. Mijn gezin en directe omgeving vinden dit niet erg. Ze weten wat mijn werk inhoudt. Gelukkig maar, want mijn werk is mijn leven. Voor mij is dat met elkaar verweven.”

De dood is mijn brood

In de nieuwste Grazia lees je ook de verhalen van Peggy en Susanne, die ook een baan rondom de dood hebben. Op hun eigen manier zetten zij zich in voor overledenen en hun nabestaanden. Nu in de winkel en te bestellen op tijdschrift.land.