:max_bytes(70000)/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fgrazia-fallback.jpg "Marc de Hond voor het eerst op de planken")
ROTTERDAM - Marc de Hond maakt maandagavond zijn debuut op het toneel in de LULverhalen, een mannelijke tegenhanger van de Vaginamonologen. De 35-jarige presentator en sporter vertelt openhartig over zijn seksuele beleving nadat hij deels verlamd raakte.
Vijf vragen aan Marc de Hond.
Je bent al ondernemer, dj, sporter. Waarom nu ook de carrièreswitch naar acteur?
“Ik zou mezelf niet perse acteur noemen omdat ik in de LULverhalen sta. Ik heb wel een verhaal uit mijn hoofd geleerd, dus ik acteer wel een beetje. Maar het is wel een verhaal over mijzelf, van het begin tot het eind. Misschien voel ik mij meer een soort cabaretier: die vergroot ook eigen ervaring een beetje uit om er zo een spannende voorstelling van te maken.”
Wat is de LULverhalen voor voorstelling?
“Het is een mannelijke tegenhanger van de Vaginamonologen. Het idee komt van cabaretier Howard Komproe. Hij staat elke avond met drie andere mannen op het podium die elk een eigen verhaal vertellen over hun mannelijkheid. Dat kan gaan over hun seksualiteit in de breedste zin des woords. Maar ook over heel andere aspecten van het man-zijn. Er is een poule van tachtig mannen: via Twitter kunnen mensen van tevoren lezen wie er wanneer op het podium staat.”
Jij vertelt over je seksuele beleving voor, tijdens en na de dwarslaesie. Is het niet heftig dat met een zaal te delen?
“Het is een heel persoonlijk verhaal, ja. Maar de reacties zijn wel erg positief: mensen zijn onder de indruk van mijn openheid. Het is toch een taboeonderwerp dat ik aansnijd: mensen horen dingen die ze vaak nog nooit hebben gehoord. Je merkt ook dat mensen blij zijn als ik er zelf grappen over kan maken. Mijn timing is beter geworden tijdens een paar try-outs in Toomler: Howard en Hans Sibbel hebben mij daarin heel goed begeleid en mij meer vertrouwen gegeven.”
Eerder heb je je verhaal gedaan in het boek Kracht. Is jouw bijdrage aan de LULverhalen een bewerking daarvan?
“Ja: de meeste verhalen die ik vertel stonden ook in het boek. Zoals de eerste maal dat ik weer masturbeerde na het ongeluk. Maar het is heel anders als je zulke intieme dingen aan het papier toevertrouwt dan wanneer je het in een volle zaal vertelt. Ik ben er niet bij als mensen het boek lezen, je krijgt soms een mailtje met complimenten. Maar in een zaal zijn de reacties heel direct en heel confronterend.”
Het is tien jaar geleden gebeurd. Heb je zelf inmiddels ook meer afstand van de medische fout?
“Ja. Ik schreef het boek vijf jaar geleden, toen ik nog heel erg bezig was met het accepteren van het feit dat ik in een rolstoel zit. Nu heb ik die fase afgesloten: ik kijk eigenlijk alleen nog maar vooruit. Maar als je op een podium gaat staan, dan moet je het meest indrukwekkende verhaal vertellen dat je ooit hebt mee gemaakt. En dan kom ik toch bij die periode tien jaar geleden uit. Ik heb nu meer zelfvertrouwen dan voor het ongeluk. Dat wil ik mensen wel meegeven met mijn verhaal.”