Joël Borelli: 'Ik speel vanuit mijn hart'

Je vertelt op je website dat je muziek je met de paplepel is ingegoten. Hoe begon dat?

“Ik kom uit een muzikale familie, er was altijd muziek bij ons thuis. Niemand kon echter noten lezen, we speelden allemaal vanuit ons hart – en dat doe ik nog steeds. Op een gegeven moment heeft mijn moeder me naar pianoles gestuurd, alleen speelde ik gewoon na wat ze me voordeed in plaats van het uit een boekje te leren. Na een paar lessen heeft die pianojuffrouw gezegd: ‘Je moet die jongen gewoon lekker laten spelen, hij maakt toch overal zijn eigen versie van.’ Ik weet nog goed dat elke keer als ik achter mijn piano zat, en ik mezelf in de weerkaatsing zag, ik visualiseerde dat ik op een podium zat en mensen aan het meezingen en dansen waren. Dat is wat ik wilde, en dat is wat ik nu doe.”

Toch duurde het nog jaren voordat je op dat podium belandde...

“Klopt. Mijn moeder stimuleerde me om mijn passie te volgen, maar ze zei ook: ‘Er moet wel een plan B zijn, je moet een papiertje hebben.’ Dus heb ik – en dat is een godswonder – wel gewoon mijn hbo-studie commerciële economie afgerond. Uiteindelijk ben ik in de val van de verwachting gelopen en ik ben op kantoor gaan werken. Ik wist echter al snel dat ik niet gelukkig zou worden van die ‘kantoordetentie’. Ik begon weer te geloven in een carrière in de muziek toen ik bij Crazy Pianos in Scheveningen belandde, waar ik avonden lang verzoekjes ben gaan spelen. Op zaterdag voor veertienhonderd mensen en op een maandag voor twintig man. Er werkten daar allemaal gasten die conservatorium hadden gedaan, die hadden zoiets van: dat is helemaal geen muzikant, hij speelt alleen maar feestmuziek. Maar ik kreeg wel de hele tent aan het springen.”

Wanneer kwam het moment dat je dacht: ik kan mijn droom waarmaken?

“Ik ontmoette een bijzondere kerel, Wim Franke, die tegen mij zei: ‘Luister, wat jij hier doet, is allemaal keimooi, maar dat moet je in het land gaan doen.’ Hij is toen gewoon zaaltjes gaan bellen in Brabant en Limburg en zei: ‘Ik heb voor vijfhonderd euro een artiest, die zet de hele tent op z’n kop.’ Met een piano achter in de auto zijn wij het land ingetrokken, en op een gegeven moment kwam ik op steeds mooiere feesten te staan. Ik werd een beetje de pianist van de jetset, omdat ik veel optrad op bruiloften van bekende mensen en voetballers. Daar was ik dan de hele avond covers aan het rammen.”

En nu heb je het geschopt tot een uitverkochte AFAS Live en ga je met je theatertour het land door. Wat kunnen we verwachten?

“Ik zing in mijn theatervoorstelling bekende nummers, maar ook eigen liedjes. Daarnaast vertel ik mijn levensverhaal, en hoop daar anderen mee te inspireren. Maar ik ben ook eerlijk over mijn tekortkomingen. Net als vroeger ga ik ook nu weer in die ‘pianobar’ zitten en dan kunnen mensen in de zaal roepen wat ze willen horen. Theater is echt een andere wereld, hier begin ik gewoon weer onderaan. Het is natuurlijk megavet om zo’n dikke show in AFAS te mogen spelen, waarbij iedereen na afloop helemaal in vervoering is. Maar als ik dan in het theater heb gestaan en iemand komt naar me toe en zegt: ‘Je hebt me ontroerd’, is dat weer een heel andere manier van genieten.”

Je vertelde dat je theatershow een belofte is aan je overleden moeder...

“Mijn moeder is een paar jaar geleden gestorven en zij heeft mijn grootste successen helaas niet meer meegemaakt. Maar ze voelde al wel dat ik in de lift zat en zij was degene die altijd zei: ‘Luister jongen, het is allemaal mooi wat je doet, maar het is ook kermis. Jij hoort in het theater, je moet gaan vertellen en mensen inspireren.’ Ik weet nog dat ik in Amsterdam woonde en met haar ben gaan varen. We hebben de boot stilgelegd voor Carré en mijn moeder wees: ‘Dat is de plek waar jij moet staan.’ Dus toen ik met de theatershow begon, hebben we meteen Carré gebeld. Helaas werkt het niet zo dat je daar zomaar om een datum kunt vragen. ‘Laat eerst maar eens zien wat je elders in het land kan’, zeiden ze. Dat heeft mij wel getriggerd, het is mijn grote droom om ooit in dat prachtige Carré te staan.”

Je wordt geroemd om je sublieme covers, van André Hazes tot Robbie Williams. Wil je ook meer eigen nummers uitbrengen?

“Ik ben momenteel bezig met eigen werk en vind dat er heel vette dingen aan komen. Voor mij is dat alleen best wennen. Ik wil dat ieder nummer dat ik speel impact heeft, dat het dansbaar is, iedereen meezingt of die handen omhooggaan. Als ik eigen nummers zing, voelt dat toch een beetje gek, omdat ze nu eenmaal minder reactie geven in de zaal. Ik moet nog leren om die omslag te maken, maar wil er wel mee door. Daarnaast blijf ik natuurlijk het publiek gek maken met bestaande liedjes waar ik mijn eigen schwung aan geef.”

Hoe sex, drugs & rock-n-roll is jouw leven?

“Ik ben meer vader dan rockster – ik heb drie kinderen van veertien, tien en zes – en als ik na een optreden om drie uur
’s nachts thuiskom, moet ik ook gewoon mijn troep achter mijn kont opruimen en sta ik de volgende ochtend weer vroeg op om lekker te ontbijten met de kids en te sporten met mijn vrouw Bibi. Kijk, op het moment dat je bij een feesttent aankomt, en je ziet die massa uit zijn dak gaan, dan gebeurt er iets met je, dan ga je vliegen. Maar ik drink niet – hoogstens een glaasje champagne met de gasten voor een optreden – gebruik geen drugs en blijf na een optreden nooit hangen. Ik denk dat dat de enige manier is om een duurzaam bestaan te hebben als artiest.”

Heb je nooit groupies of dames die in je DM sliden?

“Vroeger als tiener nam ik wel meiden mee naar huis, die zette ik op de bank en dan ging ik ellenlang liedjes van Borsato voor ze zingen. Zo kon ik het hart van de mooiste meisjes veroveren. Maar tegenwoordig heb ik vooral vrouwen boven de vijftig in mijn dm, en die vragen echt niet of ik wil afspreken voor sex– ik ben geen Justin Timberlake. Natuurlijk ben ik ook niet roomser dan de paus, dus de jongens van de band en ik wenken weleens naar elkaar als we op de eerste rij een mooie vrouw zien staan. Laatst hadden we een vrouw, die een soort verleidingsdans stond te doen. Op een gegeven moment trok ze haar shirt omlaag en liet ze haar borsten zien. Daar moeten we dan hard om lachen, maar het doet me niks.”

Die Brabantse nuchterheid zit echt in jou, hè

“Ik denk dat het belangrijk is dat je normaal blijft doen. Ik heb een bloedhekel aan mensen die allerlei privileges willen en zal nooit mijn naam misbruiken om bijvoorbeeld een reservering te krijgen in een restaurant dat vol zit. Ik denk dat je altijd zelf hard moet knokken om ergens te komen. Ik ben geboren met het talent dat ik kan piano spelen en entertainen, maar het is aan mij om daar iets mee te doen. Ik houd er niet van als mensen anderen de schuld geven dat hun carrière mislukt is, je moet er wel voor vechten.”

Hoe vinden Bibi en je kinderen jouw succes?

“Ze vinden het prachtig natuurlijk. Ik neem ze ook regelmatig mee. En als ik een optreden heb op Curaçao, plakken we daar een vakantie aan vast. Tegelijkertijd zijn zij ook degenen die het hardst lachen als er iets misgaat. Laatst struikelde ik over een monitorbox op het podium, daar gaat het dan thuis langer over dan over het succes van die avond. Bibi en ik zijn al vijfentwintig jaar samen, maar ik ben nog steeds superverliefd. Tuurlijk hebben we ook fases gehad dat je elkaar even kwijt bent, bijvoorbeeld in onze dertiger jaren, waarin je echt nog je gezin aan het bouwen bent. Maar we hebben elkaar weer helemaal gevonden. Ik zeg altijd: ‘Je moet wel zorgen dat je je vrouw op handen blijft dragen’. Ik zie weleens maten, die inmiddels bloedgroep Remia hebben, alleen maar zuipen, mopperen en slecht voor zichzelf zorgen. Dan is het op een gegeven moment wachten tot je relatie kapotgaat. Je moet allebei je best doen om goed in je vel te blijven zitten, letterlijk en figuurlijk.”

Waarin ben jij een typische Brabander?

“Ken je de uitdrukking: de schil eraf drinken? In Brabant doen wij dat als je vader wordt. Teddie, onze middelste, is ’s avonds laat geboren, en Bibi moest in het ziekenhuis blijven, dus ik ben meteen met mijn maten gaan drinken. We hebben het zo bont gemaakt dat ik rechtstreeks vanuit de kroeg naar het gemeentehuis ben gegaan. De vrouw achter de balie vroeg: ‘Hoe heet het kind?’ Ik zei: ‘Teddie’, waarop ze vroeg: ‘Heeft ze nog een tweede naam?’ Ik zei: ‘Ja, hoe heet jij?’ Ze heette Annie, dus nu heet onze dochter Teddie Annie. Ik heb daar enorme ruzie met Bibi om gehad, die wilde dat ik het zou veranderen. Maar dat was zo duur, dat we het uiteindelijk maar hebben laten staan. Onze dochter is er megablij mee, die zegt: ‘Niemand heeft zo’n naam.’ Maar ja, het is wel een gigantisch bewijs dat ik een Brabander ben, haha.”