Jayda maakte het uit met haar vriend op vakantie: 'Het was behoorlijk ongemakkelijk'

De eerste stap

Jayda: “Met een steen in mijn maag liep ik naar hem toe. Daar zat hij, de man op wie ik zo verliefd was geweest. Net als de andere gasten keek hij in de campinglounge naar Formule 1. We waren samen met onze hond Max op vakantie in het prachtige Toscane, maar het onbezorgde vakantiegevoel was bij mij ver te zoeken. Vooral omdat ik wist dat ik een zwaar gesprek met Menno moest aangaan. Maar ging ik dat echt doen, midden in Italië? Ik twijfelde nog steeds."

"‘Wat is er?’ vroeg Menno toen hij me zag. We hadden elkaar een uur daarvoor gedag gezegd voor onze glampingtent. Hij voegde zich met andere raceliefhebbers voor een groot tv-scherm en ik belde voor onze accommodatie met mijn vriendin. Ze wist dat ik al een tijdje niet meer gelukkig was met Menno en raadde me aan om er met hem over te praten. Hoewel ik er enorm tegenop zag, besloot ik dat te doen. ‘Ik heb net veel nagedacht’, zei ik tegen Menno. ‘Over het leven en over ons...’ Blijkbaar was dat genoeg voor Menno om te begrijpen welke kant ik op wilde. ‘O, dat moeten we niet hier bespreken’, zei hij namelijk. Vervolgens richtte hij zijn blik weer op de race."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

"En nu?, dacht ik. Het was behoorlijk ongemakkelijk, maar tegelijkertijd besefte ik dat ik geen haast had. We waren immers op vakantie, dus ik kon net zo goed een drankje bestellen, terwijl Menno de race afkeek. Na een halfuur was de race afgelopen. Stilzwijgend liepen we naar onze tent waar Max in de bench zat. We pakten wat te drinken en gingen zitten. ‘Ik weet het niet meer’, begon ik. ‘Het is heel lastig om te zeggen, want ik houd wel van jou. En eigenlijk wil ik het ook helemaal niet bespreken op vakantie, maar...’ Menno knikte. ‘Maar anders gebeurt het nooit’, zei hij. ‘Zeg het nou maar.’”

Kleine dingen

“Even dacht ik terug aan hoe het was begonnen. Menno en ik ontmoetten elkaar in 2017 tijdens een jongerenavond van de kerk. Binnen twee weken kregen we wat met elkaar en na vier jaar gingen we samenwonen. Door onze christelijke achterban werd er verwacht dat we gingen trouwen, maar van een bruiloft was het nooit gekomen. Eerst omdat we middenin een pandemie zaten en daarna omdat we al ons spaargeld nodig hadden voor een koophuis. Trouwen hoefde van ons niet zo, maar niet iedereen in onze omgeving was het daarmee ons. Het maakte ons niks uit. We waren gelukkig samen en onze hond Max was de kers op de taart."

"Toch begonnen bij mij de twijfels in het voorjaar van 2023. Ik merkte dat ik steeds vaker over mijn grenzen ging om Menno tevreden te stellen. Het waren van die kleine, lullige dingen. Ik deed bijvoorbeeld de boodschappen. Maar als er iets op was, kon hij heel chagrijnig reageren. Waarop ik dan snel naar de winkel ging om de voorraden weer aan te vullen. Ook merkte ik dat Menno zich weinig interesseerde in de dingen die ik leuk vond, zoals cursussen voor persoonlijke ontwikkeling en experimenteren op seksueel gebied. Zo wilde ik me samen met hem verdiepen in bondage, maar hij had die wens niet. Steeds vaker dacht ik: passen we wel bij elkaar? En dat kaartte ik ook weleens aan, maar meestal zei Menno dan dat hij gewoon zo was. Voor de goede vrede liet ik het dan maar, totdat ik er niet meer omheen kon.”

Een stuk lichter

“‘Ik weet gewoon niet hoe het verder moet tussen ons’, vervolgde ik terwijl ik voor de tent een slokje van mijn drinken nam. Menno begreep het. ‘Dan is het misschien klaar’, zei hij. Even was het stil. ‘Ik denk dat ik je los mag laten’, vervolgde ik. ‘Hoe bedoel je dat?’ vroeg hij. ‘Nou, dat het nu echt klaar is inderdaad’, antwoordde ik. Die woorden uitspreken, was ongelooflijk eng, maar ik voelde me een stuk lichter. Met tranen in onze ogen keken Menno en ik elkaar aan. Hij was net zo verdrietig als ik, maar ergens voelde het voor ons allebei ook als een bevestiging. Vooral omdat we allebei al een tijdje voelden dat het niet meer lekker liep. Ik pakte zijn hand en we glimlachten naar elkaar. Het was goed zo."

"De volgende ochtend reden we terug naar Nederland. Onderweg huilden en lachten we veel. Thuis heb ik nog drie weken met Menno gewoond. We sliepen in één bed en knuffelden ook, maar aan andere dingen hadden we geen behoefte meer. Inmiddels huur ik tijdelijk een woning tot begin volgend jaar. Waar ik daarna naartoe ga, weet ik nog niet. Menno en ik zijn nog volop bezig met het verdelen van onze spullen. Ook zal hij mij uitkopen. Onze hond is bij hem gebleven. Iets wat ik best moeilijk vind, want ik mis hem ontzettend, maar af en toe haal ik hem op om lekker te wandelen."

"Hoewel onze directe naasten niet heel verbaasd waren over onze breuk − zij zagen ook wel dat het niet meer zo lekker liep − reageerden sommige mensen uit onze christelijke omgeving minder positief. Zo weten ze onze breuk aan het feit dat we niet getrouwd waren. Om eerlijk te zijn, kan ik daar niet zoveel mee. Ik laat dat soort opmerkingen dus lekker van me afglijden, want ik weet zelf hoe het zit. Voor mij voelt deze periode als een stilte na de storm. Menno en ik zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan, maar ik moet nog wel van hem loskomen en er is nog veel rompslomp door de verkoop van ons huis. Voor mij voelt het heel dubbel. We zijn niet meer samen, maar ik geef nog wel veel om hem..."

*Wegens privacyredenen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.