Wake-up call: 'Hoe kón ik mijn leven zo hebben laten leiden door verlegenheid'

Naam: Judith (28) | Relatie: nee | Beroep: werkzoekend

Verdrietig

"Ik was zo'n kleuter die altijd achter haar moeder stond, vastgeklemd met de handen om haar been. Op school voelde ik me vaak ‘tot last’. Op mijn dertiende volgde ik in overleg met de huisarts een assertiviteitstraining, maar veel hielp dat niet. ‘Aard van het beestje’ zei de coach. Relaties verliepen stroef, ik was erg onzeker en liet me snel ondersneeuwen. Mannen vonden me ‘saai’ of ‘te serieus’. Dat vond ik jammer, ik verlangde naar een leuke man. Maar verder was ik tevreden. Ik vond een baan en kocht een appartement, dat had ik mooi voor elkaar. Natuurlijk waren weleens dingen, zoals ghosting van zogenaamde ‘vriendinnen’ of het voorval met mijn nieuwe bovenburen die een stel bouwvakkers hadden ingehuurd voor hun verbouwing. Het hele gebouw werd wekenlang bedolven onder een laag wit poeder van al het hak- en breekwerk. Tweemaal per dag maakte ik schoon. Maar ik durfde er niets van te zeggen, ik was de meest grijze muis van de flat. Alles veranderde toen er in het appartement beneden mij een jong, hip stel kwam wonen dat regelmatig luidruchtige feestjes gaf. Vaak eindigde ik verdrietig in bed met een koptelefoon en audioboek. Ik zei ook niets van hun fietsen die in het portiek stonden. Stel je voor dat er ruzie kwam of dat ze me zouden pesten, zoals vroeger op school was gebeurd? En toen kochten mijn benedenburen een vuurschaal waarin ze vrijwel dagelijks op hun terras een kampvuur stookten. Hartje zomer zat ik binnen met mijn ramen dicht, door de stevige rook. Mijn gordijnen en bankstel stonken naar rook. Mijn balkonvloer was een tapijt van roetdeeltjes. Dagelijks reinigde ik opzichtig mijn balkonmeubels, in de hoop dat ze iets zouden merken. Maar het had geen effect. Zelfs mijn verjaardag in juni vierde ik binnen. Alleen op avonden dat mijn buren weg waren, kon ik buiten zitten."

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bekijk ook

Wake-up call: 'In helemaal niets leek ik op de classy vrouw die ik wilde zijn'

Anne voelde zich meer een muizige vrouw.

Mijn buurvrouw schaamde zich kapot

"De enige collega die ik erover vertelde, verklaarde me voor gek, waarom zei ik er niets van? Maar ik was zo angstig voor een confrontatie en gedoe dat ik liever in stilte verder leed. Na een groot feest en wéér een avond vroeg naar bed, kreeg ik een enorme huilbui. Waarom praatte ik mezelf altijd zo omlaag? Als ik niet als slachtoffer gezien wilde worden, was ik degene die moest veranderen, niet de wereld. Ik verzamelde al mijn moed en belde met knikkende knieën bij m’n buren aan. Ik had zelfs lipstick opgedaan om er ‘mondainer’ uit te zien. Toen ik vertelde wat me dwarszat, schaamde mijn buurvrouw zich kapot. Geen enkele keer had ze bedacht dat de vuurschaal vervelend voor mij kon zijn en dat haar feestjes zo luidruchtig waren. Omdat ze nooit iets bij mij hoorde, dacht ze dat onze woningen perfect geïsoleerd waren. Wel zes keer bood ze haar excuses aan. Nog diezelfde avond bracht ze een bos bloemen. En of ik kwam borrelen? Ze wilde iets laten zien. Toen ik aankwam, hadden mijn buren de vuurschaal vervangen voor een vuurtafel op gas. Het werd een superavond. We bleken dezelfde muzieksmaak te hebben en allebei van bakken te houden. Sindsdien bezoek ik één keer per maand mijn benedenburen. Ik wissel recepten uit met mijn buurvrouw en soms kom ik thuis en staat er een zelfgebakken cake voor de deur. Er is een wereld voor me open gegaan.”

Opnieuw in therapie

“Door hun hartelijke ontvangst en het fijne contact, ben ik opnieuw in therapie gegaan. Hoe kón ik mijn leven zo hebben laten leiden door angst en verlegenheid? Op aanraden van mijn therapeut heb ik helemaal alleen een reis gemaakt naar New York. Ik vond het doodeng, pinkte regelmatig een traantje weg en ben één avond op mijn hotelkamer gebleven. Maar eenmaal thuis was ik zo vreselijk trots op mezelf en zo blij, dat ik een nieuwe reis naar Kopenhagen boekte. Ook kwam ik erachter dat ik mijn werk als administrateur eigenlijk helemaal niet leuk vond. Ik heb mijn baan opgezegd, een enorme stap na negen jaar. Ik ben nu aan het bedenken wat ik wel graag zou willen doen qua werk. Gelukkig heb ik voldoende spaargeld, dus dat kan. Misschien ga ik wel terug naar school. Mijn leven is compleet veranderd. Doordat ik zélf als deurmat op de grond ging liggen, is er al die jaren over me heen gelopen. Sinds ik mezelf serieus neem, doen anderen dat ook. 2020 is naast het jaar van corona voor mij ook het jaar van grote veranderingen. Ik kijk uit naar mijn trip naar Denemarken, al sinds mijn veertiende mijn droombestemming. Mijn zelfvertrouwen groeit dagelijks en ik laat me niet meer ondersneeuwen. Het is tijd om de échte Judith aan de wereld te laten zien.”

Misschien ook voor jou:

Wake-up call: 'Ik zat in de bak door mijn ex'