Een fijn zakcentje, dat hoopte Sharmila* (32) te verdienen toen ze zich online aanmeldde voor thuiswerk. Volgens de opdrachtgever was het simpel: ze hoefde alleen een rekening te openen en kon daarna direct aan de slag. Helaas bleek het allemaal te mooi om waar te zijn. Aan Grazia doet ze haar verhaal.
*Deze naam is verzonnen, Sharmilla’s echte naam is bekend bij de redactie.
Beetje schuldig
“Ik was zes maanden zwanger van mijn tweede dochter toen ik in juni 2020 op Facebook een interessante oproep voorbij zag komen. Een vrouw bood thuiswerk aan met fijne vergoedingen. Wat het precies was, stond er niet bij, maar wel dat het met aandelen te maken had en dat het ideaal werk was voor thuisblijvende moeders. Interessant, dacht ik. Na mijn studie rechten werkte ik een aantal jaar bij een groot verzekeringskantoor en daarna bij een bekende bank. Met aandelen had ik nog nooit gewerkt, maar dat leek me altijd al leuk. En omdat mijn eigen juridisch adviesbureau dat ik in een jaar eerder startte niet echt van de grond kwam, wilde ik graag weer aan de slag. Ergens op kantoor solliciteren vond ik alleen niet zo handig in verband met mijn naderende bevalling. Bovendien had ik nog een dochter van vier jaar rondlopen, dus voor mij was het ook wel even prima zo, lekker thuis met haar. Het scheelde dat we konden rondkomen van het salaris van mijn man. Net aan weliswaar, want zijn inkomen ging bijna helemaal op aan onze vaste lasten. En hoewel hij daar nooit iets over zei, voelde ik me toch een beetje schuldig. Doordat ik zelf ontslag had genomen bij de bank, kwam ik niet in aanmerking voor een WW-uitkering en droeg ik financieel dus niets bij. Met thuiswerk hoopte ik dat te kunnen veranderen.”
Aha! Dit eet Jennifer Aniston op een dag
Gemengde gevoelens
“Nadat ik de vrouw van de oproep een berichtje stuurde dat ik interesse had, reageerde ze snel. Ze legde uit dat het heel leuk en makkelijk werk was. Het enige wat ik hoefde te doen, was een speciale rekening openen zodat grote aandeelhouders fictief hun aandelen aan mij konden verkopen. Dit zouden ze in de periodes doen dat het slecht ging op de beurs. Hun aandelen waren dan minder waard, maar doordat ze voor een laag bedrag tijdelijk bij mij ‘geparkeerd’ konden worden, konden ze in betere tijden weer voor hetzelfde bedrag worden teruggekocht. Hierdoor hoefden aandeelhouders geen extra kosten te maken en waren hun aandelen veilig. Hoewel het best aannemelijk klonk, was het voor mij niet echt duidelijk wat mijn rol hierin was. Want wat moest ík dan eigenlijk doen? Volgens de vrouw was dat het mooie van alles: ik hoefde niet veel te doen. Het openen en beheren van de rekening was voldoende. Het was volgens haar ook 100 procent legaal, dus ik hoefde niet bang te zijn dat ik iets zou doen wat niet mocht. En ik zou er zo’n achthonderd euro per maand mee verdienen. Een lekker extraatje, dat we goed konden gebruiken. Met gemengde gevoelens hoorde ik het aan. De vrouw vertelde er zo enthousiast en zakelijk over dat ik bijna geen reden had om aan haar verhaal te twijfelen. Toch zei mijn gevoel dat er iets niet klopte. Ik kon er mijn vinger niet op leggen, daarom bedankte ik de vrouw voor haar aanbod en ging ik op zoek naar ander thuiswerk.”
Advies van de Belastingdienst
“De weken daarna bleef de vrouw via Messenger contact met me zoeken. Ze liet allerlei foto’s zien van haar huis in Spanje waar ze op dat moment verbleef. Een huis dat ze had kunnen bekostigen met het werk dat ze deed. Ze zei het nooit zo expliciet, maar ik denk dat ze hiermee wilde laten zien dat ik dat ook allemaal kon bereiken als ik voor haar ging werken. Daarnaast bleef ze benadrukken dat wat ze deed echt niet illegaal was. Omdat ze zo aandrong, besloot ik de Belastingdienst te bellen. Ik vertelde over het aanbod dat ik had gekregen en vroeg of dat belastingtechnisch wel mocht. Volgens de medewerker was het geen probleem. Dit werk was bekend bij hen zei hij, want andere bedrijven werkten met eenzelfde soort constructie en in principe had het geen gevolgen voor de belasting die ik moest betalen. Zolang ik maar netjes afdroeg wat nodig was. Ook besprak ik het met mijn man. Ik wilde graag weten wat hij van het aanbod vond, maar hij was niet enthousiast. ‘Doe maar niet’, zei hij. ‘Je weet nooit wie erachter zit.’ Daarom ging ik er alsnog niet op in.”
Nog één kans
“De vrouw bleef contact met me opnemen en stuurde me wekelijks een bericht waarin ze verschillende video’s van haar bedrijf liet zien. Ook vroeg ze of er anders eens iemand bij mij mocht langskomen voor een kennismaking. Ik moest dan wel alvast een nieuwe bankrekening openen, maar als ik er na het gesprek toch niet mee door wilde gaan, dan kon ik altijd nog nee zeggen…”
Verder lezen? Het hele verhaal van Sharmilla lees je in de nieuwste Grazia.
Tekst: Renée Brouwer | Beeld: iStock
