Onderzoeksassistent Cato (31) had tien jaar geleden een abortus, nadat ze zwanger was geraakt van een scharrel. ‘Het was niet het juiste moment en al helemaal niet met de juiste vent.’
“Ik was amper negentien en net begonnen aan mijn studie geneeskunde. Ik was in de bloei van mijn leven en vol goede moed ging ik de toekomst tegemoet. Ik had een grote vriendengroep, waarmee ik in die tijd veel op stap ging. Zo ook die ene donderdagavond in Paradiso in Amsterdam, toen ik Jonas ontmoette. Jonas was een goede vriend van een studiegenoot en eigenlijk best een fout type. In ieder stadje had hij een ander schatje, maar de aantrekkingskracht tussen ons was enorm. De maanden daarop trokken we steeds vaker naar elkaar toe. Een relatie zou ik het niet willen noemen, we waren friends with benefits. Niets meer, niets minder. Hele zondagen in bed doorbrengen, af en toe een film en bezorgpizza tussendoor. Lang leve de lol, zeg maar.”
Mijn geheim
“Tot ik onverwachts zwanger van hem bleek. Mijn menstruatie was al een paar dagen te laat, maar zocht daar verder niet zoveel achter. We hadden het immers altijd veilig gedaan, en ik was al vanaf mijn dertiende aan de pil vanwege extreme menstruatiepijnen. Maar toen die menstruatie na een paar weken nog steeds niet doorkwam, en ik ineens meerdere keren per week ’s ochtends mijn ontbijt eruit kotste, ging er iets dagen. En dus deed ik op een donkerbewolkte dinsdag thuis een zwangerschapstest. Alleen en zonder het iemand te vertellen.”
“Het ging niemand wat aan, vond ik. Het was mijn lichaam, mijn leven, mijn toekomst. Ik wilde dit bewust voor mezelf houden, ik had absoluut geen behoefte aan bemoeienis of meningen van anderen. Dit ging voor mijn gevoel honderd procent over mij. Toen de test aangaf dat ik inderdaad zwanger was, was dat niet eens een grote schok voor me.”
“Ik had er al enigszins rekening mee gehouden en had er ook over na kunnen denken. Vandaar dat mijn beslissing vrij snel genomen was. Dit was simpelweg niet het juiste moment om moeder te worden. Ik vond mezelf daar nog veel te jong en onvolwassen voor. Daarbij zag ik in Jonas ook absoluut niet de vader van mijn kinderen.”
“Gelukkig dacht hij daar hetzelfde over, hij wilde überhaupt geen kinderen. We hebben het er dus ook niet lang over hoeven hebben, maar ik vond wel dat hij het moest weten. Hij bood nog aan om met me mee te gaan naar de huisarts of abortuskliniek, maar dat vond ik niet nodig. Ik wilde niet dat het ongemakkelijk zou worden”
“Ik heb mijn beste vriendin in vertrouwen genomen en zij is met me meegegaan. Verder weet niemand ervan.”
“Mijn abortus is naar mijn idee ontzettend privé. Daarbij is het nog steeds een enorm gevoelig onderwerp in onze maatschappij. Want meningen over abortus, die zijn er nogal. En dan vooral negatieve. Zoveel mensen zijn nog steeds zo enorm tegen. Maar hoe kun je nou oordelen over individuele gevallen zonder de persoonlijke achtergronden van die mensen te weten? In mijn geval was het nog vrij onschuldig.”
“Ik werd ondanks de pil zwanger, maar er zijn ook veel schrijnende gevallen van vrouwen die bijvoorbeeld verkracht zijn, of een gehandicapt kind in zich dragen met zeer beperkte kans op een menswaardig bestaan. Abortus moet voor elke vrouw mogelijk zijn, om welke reden dan ook. Dat dat anno 2021 nog steeds een punt van discussie is, vind ik zorgwekkend.”
Baas in eigen buik
“Waar het om gaat: iedereen heeft recht op zelfbeschikking. Ook ik als feestende student met onenightstands en een onbedoelde zwangerschap tot gevolg. Wat je daar verder ook van vindt.”
“Ik kan dan ook heel boos worden dat er politieke partijen en groeperingen zijn die tegen abortus zijn en zelfs zo ver willen gaan om het weer te verbieden. Ronduit belachelijk en zó niet meer van deze tijd. Spijt van mijn beslissing heb ik nooit gehad. Voor mij was het heel duidelijk. Het was gewoon absoluut niet het juiste moment in mijn leven, en al helemaal niet met de juiste vent.”
“Ik ben nu ruim tien jaar verder, heb inmiddels een lieve vriend, een fijn huis, een leuke baan, een vrolijke peuter en een tweede kind is onderweg. Aan de abortus heb ik verder geen trauma of schuldgevoelens overgehouden. Ook geen verdriet of twijfels. Ik ben vooral heel blij dat dat op dat moment zo kon worden opgelost, dat die optie er was. En dat me de kans is gegeven om zoveel jaar later alsnog moeder te mogen worden.”
Bron: Hulya Kilicaslan | Beeld: Pexels
