“Het voordeurslot is vervangen. Wat ben ik trots op mezelf dat ik op mijn vijfentwintigste in mijn eentje dit huis kocht. Inmiddels zit er flink wat overwaarde op, een geruststellende gedachte. Maar belangrijker: het is van mij. Ik hoef Mark nooit meer toe te laten. Hij zoekt het maar uit met z’n Jonneke. Nooit vermoedde ik dat wij uit elkaar zouden gaan. Waren we uit elkaar gegroeid, dan hadden we nog kunnen ‘decouplen’, zoals dat zo chic heet. Met zijn vreemdgaan is al mijn empathie verdampt. Mijn telefoon bliept. Zin in een rondje park? Kopen we coffee-to-go met Baileys erin en drinken we al onze zorgen weg X. Jiska is een toffe vriendin, maar ik kan het even niet opbrengen. Eerst moet Mark uit mijn hoofd, hart en huis.”
“Ik kocht al nieuw beddengoed en handdoeken. Nu sop ik zijn kast uit, smijt zijn tandenborstel en vergeten kleding in een boodschappenkratje en top het geheel feestelijk af met de dvd-box van Downton Abbey die ik twee jaar geleden met kerst van hem kreeg en de oorbellen uit Saint-Tropez. Ik vind ze nog steeds prachtig, maar ze herinneren me aan die middag dat we door het stadje slenterden en droomden over onze toekomst. Ik parkeer het kratje naast de voordeur met een vuilniszak eroverheen. Dan app ik Mark dat hij tot 21.00 uur vanavond de tijd heeft om alles op te halen voor het in de kliko verdwijnt.”
[ont-quote align=”center” caption=”Mare”]Ik app Mark dat hij tot 21.00 uur vanavond de tijd heeft om alles op te halen voor het in de kliko verdwijnt.[/ont-quote]
“Ik knuffel Mormel. Hij lijkt te begrijpen wat ik voel en hangt heerlijk slungelig in mijn armen. Als ik hem kus, plakken er haartjes aan mijn lipgloss. Languit op de bank stuur ik Jiska een bericht. Ik heb nog geen zin in gezelligheid in het park. Eén minuut nadat de vinkjes blauw zijn geworden, belt ze. “Kom dan op z’n minst bij me eten. Dan maak ik burrito’s met extra kaas.” Ik glimlach. “Doe er ijs bij en ik ben de jouwe.” “Deal”, zegt ze.
“In het werkkamertje dat Mark steevast ‘kantoor’ noemde, strijk ik werkkleding. Ik nam vier dagen verlof. Morgen begin ik weer. Mijn afdeling ligt plat, er zijn geen trouwerijen, personeelsfeesten en andere gezelligheid, maar ik ‘draai ontbijtjes’ voor de paar gasten die er zijn. Simpel werk, maar ik kijk ernaar uit om weer bezig te zijn. Als ik de was opruim, ligt er een kaart van Mats op m’n deurmat. Het is een kinderfoto van ons, waarbij ik op zijn schoot in slaap ben gevallen. Je kunt altijd op mij leunen, staat aan de binnenkant. Ik heb de liefste broer van Nederland. Ik zet de kaart op de afzuigkap en maak een kop kruidenthee om de stroom gekmakende gedachten te kalmeren. Na zeven jaar ben ik weer vrijgezel. En nu?”
[ont-quote align=”center” caption=”Mare”]Neem je zooi mee en rot op. Ik heb een afspraak.[/ont-quote]
“Ik word wakker van gebonk op het keukenraam. Vlug kom ik overeind en schrik van de tijd. Over een kwartier moet ik al bij Jiska zijn! Ik hol naar de keuken en nog net voor hij mij ziet, ontdek ik Mark voor het raam. Ik neem een snoekduik en vlucht naar boven, schiet in een lekkere jeans en stift mijn lippen. “Doe nou o-o-pen…” Zijn stem klinkt zeurderig. “Zo kan het toch niet eindigen? MareMaartje? Het stelde allemaal niets voor…” Weer geklop. “Please?” Een langgerekte kreet. “Even doorbijten”, fluister ik mezelf toe. Ik denk aan burrito’s en ijs. Ik visualiseer de halve diepvriesafdeling van de supermarkt en glip in mijn jas. Mark staat verdorie nog steeds voor het raam. Ineens ben ik er helemaal klaar mee. Hij zat fout. Ik niet. Hij vond ons oude leven niet goed genoeg, Ik wel. Sterker nog, ik ga beginnen met de rest van het mijne. Met een felle ruk open ik de voordeur. “Wil je even aan de kant gaan?” Mark hapt als een goudvis naar adem. Resoluut trek ik de deur achter me dicht. ‘”Neem je zooi mee en rot op. Ik heb een afspraak.'”
Beeld: iStock
