Wake-up call: ‘Door mijn eigen dommigheid heb ik op mijn 28e een kunstgebit’

Naam: Zoë (28) | Relatie: nee | Beroep: kunstenaar

On top of the world

“Het was een zware tijd geweest. Ik was zelfs kort opgenomen in een psychiatrische instelling omdat ik waanbeelden had, maar na een tijdje voelde ik me weer on top of the world. Met de juiste medicatie had ik weer zin in het leven. Met de hulp van mijn broer die een motorwinkel heeft, exposeerde ik. Stoer: mijn kleurrijke pop-art-schilderijen tussen glimmende choppers. Ik verkocht zelfs werk en bloeide op. Zoë was terug en ik was een nog leukere versie van mezelf. Vol bravoure paradeerde ik over straat. Als ik wilde oversteken, stak ik mijn hand op: andere verkeersdeelnemers stopten wel. Ik haalde oude vriendschappen aan. De meeste waren door mijn eigen schuld doodgebloed. Door mijn ziekte kwam ik zelden opdagen bij afspraken en in de kliniek weigerde ik bezoek te ontvangen. Gelukkig stonden mijn twee beste vriendinnen open voor een hernieuwde vriendschap, ook al was er één inmiddels teruggekeerd naar haar geboorteland Engeland. Ik besloot haar op te zoeken en verheugde me erg op ons weerzien.”

Over het dak

“Op de dag van mijn aankomst moest mijn vriendin Sheila werken. Haar vader, die ik al jaren ken, zou me ophalen van de trein. Samen wandelden we naar huis. Ik was stram van de reis en wilde bloemen kopen voor mijn vriendin. Daarvoor moest ik eerst nog wel Britse ponden pinnen. Druk kletsend liepen we over het trottoir, lachend en in opperbeste stemming. Ik was zo opgewonden dat ik na het pinnen de straat overstak, waar Sheila’s vader op me wachtte. Ook hier stak ik mijn hand op. Ik was immers de koningin. Niemand zag mij over het hoofd. Maar wat ik totaal had gemist door mijn focus op het pinnen, was dat de auto’s kwamen aanstuiven aan de andere kant van de weg: links dus!”

“Ik werd geschept door een taxi en vloog over het autodak. Ik hoorde Sheila’s vader gillen, meer weet ik niet meer. Ik werd wakker in het ziekenhuis met een verbrijzelde knie, een gebroken neus en veel schaafwonden. Dat valt mee, dacht ik nog. Ik belde zelfs mijn reisverzekering, die ik goddank vooraf had afgesloten. Maar na een paar dagen bleek dat mijn knie er zo ernstig aan toe was dat ik moest revalideren, wilde ik ooit nog zonder pijn kunnen lopen. Terug in Nederland bestond mijn leven uit ziekenhuisbezoeken, fysiotherapie en revalidatie. Maar, besloot ik dapper, de schade was te overzien en ik zou weer beter worden.”

Als ’n omaatje

“Na bijna drie maanden kon ik eindelijk weer lopen, al had ik een lichte hink. Mijn neus was prachtig genezen en alle schaafwonden en blauwe plekken waren verdwenen. Ik kocht nieuwe verfkwasten en maakte plannen toen er ineens een voortand uit mijn mond viel. Ik schrok me kapot. Direct bezocht ik een tandarts die me doorstuurde naar een kaakchirurg. In het ziekenhuis werd vastgesteld dat door de klap tegen mijn gezicht mijn tandhalzen beschadigd waren. Omdat de focus na mijn ongeluk op mijn neuscorrectie en mijn knie was gelegd, had niemand eraan gedacht om mijn gebit goed na te kijken. Tot mijn grote schrik zaten al mijn tanden en kiezen los! De zware medicatie die ik moest slikken na het ongeluk had ook niet echt meegeholpen. Ik had altijd al last van paradontose en door mijn opname een paar afspraken bij de mondhygiëniste verzuimd. Daardoor en door de klap van het ongeluk en de zware medicatie die ik moest slikken, was de paradontose in rap tempo verergerd. Alles in mijn mond was al aan het verschuiven.”

“Ik was totaal in paniek. Zag visioenen van tandeloze zombies en jankte dagen toen ik hoorde dat mijn gebit niet meer te redden was. Zelfs implantaten konden niet geplaatst worden omdat de parodontitis stukken kaakbot had opgevreten en de schroeven niet gefixeerd konden worden. Alles moest eruit. Ik kreeg een kunstgebit. Onder narcose is alles getrokken. Ik heb weken zonder tanden gelopen, omdat het slecht passende noodgebit zeer deed en de ontsteking eerst helemaal moest zijn weggetrokken. Sinds zeven maanden heb ik een prachtig gebit, maar het is wel van kunststof. ’s Avonds staat het in een glas water. Ik merk er overdag niet veel van, ik kan alles eten en het staat prima. Ik moet alleen uitkijken dat het niet los schiet als ik hard lach. Alleen Sheila, mijn ouders en broer weten er vanaf. Niemand ziet het verder, maar om eerlijk te zijn was ik liever kreupel dan dat ik er voor het slapengaan uitzie als een oud omaatje. Zomaar de straat oversteken zonder te kijken? Dat nooit meer!”

Bron: Eveline Karman | Beeld: iStock