Je kent haar misschien als YouTuber, als presentatrice van Holland’s Next Top Model, van haar eigen beautymerk Noosh óf van museum The Upside Down: we hebben het natuurlijk over Anna Nooshin. Een blik op haar Instagram of YouTube en ze lijkt alles voor elkaar te hebben, maar er gaat veel meer schuil achter die Gucci-zonnebrillen en Chanel-tassen. In haar gloednieuwe docu-serie ANNA: STATUS duikt Anna in haar verleden van moeten vluchten als 7-jarig meisje en van huiselijk geweld en laat ze zien wie Anna nou eigenlijk écht is. Grazia mocht met Anna bellen en voelde haar aan de tand over deze bijzondere serie.
Eigen perspectief
Hoewel Anna haar volgers via social media bijna dagelijks een inkijkje geeft in haar leven, vond ze het jarenlang lastig om zichzelf helemaal bloot te geven. Zich kwetsbaar opstellen in de media? Dat wordt alleen maar tegen haar gebruikt, dacht ze. Toch merkte Anna dat hoe zij in de media overkwam, niet overeenkwam met hoe zij zichzelf zag. Dit was voor haar dan ook hét moment om zichzelf helemaal open te stellen in een pure en rauwe docu-serie. “Na tien jaar in de media zitten, dacht ik: ik wil gewoon voor één keer iets kunnen vertellen vanuit mijn perspectief”, legt Anna uit als we met haar bellen.
Anna Nooshin deelt geniale fashionhack voor te wijde broeken
In die tien jaar is er niet alleen veel veranderd op het gebied van social media, maar is ook Anna zelf enorm gegroeid. “Toen ik begon met NSMBL was ik zo bleu en dat was de piek én rise of social media. Alles was zo lief en happy, maar ik heb het gevoel dat dat wereldje de afgelopen jaren best wel is veranderd”, weet ze te vertellen. “Daar heb ik mijn weg in moeten vinden.”
Gevangenis
Ze vertelt dat ze lange tijd het gevoel had dat ze zichzelf niet volledig kon laten zien. “Ik wilde mezelf bevrijden van die gevangenis van ‘dit kan ik niet zeggen, want dan halen ze dit eruit’ en ‘hier kan ik niet kwetsbaar zijn, want dan word ik weer aangevallen'”, aldus Anna. Na tien jaar merkte ze dat haar grens was bereikt. “Elke keer dat ik voor mijn gevoel erbovenop was gekrabbeld, dan was er weer iets waar ik me totaal niet in kon herkennen of wat ik gewoon moeilijk vond om te horen. Dan dacht ik: huh, maar ik ben echt niet zo.”
Daarnaast voelde ze zich nu ready om haar verhaal te doen. “Ik geloof heel erg in kismet (het lot, red.) en dat iets moet gebeuren op het moment dat het moet gebeuren”, legt ze uit. “Het had niet eerder moeten zijn, ik denk ook niet dat het later had moeten zijn. Waar ik moet zijn is hier.”
Status
Het resultaat is ANNA: STATUS. Achter die naam zit een speciale betekenis, vertelt Anna. “Toen wij vroeger in het asielzoekerscentrum woonden, wij kwamen daar als kinderen, hoorden Aida (zusje, red.) en ik de hele tijd het woord ‘status’: iemand had wel of geen status gekregen. Als je een status kreeg, mocht je in Nederland blijven en was je eigenlijk ready voor de rest van je leven.”
“Aida en ik zijn zo opgegroeid met dat woord, dat heeft altijd zo in ons hoofd gezeten. We maakten er telkens grapjes over: ‘Status, status'”, gaat ze verder. Dus toen er een titel moest komen voor de docu-serie, wist Anna gelijk dat dit ‘m moest worden. “Ik vind het heel mooi dat het een internationaal woord is en dat het zoveel verschillende betekenissen heeft. Onbewust gebruik ik dit woord al sinds mijn zevende in alle contexten. Als ik op kantoor zit, zegt ik: ‘Wat is de status met dit? Hoe staat het hiermee? Wat is de status daarvan?’ Maar het kan ook een status van grandeur zijn, of de status van iemands personality of iemands relaties. Het is een heel veelzeggend woord.”
Puur en rauw
Waar Anna normaal gesproken de touwtjes in handen heeft, moest ze die nu overdragen aan regisseuse Niki Padidar. “Dat was heel eng, ook wel heel moeilijk”, geeft Anna toe. Voor de documentaire heeft Niki Anna maandenlang gevolgd: van dagen op kantoor tot etentjes bij haar moeder en van gesprekken met Anna’s therapeut tot het bezoeken van de asielzoekerscentra waar ze vroeger heeft gewoond. “Het was eigenlijk mijn taak om gewoon te leven en te zijn. Maandenlang heeft ze gewoon alles gefilmd, ook heel veel momenten waarvan ik dacht: waarom film je dit?”
Dat is ook waarom de docu-serie zo puur en rauw is geworden, denkt Anna. “Het was helemaal aan haar wat zij wilde vertellen van al die dingen die ze heeft opgevangen. Dus ik heb nul momenten gehad dat ik dacht: dit is wat ik wil vertellen. Tot drie weken geleden had ik geen idee wat er in de serie te zien zou zijn.”
Toch wist Anna dat ze Niki kon vertrouwen met haar verhaal. “Niki is ook een Iraanse vrouw en zij herkende heel veel van mijn verhaal en had dat zelf ook meegemaakt. Zij is zo’n pure en integere vrouw en is absoluut niet commercieel ingesteld. Dus ik wist: zij denkt niet in krantenkoppen en sensatie. Ze is een soort sprookjesschrijver: ze wil het eerst allemaal zien en dan gaat het heel lang marineren in haar hoofd”, legt Anna uit.
Benieuwd naar de docu-serie ANNA: STATUS van Anna Nooshin? Je bekijkt ‘m vanaf 29 april op Prime Video.
Beeld: Prime Video
