Je leest het ’t eerst op Grazia.nl

De diagnose schurft: 'Ik schrok en schaamde me meteen'

'Ondertussen was ik al driehonderd euro lichter door alle crèmes en pillen, en nog steeds had ik die klotejeuk.'

De schurft-uitbraak in studentensteden veroorzaakt niet alleen helse jeuk, maar ook schaamte. Eline (23) woont in een studentenhuis, en is al bijna een jaar bezig om van haar schurft af te komen. In de nieuwste Grazia doet ze haar verhaal.

Geen energie meer

Eline vertelt: “Ik bleef bij mijn vriend slapen, maar deed door de jeuk geen oog dicht. De volgende ochtend bleek dat hij ook last had. Ik dacht eerst nog aan luizen, daar had ik een van mijn huisgenoten eerder over gehoord. Tot ik rode bultjes op mijn lichaam zag. Ik belde in paniek mijn huisarts, die vroeg me foto’s te sturen. De diagnose: schurft. Ik schrok en durfde die eerste periode uit schaamte niks tegen mijn vriendinnen te zeggen. Alleen mijn vriend en huisgenoten wisten het.”

“Bij schurft vinden veel mensen je vies. Je denkt vaak meteen aan al die kleine beestjes die onder je huid kruipen en daar eitjes leggen, waar weer nieuwe mijten uitkomen. Van de huisarts kreeg ik permetrine-crème. Daar moest ik mezelf vanaf mijn kin helemaal mee insmeren. Verder werd me verteld mijn kleding drie dagen in afgesloten zakken te doen om deze vervolgens op zestig graden te wassen. Ondertussen was de jeuk ondanks de crème zo erg dat ik nachtenlang wakker lag. Hierdoor had ik overdag nauwelijks energie, niet echt handig als je moet studeren en werken.”

Schurftmijten

“Bij de huisarts smeekte ik om speciale pillen waarover ik had gelezen. Een soort antibiotica tegen schurft. Gelukkig zag hij ook in dat ik eraan onderdoor ging. Met speciale pillen tegen de schurft en slaappillen ging ik weer naar huis. Dankzij de slaappillen kon ik, als ik geluk had, een nacht doorslapen en was ik me voor even niet bewust van de jeuk. Maar zodra ik mijn ogen opende, begon het weer. In mijn slaap krabde ik de bultjes kapot, dus sliep ik vaak met kleding aan. Ik was zo moe dat ik me niet kon focussen en al snel studieachterstand opliep.”

“Als ik wel in de collegezaal zat, lette ik heel erg op dat ik niet ging krabben. Niets is viezer dan iemand continu te zien krabben. Ondertussen werd ik gek van de jeuk. Al snel bleek dat veel van mijn huisgenoten ook last hadden. Net als de huisgenoten van mijn vriend. Aan de ene kant fijn: voor hen hoefde ik me niet te schamen. Maar dit zorgt er ook voor dat we non-stop extra goed opletten of iedereen wel de juiste maatregelen nam om de schurftmijten echt uit te roeien. Die beestjes kunnen via de bank, bed en bijvoorbeeld door het uitlenen van kleding al snel aan elkaar worden doorgegeven.”

Gek van de jeuk

“Tijdens mijn vakantie begin dit jaar dacht ik er eindelijk echt van af te zijn. Ik had schone kleding vanuit mijn ouderlijk huis meegenomen en een hele week geen jeuk gehad. Maar eenmaal thuis duurde het niet lang voor de bultjes weer opkwamen. Vooral tussen mijn vingers, bij mijn enkels en in mijn lies. Ik heb echt op bed zitten huilen. Ondertussen was ik al driehonderd euro lichter door alle crèmes en pillen, en nog steeds had ik die klotejeuk. Mijn lichaam zat onder de plekjes van het krabben.”

“Ik trok het niet meer en ging naar de dermatoloog. Die zag dat ik alle hoop was verloren en sprak me gelukkig weer moed in. Zij zou mij écht van de schurft afhelpen. De dermatoloog vertelde dat je al je kleren in afgesloten zakken moet stoppen, ook de ongedragen. En niet voor drie dagen, maar voor langer dan een week. Ze schrok ook dat ik al acht keer pillen had gebruikt, maar gaf me toch nog een dosis mee. Alles om van die vreselijke schurft af te komen.”

Knuffelen no go

“Sinds een maand lijkt het weg te zijn. Een aantal huisgenoten heeft het nog wel, ook bij mijn vriend is nog niet iedereen schurft-vrij. Daarom ben ik nog steeds erg voorzichtig. Ik let precies op waar ik ga zitten en waar ik mijn kleren neerleg. Mensen die het niet hebben gehad, kunnen het zich bijna niet voorstellen hoe heftig het is. Die jeuk is net zo erg als pijn. Het overvalt je continu en zorgt ervoor dat je nergens anders aan kan denken en niet kan functioneren. Het is ook niet bepaald goed voor je relatie. Mijn vriend en ik konden amper bij elkaar slapen, en knuffelen was vaak een no go. Als je namelijk langer dan vijftien minuten huid-op-huidcontact hebt, kun je de ander al besmetten. Vrienden grapten in het begin dat ik maar een stoel moest pakken en niet op de bank mocht.”

“Inmiddels merk ik gelukkig wel dat het taboe minder wordt. Ik word ook veel geappt door studenten met klachten, die me vragen hoe ik van die ‘superschurft’ ben afgekomen. Laatst zag ik een meisje met op haar hand allemaal rode bultjes. Ik wist meteen: zij heeft het ook. Steeds meer studenten raken besmet en weten dus waar je het over hebt. Zo is inmiddels ook wel bekend dat je helemaal geen schurftmijten ziet lopen of overspringen. Al hoorde ik laatst een gerucht dat je die mijten wel ziet lopen als je de zaklamp van je mobiel onder je vinger legt. Ik heb geen idee of het waar is, en hoop dat ook nooit meer bij mezelf te hoeven testen.”

Tekst: Kim Buitenhuis | Beeld: iStock