Real life: ‘Door mijn zwangerschap kreeg ik geen contract’

'Mijn directrice legde uit dat ze naar een vervanger wilde zoeken die kon blijven.'

Zwangerschaps-discriminatie overkomt 43 procent van de vrouwen. Karin, die zelf slachtoffer werd van een soortgelijke situatie, klaagde haar werkgever aan. In de nieuwste Grazia doet ze haar verhaal.

Salaris vergoed

Ondanks het feit dat zwangerschapsdiscriminatie zo vaak voorkomt, wordt hier opvallend weinig melding van gemaakt. Slechts 11 procent van de vrouwen die zich gediscrimineerd voelt, trekt aan de bel. Eén van deze vrouwen is Karin (33). Zij stapte naar het College voor de Rechten van de Mens, nadat haar tijdelijke contract niet werd verlengd. De reden: haar zwangerschap.

“Ik was eigenlijk overgekwalificeerd voor mijn nieuwe baan als directieassistent bij een kinderopvangorganisatie, maar het leek me leuk en ’t was vlakbij ons nieuwe huis. Begin april werd ik aangenomen, in mei kwam ik erachter dat ik zwanger was en op 1 juni begon ik. Het proeftijdgesprek in mijn derde werkweek leek me een mooi moment om het nieuws te delen. Al was ik op dat moment pas zeven weken zwanger en nog lang niet wettelijk verplicht dit te delen. Dat ben je pas drie weken voor je met verlof gaat. De directrice waardeerde mijn openheid. Verder was ze tevreden, en mijn proeftijd werd omgezet in een zevenmaandencontract.”

“Vier weken na dit gesprek werd ik extreem misselijk, kreeg ik heftige buikpijn en kon ik niet anders dan ziek in bed liggen. Na een paar weken zonder verbetering stelde mijn huisarts voor dat ik me beter volledig ziek kon melden, zodat mijn salaris vergoed werd door het UWV en mijn werkgever een tijdelijke vervanger kon zoeken. Dus dat deed ik. Begin oktober kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek van mijn directrice. Ondanks mijn ziekteverlof kwam ik toch maar naar kantoor. Daar kreeg ik te horen dat mijn contract niet werd verlengd: in december zou mijn contract aflopen en vier dagen later zou mijn verlof ingaan. Ik was in shock. Mijn directrice legde uit dat ze naar een vervanger wilde zoeken die kon blijven.”

Frustratie

De werkgever van Karin deelde het nieuws met de rest van het personeel via Intranet. Voor Karin het laatste zetje om actie te ondernemen. “In het bericht stond letterlijk dat ze door mijn zwangerschapsklachten en uitval mijn contract niet hadden verlengd. Ik heb een print-screen naar het College voor de Rechten van de Mens gestuurd, zodat zij een onafhankelijk oordeel konden vellen. Hierover stelde ik direct mijn ex-werkgever op de hoogte. Mijn directrice reageerde dat ze het jammer vond en dat zij het anders had ervaren. Daarop volgde een mail van hun advocaat: ze waren niet bang om de zaak aan te gaan. Bizar!”

“Tijdens de zitting, een paar maanden na mijn bevalling, stelden ze ineens dat ik niet goed zou functioneren. Dat maakte me echt pissig. Hier was helemaal geen bewijs voor. Het Intranet-bericht zorgde ervoor dat ik gelijk kreeg. Een opluchting. Mijn ex-werkgever wilde schikken: ik kreeg geld aangeboden en mocht er nooit meer over spreken. Het ging mij helemaal niet om geld, maar om excuses. Ik wilde dat ze hun fout inzagen, zodat het nooit meer zou gebeuren. Maar excuses heb ik nooit gekregen. De stress en frustratie hebben ervoor gezorgd dat ik totaal geen onbezorgde zwangerschap had en ook geen fijn verlof.”

Inmiddels werkt Karin bij een bedrijf met een compleet andere werkcultuur. “Dat bleek alleen al toen ik mijn nieuwe werkgever vertelde dat ik weer zwanger was. Hij feliciteerde me, bood direct een vast contract aan en ik mocht zo lang verlof opnemen als ik wilde. Wat een verademing! En ook gewoon zoals het hoort. Wij vrouwen zijn nu eenmaal degene die een kind dragen. Het is zo oneerlijk als je daarop wordt afgerekend.”

Tekst: Kim Buitenhuis | Beeld: iStock

Laatste nieuws