Heftig: Danique kreeg meerdere herseninfarcten als tiener

Danique (30) was zestien toen haar leven compleet op z’n kop werd gezet. Ze kreeg meerdere herseninfarcten, waardoor ze een hersenbeschadiging kreeg en de linkerkant van haar lichaam verlamd raakte. “Was dit dan mijn toekomst: voor altijd afhankelijk zijn van hulp?”

Out

“Ik merkte het al een week. Ik voelde me niet helemaal lekker. Na het verjaardagsfeest van mijn opa brachten mijn ouders en ik mijn grootouders naar huis. Toen voelde ik opeens een raar gevoel door mijn lichaam gaan. Voordat ik het wist, zag ik mijn linkerarm heel erg trillen en gekke bewegingen maken. Daarna begon ook de rest van mijn lichaam te trillen. Schokkend viel ik op de grond en ging ik out.”

Grote chaos en diagnose

“Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik weet niet meer precies wat er allemaal gebeurde, maar ik herinner me nog wel de grote chaos die zich om mijn bed afspeelde. De artsen maakten zich duidelijk zorgen, niemand wist wat er aan de hand was. Zelf merkte ik dat alles heel moeizaam ging. Bewegen, eten, drinken: ik kon het gewoon niet meer.”

“De diagnose volgde een paar dagen later. De epileptische aanval bleek het gevolg te zijn geweest van meerdere herseninfarcten. Hierdoor had ik hersenbeschadiging opgelopen en was ik aan de linkerkant van mijn lichaam verlamd. Vol ongeloof hoorde ik het aan. Volgens mijn artsen kwam het bijna niet voor dat iemand van mijn leeftijd meerdere herseninfarcten kreeg. Meestal zagen ze dit bij tachtigjarigen, niet bij iemand van zestien.”

Onzekerheid

“Ik dacht echt: komt dit ooit wel weer goed? Omdat ik zelf bijna niks meer kon, werd ik opeens van iedereen afhankelijk. Zelfs als ik naar de wc moest, had ik hulp nodig. Ook had ik veel nachtmerries. Dan was ik in mijn dromen opeens weer op het feestje van mijn opa en viel ik plotseling neer. Dit leidde ook tot veel angstaanvallen overdag. Ik vertrouwde mijn lichaam helemaal niet meer. Continu was ik bang dat ik opnieuw een herseninfarct zou krijgen.”

Herstel

“Uiteindelijk mocht ik na twee weken ziekenhuis weer naar huis. In een rolstoel weliswaar, maar ik was allang blij dat ik in elk geval terug mocht naar mijn eigen vertrouwde omgeving. Door mijn concentratieproblemen was het de vraag of ik ooit nog terug kon naar de havo. Zo dachten mijn artsen dat dat niet meer haalbaar was. Ook later op mezelf gaan wonen zou een uitdaging worden. Toen ik dat hoorde, stortte mijn wereld in. Was dit dan mijn toekomst: niet meer voor mezelf kunnen zorgen en voor altijd afhankelijk zijn van hulp? En mijn dromen dan? Kon ik alles dan maar beter vergeten?”

“Maandenlang werkte ik keihard aan mezelf. Met de hulp van mijn ouders en broers leerde ik weer lezen en lopen. De lerares die mij al voor de herseninfarcten wiskundebijles gaf, heeft me ook erg geholpen. Door MS zat ze zelf in een rolstoel, maar ze was altijd positief ingesteld. Vastberaden liet zij mij inzien dat ik moest blijven kijken naar de dingen die ik wél kon. En als ik mijn diploma wilde halen, dan zou dat me lukken. Dat wist ze zeker, ze geloofde in mij.”

Een wonder

“Inmiddels ben ik dertien jaar verder en het gaat heel erg goed met mij. Ik ben helemaal hersteld van mijn herseninfarcten en ben net zo gezond als elke andere dertigjarige vrouw die geen hersenbeschadiging heeft opgelopen. Mijn artsen vinden het een wonder.”

Dit artikel is een fragment uit de nieuwste Grazia. Hierin vertelt Danique ook over de zware herstelperiode, en hoe ze naar de toekomst kijkt. De Grazia ligt nú in de winkels.

Bron: Grazia | Beeld: iStock