Jade Olieberg: 'Ik hoef niet zo nodig naar Hollywood'

Waar gaat je nieuwe serie Nemesis over?

“De serie gaat over een officier van justitie, die al het kwaad van belastingfraudeurs en witteboordencriminelen probeert te bestrijden. Maar ook over de vraag of je voor je eigen belangen of voor het belang van Nederland kiest?", vertelt Jade Olieberg in de nieuwste Grazia. "Ik speel journalist en podcastmaker Nina Jacobs, de verteller van het verhaal. Zij legt al die wollige belastinginformatie helder uit. Zij is een ambitieuze Follow the Money-achtige chick, die strijdt voor het goede. Maar haar ego speelt op, omdat ze erkenning wil, en ze gaat ook onzuivere dingen doen. Dat nare kantje maakt haar wel spannend. Ik kan net als Nina slecht tegen onrecht, maar ik ga geen ellebogenwerk verrichten. Hiervoor wist ik weinig over belasting(fraude) en blauwe enveloppen. Dat maakte het een leuke uitdaging om ‘ja’ te zeggen tegen deze rol.”

Je staat erom bekend dat je je enorm inleeft voor je rollen. Hoe heb je dat dit keer gedaan?

“Dat was nu lastiger omdat het script van tevoren nog niet af was en mijn rol steeds veranderde. Eerst frustreerde me dat, omdat ik perfectionistisch ben. Uiteindelijk ben ik als een journalist gaan leven. Ik luisterde naar Follow the Money-achtige podcasts en heb alles gevolgd rondom belastingfraude, van de Panama Papers tot de Kaaimaneilanden. Hoe meer ik erover las, hoe bozer ik werd. Ook op mezelf omdat ik me er nooit eerder in had verdiept. Ik voelde me enorm verdrietig en machteloos toen ik las dat bepaalde mensen, van kleur en minderbedeelden, makkelijker doelwit zijn en dat mannen met stropdassen eerder met fraude wegkomen. Ik ben ook zo iemand die tijdens de voorbereiding de regisseur stalkt. ‘Heb je dit artikel al gelezen?’ Of: ‘Komt het niet scherper over als ik dit zo zeg?’ Ik denk ook na over de kleding en maak zelfs Pinterest-borden.”

Hoe was het draaien?

“Heel leuk, regisseur Willem Bosch is rock-’n-roll en kwam steeds weer met iets nieuws. Eerst was dat lastig, maar daardoor leerde ik om meer los te laten, daardoor denk ik nu eerder: het komt wel goed. En ik heb enorm gelachen. Het hielp dat ik met Lies Visschedijk al een klik had. We draaiden samen voor de Vlaamse serie De Club, over stellen op een IVF-afdeling. Ze is heel warm en dat draagt enorm bij aan een fijne sfeer. Tijdens draaiperiodes heb ik bijna geen privéleven. Daarna heb ik altijd een week van: wie ben ik ook alweer en wat moet ik nu met mijn leven?”

Je speelde op je dertiende je eerste rol in de film Hoe overleef ik mezelf? Waarin ben je sindsdien het meest veranderd?

“Het acteren ging me toen makkelijker af, omdat ik het nog niet zo belangrijk maakte; ik zag het meer als een leuke bijbaan. Op de toneelschool verdween mijn schaamteloosheid, ik werd me heel bewust van mezelf. Ik dacht: moet ik de docenten gaan pleasen? Ik was bang om plankenkoorts te krijgen en het niet goed te doen. Door meer vlieguren te maken, heb ik minder zenuwen.”

Ben je meet de jaren kieskeuriger geworden wat betreft het kiezen van rollen?

“Ik zeg heel vaak ‘nee’, maar ik heb nu ook die luxe, vroeger moest ik op meer ‘ja’ zeggen om rond te kunnen komen. Dan dacht ik soms: is het niet slimmer om in een kledingwinkel of koffietentje te werken? Ik heb nog maandelijks te maken met typecasting, maar zeg eigenlijk nooit meer ‘ja’ tegen de urban multiculti vriendin. Dat voelt te leeg. Ik wil ook geen puberrollen, tenzij het een toffe coming of age arthouse film is. Het voordeel aan ouder worden, is dat je serieuzer wordt genomen. Sinds mijn rol in de Netflix-horrorserie Ares word ik gelukkig ook gevraagd voor hoofdrollen. Maar er mogen van mij nog veel meer grote, interessante vrouwenrollen komen.”

Wat ambieer je nog? Droom je bijvoorbeeld van Hollywood?

“Ik ben een serie aan het maken met mijn beste vrienden – en acteurs – Sarah Janneh en Jesse Mensah, dat is een droom die uitkomt. Deze maand verschijnt ook de Vlaamse serie Moresnet, die in première ging in Cannes. Dat was zo cool om mee te maken. Maar ik hoef niet zo nodig naar Hollywood om beroemd te worden. Al sta ik altijd open voor een project daar. Ik heb het gevoel dat er in Nederland nog veel te halen valt. Ik voel een enorme verantwoordelijkheid om de filmwereld hier zo groot en tof mogelijk te maken. Het liefst doe ik art house, drama en dramedy, maar ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik ben dankbaar dat dit mijn werk is. Zoals het nu gaat, ben ik tevreden en wil ik dit zo lang mogelijk blijven doen.”