:max_bytes(70000)/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fgrazia-fallback.jpg "Blog: Nee, het is toch Carrie nie!")
Ik besloot vorige week maar eens naar The Carrie Diaries te kijken. Iets in mijn onderbewustzijn probeerde me nog duidelijk te maken dat ik eigenlijk niet meer helemaal tot de doelgroep behoor. Maar mijn onderbewustzijn is meestal wat besluiteloos en vond eigenlijk ook dat ik me daar geen reet van moest aantrekken.
Als je een twintiger bent, dus niet alleen als je je een twintiger voelt zoals ondergetekende, is deze serie ongetwijfeld helemaal jouw ding. Maar de iets oudere kijkers komen ook prima aan hun trekken vanwege de oude muziekfragmenten, geschiedenis feitjes “We had an actor for president” en oude New York beelden (zonder Twin Towers). En samen kunnen we ons dan weer, zoals het hoort bij Seks and the City, heerlijk vergapen aan de kleding. En dan zijn er natuurlijk al die jaren ’80 details, die je alleen herkent als je [kuch] zeg maar wat boven de doelgroep uitsteekt, zoals de Mickey Mouse telefoon, de walkman, Carrie’s klokradio en dat spuuglelijke ‘schilderij’ dat boven haar bed hangt. Yep, been there!
Maar als je SATC fan bent en net als ik, voor de 4de keer die film ziet en nog steeds moet huilen wanneer een zwaar getergde Carrie schreeuwt: “You humiliated me!” terwijl zij haar boeket meedogenloos op Mr. Big laat neerdalen, dan kijkt deze prequel toch een stuk minder lekker weg hoor. Ik blijf onbewust zoeken naar overeenkomsten. Carrie junior bijvoorbeeld lijkt totaal niet op Carrie senior, fysiek niet, die gruwelijke permanent en extensions niet en haar karakter is veel te soft. Alsof zo iemand ooit aan de bak komt in de New York Star. En steeds wanneer Maggie, vriendinnetje van Carrie jr. en seksueel al lekker actief, in beeld komt, denk ik: “Nah, nee, da’s toch net geen Samantha”. En dan weer die eeuwige populaire meisjes die als schapen achter hun, te knappe en voluptueuze, leidster aan hobbelen en ook nog heel gemeen doen tegen brave Carrie. Ik kan dan alleen maar denken: “Verrek, zaten die niet ook in Revenge of the Nerds deel 37?”
The Carrie Diaries zijn eigenlijk gewoon een excuus om dat enorme succes van Sex and the City nog eens goed uit te melken. En met succes, want ik heb de eerste drie afleveringen helemaal uitgekeken.
Alle recensies, geschreven door mijn leeftijdgenoten, waren niet heel erg positief. Alle kijkers, die pas ver na de jaren ’80 het levenslicht zagen, zijn razend enthousiast. Ok, ok, got the message.
Ondanks dat waag ik me volgende week misschien weer aan een nieuwe aflevering. Of ik kan natuurlijk lekker dat boek gaan lezen, dan heb ik vast ook niet zo’n last van Carrie, die toch eigenlijk geen Carrie is!